بریده‌ کتاب‌های سقوط

همه ما در امیال خود ، بی ریا هستیم

البته که عشق واقعی استثنایی است در هر قرنی دو یا سه یار بیشتر اتفاق نمی افتد بقیه زمان ها از سر خودخواهی و یا کسلی است

تنها با مرگ شماست که مردم صداقت و رنج‌هایتان را باور می‌کنند. تا زمانی که زنده هستید، همیشه به شما مشکوکند و با تردید به شما می‌نگرند.

خوشبختانه نوشیدنی مورد علاقه‌ام را دارم، تنها کورشوی امید در دل این تاریکی‌ها..

من مثل آن گدای پیرم که روزی در ایوان کافه‌ای در پاریس، دست مرا گرفته و رها نمی‌کرد و می‌گفت: «آه! آقا،ما آدم بد و نابابی نیستیم، فقط روشنایی را گم کرده‌ایم.»

محکوم همه روزه به علت بی حرکتی اجباری ، بدنش کرخت می شد و پاهایش به خواب می رفتند و پی می بردم مجرم است و بی گناهی در این است که آدم بتواند دست و پاهایش را شادمانه دراز کند و کش و قوس بدهد.

مردم هرگز به انگیزه های تان ، به صداقت تان و به شدت رنج های تان یقین نمی آورند ، مگر به برکت مرگتان.

آدم‌ها با دلیل هایتان ، با درستی گفتارتان و وخیم بودن درد و رنج هایتان، متقاعد نمیشوند، مگر موقعی که بمیرید.

خلاصه که ما دوست داریم که دیگر مجرم و مقصر نباشیم و در عین حال حتی تلاشی برای تزکیه نفسمان نمی کنیم. نه به اندازه کافی شرور و خبیث هستیم و نه به اندازه کافی فاضل و پرهیزکار.ما نه قدرت انجام گناه را داریم و نه توانایی انجام ثواب‌.

آیا زن تنها چیزی نیست که برای ما از بهشت به جا مانده است؟

راجب به روز قیامت صحبت می‌کنید. اجازه بدهید محترمانه به حرفت ان بخندم. قاطع و استوار انتظارش را می کشم: بدترش را از سر گذرانده ام ، یعنی قضاوت انسان ها.

برای من ماجرای مردی را نقل کرده‌اند که دوستش به زندان افتاده بود و او شب‌ها بر کف اتاق می‌خوابید تا از آسایشی لذت نبرد که رفیقش از آن محروم شده بود. چه کسی، آقای عزیز، چه کسی برای ما بر زمین خواهد خفت؟

دیگر به دتبال حرفه‌ام نگردید. چهره من مثل خود انسان، دو رو دارد.

بالاتر از دیگران زیستن، هنوز تنها راه است برای اینکه اکثر مردم انسان را ببینند و به او احترام بگذارند.

زمانی بود که نمی‌دانستم چگونه خود را از این لحظه به لحظه بعد برسانم. بلی می‌توان در این جهان جنگ کرد، ادای عشق را درآورد، همنوع خود را شکنجه داد، در روزنامه‌ها خودی نمود یا ساده‌تر از اینها در حال بافتن از همسایه خود بد گفت. اما، در پاره‌ای موارد، ادامه دادن، فقط ادامه دادن، مافوق قدرت بشر است.

دلم می خواست آدمک آراسته‌ای را که در همه جا مظهر من بود پاره کنم تا آنچه در دل پنهان داشت به معرض تماشا بگذارم.

شما در مورد روز رستاخیز حرف می‌زنید. اجازه دهید مودبانه به آن بخندم. قاطعانه منتظر آن روز هستم، چرا که چیزی بدتر از آن را شناختم؛ قضاوت بشر.

"از آن‌جا که دلم می‌خواست کسی را دوست بدارم و کسی هم مرا دوست داشته باشد، به گمانم عاشق شدم. به‌عبارت دیگر احمق شدم."

منتظر روز جزای آخرت نباشید. این داوری هر روزه اتفاق میفد