بریده‌های کتاب شهر فراموشی

حسرت فقط یک حسرت است. حسی است که روی قلبت مینشیند و یادت می اندازد که عشق چیز خیلی بزرگی است. یادت می اندازد که حتی اگر آدمی که عاشقش هستی دیگر در دنیا نباشد، تو میتوانی به دوست داشتنش ادامه بدهی.

احساس‌ها با هم ترکیب می‌شوند. نمی‌شود فقط یک دکمه‌ی طلایی برای شادی و یکی برای اندوه و یکی برای ترس وجود داشته باشد. بعضی وقت‌ها همه‌ی این حس‌ها را با هم داری. بعضی وقت‌ها از ناراحت بودن می‌ترسی، یا اینکه از خوشحال هستی ناراحت می‌شوی. بعضی وقت‌ها به خاطر چیزهایی که دوستشان داری مضطرب می‌شوی، یا از بقیه‌ی حس‌هایی که در وجودت هست، خجالت می‌کشی...

اما لورنس فقط یه چیزی میخواست ...بوته ی گل رز.

بعضی وقت ها فکر میکنم احساسات بزرگتر از آدم ها هستند؛ قدرتمندترند. باعث میشوند آدم ها کارهایی بکنند که جبران ناپذیرند. قبلاً فکر میکردم احساسات بخشی از وجود آدم ها هستند، اما تازگی ها فکر میکنم چیزهای جداگانه ای هستند؛ چیزهایی که مثل آدم فضایی ها می آیند و به بدن آدم ها حمله میکنند و خرابی به بار می آورند.

آن موقع تازه یاد گرفته بودم که اگر مردم فکر کنند عجیب هستی، خیلی هم بد نیست. یک نفر به من گفته بود:« عجیب بودن هم مثل شجاع بودنه»

یک آه خیلی بزرگ. نائومی بعدا گفت که صدای آهش مثل صدای اقیانوس بود . اما الودی گفت نه .گفت صداش مثل زلزله بود .کل خونه رو لرزوند.

عشق یعنی با همۀ ناراحتی‌هایی که داریم، از همدیگر مراقبت کنیم. عشق یعنی شهری که پر از پیچک و خارها و رزهای رنگارنگ است. عشق یعنی قوی بودن وقت خاطره‌های بد و ترسناک و دردناک. عشق یعنی حتی وقتی آسمان ابری است و قلبت شکسته، باز بتوانی حال خوب داشته باشی.

دوست داشتن با نقص سر و کار داره

صبر کردن سخت است. دلم می‌خواهد همه‌چیز همین الان خوشمزه بشود. دلم می‌خواهد بخش‌های سخت را رد کنم و از بخش‌های خسته‌کننده و تنها و غمگین و عصبانی بگذرم. اما اگر این کارها را بکنم، مزه‌ی کیکم خوب نمی‌شود. اصلاً هم خوب نمی‌شود.

چند وقتی بود که لبخند مامان را ندیده بودم. به خاطر همین دلم می‌خواهد لبخندش را از روی صورتش بردارم و در جایی امن مثل جیبم بگذارم.