بریده‌های کتاب تماشایی

بودنم را حاجت یادآوری نیست شاکی ام از قاب عکس یادبودم

حال مرا نیست احتیاج دلیلی گریه ی طفلم، بهانه ای که ندارم

با خودم گهگاه خلوت می کنم رازهایم را زیارت می کنم با دلم دارم صمیمی می شوم هرچه می خواهد اجابت می کنم می پذیرم گریه را با روی خوش باز باران را روایت می کنم در سکوت آسمان، چون رعد و برق ناگهانی خرق عادت می کنم چند وقتی می شود با هر نگاه کودکانه مشق حیرت می کنم پیش از این ها جرئت مرگم نبود چند وقتی هست جرئت می کنم دیگر ای دنیا، سراغم را مگیر من که دارم رفع زحمت می کنم

خدایا حکمت دلبستنم را دیر فهمیدم/ مقدّر کرده‌بودی دل‌بریدن را بیاموزم

با این همه برج و سایه ی نسیانش انسان مدرن مانده و ایمانش در برزخ شمر ماندن و حر شدن است بر مرکب آهنین سرگردانش