بریده‌های کتاب گدار

من همیشه ترس از دست دادن دارم. همیشه در اوج خوشی ها و خنده هایم بغض میکنم که نکند این لحظه همین جا متوقف شود.

غم عالم یک گلولهٔ یک کیلویی آدامس بود که به دلم که عین یک تکه موکت فیروزه‌ای بود، می‌چسبید و ولکن نبود لاکردار.

کاشوب در تمامی ذرات عالم است... .

بزرگ‌تر که شدم، فهمیدم دنیا شهربازی بزرگی است که تماشایش کیف دارد؛ اما گرفتارش شدن، جیب و کله و فکرت را خالی می‌کند.

کش مو از دور کُندهٔ پیچاک لیمو وا شده بود و من تازه متوجه شدم در باغ، باد هم می‌آید. باد موهایش را به بازی گرفته بود و هزار برابر زیباترش کرده بود. درد در جانم می‌دوید پلک‌هایم از سنگینی شدند درِ خیبر. آخرین تصویر قبل از بسته شدن قلعهٔ خیبر، همان موها بودند: رها و بی‌کش. بعد، هیچ نفهمیدم.

بزرگ تر که شدم، فهمیدم دنیا شهربازی بزرگی است که تماشایش کیف دارد؛ اما گرفتارش شدن، جیب و کله و فکرت را خالی می‌کند.

خدا سایهٔ خنک و پربار نخل گونه‌ات را بر سرم نگاه دارد.

لا کردار بافتهٔ زلفش به قاعدهٔ کُندهٔ لیمو بود: گره خورده و موجا موج.

بزرگ‌تر که شدم، فهمیدم دنیا شهربازی بزرگی است که تماشایش کیف دارد؛ اما گرفتارش شدن، جیب و کله و فکرت را خالی میکند.

من آزادی نمی‌خواهم که با یوسف به زندانم...

رفتن همیشه برای من بیشتر از رسیدن موضوعیت داشته است. همیشه مسیر برای من مهم است و به قول معروف، مسیر محورم تا مقصد محور.

دنیا اقیانوسی است لایتناهی و ُدورم پر از کوه یخ. من یکی از همان مسافران تایتانیکم که دنبال تخته پاره‌ای است که نجات پیدا کند.

وال ها که پیر می‌شوند یا عزیز از دست می‌دهند، از قافله‌شان جدا می‌شوند و این‌قدر می‌روند تا جایی که دیگر رمق نداشته باشند. بعد، آخرین آواز عمرشان را میخوانند و می‌مانند.

شما اگر با قطار به هرجایی سفر کنید، سفرتان شروعی حیرت آور و هوش‌ربا دارد و مطمئنا این‌قدر انرژی خوب از شروعش به شما تزریق می‌شود که تا آخر سفر زیر پوست شما و در رگ هایتان جاری باشد و بتوانید در لحظه لحظهٔ سفرتان تقسیمش کنید و به دیگران هدیه بدهید.

آدم یا معلم نمی‌شود یا اگر می‌شود، با همهٔ دلش می‌شود. معلمی صفر و یک ندارد، اتَم و اکمل است.

چرخ زندگی نمی‌چرخید و اگر هم می‌چرخید، با غیژ غیژ بسیار...

نخل‌ها تشنه بودند. دوازده دقیقه جوی آب را دیرتر بستم. آب باغ سهم مردم بود و دوازده دقیقه بیشتر آمده بود در باغمان. رسیدی و قصه را گفتم. به خیالم خوش‌خدمتی کردم. کشیده‌ای به من خوراندی و گفتی: «این رو زدم که حق الناس یادت نره کره خر!»