بریده‌های کتاب سقوط

وای به حالتان اگر همه از شما خوب بگویند.

یکی از عبارات نادری که از دهان او شنیده‌ام اعلام می‌داشت که :«همینه که هست» می‌خواهی بخواه نمی‌خواهی نخواه . آیا چه چیز را باید خواست و چه چیزی را نباید خواست ؟

ما در همه چیز تقریبا هستیم

آیا دروغ ها سرانجام راه شان به گفتن حقیقت ختم نمی شود؟

محکوم همه روزه به علت بی حرکتی اجباری ، بدنش کرخت می شد و پاهایش به خواب می رفتند و پی می بردم مجرم است و بی گناهی در این است که آدم بتواند دست و پاهایش را شادمانه دراز کند و کش و قوس بدهد.

آدم‌ها با دلیل هایتان ، با درستی گفتارتان و وخیم بودن درد و رنج هایتان، متقاعد نمیشوند، مگر موقعی که بمیرید.

″آدم‌ها ، با دلیل‌هاتان، با درستی گفتارتان و وخیم بودن درد و رنج‌هاتان متقاعد نمی‌شوند، مگر موقعی که بمیرید.″

برای اینکه آدم دیگر مورد بدگمانی نباشد، خیلی ساده باید بمیرد.

درباره ی مردی با من حرف زدند که دوستش زندانی شده بود و او هرشب برای همدلی و ابراز همدردی با او که رفاه و آسایش را گرفته بودند ،در اتاقش روی زمین میخوابید. چه کسی، چه کسی آقای عزیز، بخاطر ما روی زمین خواهد خوابید؟

هرقدر بیشتر خودم را متهم میکنم ،حق زیادتری می یابم که درباره ی شما داوری کنم.بهتر از آن ،شما را بر می انگیزم خودتان در مورد خودتان داوری کنید.

زندگی برایم تا اندازه ای راحتی و آسانی اش را از دست داده بود. موقعی که بدن غمگین است، دل هم ملول می‌شود.

در پایان هر آزادی، حکمی صادر شده؛ به همین دلیل است که آزادی برای حمل کردن بسیار سنگین است، به ویژه هنگامی که آدم در آتش تب میسوزد یا رنج میبرد و یا هیچکس را دوست ندارد.

مردم شتاب زده در مورد آدم داوری می‌کنند تا خودشان مورد داوری قرار نگیرند.

بستگان و اقوام؟ آن ها کلمات را درست می‌گویند ولی کلمات درست و مناسب آن ها بیشتر شبیه اثر گلوله است.

من در وجودم رویاهای شیرینی برای زجر و شکنجه خودم کشف کردم.

به قول آلبر کامو در رمان سقوط: من آنقدر بزرگوار نبودم که از اهانت‌ها بگذرم، اما سرانجام فراموش می‌کردم. و آن‌که گمان می‌برد از او بیزارم مبهوت‌ میشد، آن‌گاه که می‌دید لبخند زنان به او سلام می‌کنم، برحسب سرشتش عظمت روحم تحسینش را برمی‌انگیخت یا خفت منشم را خوار می‌شمرد، غافل از این‌که علت رفتارم ساده‌تر از این حرف‌ها بود: من حتی نامش رافراموش کرده بودم...

من مثل آن گدای پیرم که روزی در ایوان کافه‌ای در پاریس، دست مرا گرفته و رها نمی‌کرد و می‌گفت: «آه! آقا،ما آدم بد و نابابی نیستیم، فقط روشنایی را گم کرده‌ایم.»

بالاتر از دیگران زیستن، هنوز تنها راه است برای اینکه اکثر مردم انسان را ببینند و به او احترام بگذارند.

کسی در من زنگ خطر را به صدا در می‌آورد: «خطر، آهسته برانید!» حتی وقتی هم که احساس دوستی قوی است، باز احتیاط می‌کنم.

...اما دل حافظه‌ی خودش را دارد!