بریده‌های کتاب سقوط

به قول آلبر کامو در رمان سقوط: من آنقدر بزرگوار نبودم که از اهانت‌ها بگذرم، اما سرانجام فراموش می‌کردم. و آن‌که گمان می‌برد از او بیزارم مبهوت‌ میشد، آن‌گاه که می‌دید لبخند زنان به او سلام می‌کنم، برحسب سرشتش عظمت روحم تحسینش را برمی‌انگیخت یا خفت منشم را خوار می‌شمرد، غافل از این‌که علت رفتارم ساده‌تر از این حرف‌ها بود: من حتی نامش رافراموش کرده بودم...

اگر دزدها همیشه و همه‌جا محکوم شوند، مردم شرافتمند خیال برشان می‌دارد که همواره و در همه‌حال بی‌گناه‌اند.

همه ما در امیال خود ، بی ریا هستیم

البته که عشق واقعی استثنایی است در هر قرنی دو یا سه یار بیشتر اتفاق نمی افتد بقیه زمان ها از سر خودخواهی و یا کسلی است

انسان در عرق احتضار،رستگاری خود را به دست می‌آورد.

I have never been really able to believe that human affairs were serious matters. I had no idea where the serious might lie, except that it was not in all this I saw around me, which seemed to me merely an amusing game, or tiresome.

ما در هر چیز فقط تقریباً هستیم.

مردم هرگز به انگیزه‌های‌تان، به صداقت‌تان و به شدتِ رنج‌های‌تان یقین نمی‌آورند، مگر به برکت مرگ‌تان.

آیا دروغ سرانجام انسان را به راه حقیقت نمی‌کشاند؟

وقتی از عشق و از عفاف ناامید شدم،عاقبت به این نتیجه رسیدم که عیاشی باقی مانده است.عیاشی به خوبی جایگزین عشق می‌شود،خنده‌ها را از میان می‌برد،سکوت را باز می‌آورد و مخصوصاً جاودانگی می‌بخشد.

انسان چنین است، جناب آقا، دو چهره دارد: نمی‌تواند به دیگری محبت بورزد و خودش را بی‌نصیب بگذارد.

محکوم همه روزه به علت بی حرکتی اجباری ، بدنش کرخت می شد و پاهایش به خواب می رفتند و پی می بردم مجرم است و بی گناهی در این است که آدم بتواند دست و پاهایش را شادمانه دراز کند و کش و قوس بدهد.

ولی آیا می‌دانید برای چه ما همیشه نسبت به مردگان منصف‌تر و بخشنده‌تریم؟دلیلش ساده است!با آنها الزامی در کار نیست. ما را آزاد می‌گذارند،ما می‌توانیم هر وقت فرصت داشتیم، در فاصله میانه یک مجلس مهمانی و یک یار مهربان،یعنی روی هم رفته در اوقات هدر رفته، بزرگداشت آنان را قرار دهیم.

قطعا شنیده‌اید، (( وای بر شما، آن‌گاه که همه از شما تعریف کنند! )) آخ! این هشدار را باید طلا گرفت!

ببینید، یکی از اطرافیانم آدم‌ها را به سه گروه تقسیم می‌کرد: آن‌هایی که ترجیح می‌دهند چیزی نداشته باشند مخفی کنند تا این‌که مجبور باشند دروغ ببافند، آن‌هایی که ترجیح می‌دهند دروغ ببافند تا این‌که چیزی نداشته باشند مخفی کنند، و بالاخره آن‌هایی که در آن واحد هم دروغ را دوست دارند و هم راز را.

شاید ما زندگی را چنانکه باید،دوست نمی داریم. آیا توجه کرده اید که احساسات ما را تنها مرگ بیدار می کند؟

خلاصه که ما دوست داریم که دیگر مجرم و مقصر نباشیم و در عین حال حتی تلاشی برای تزکیه نفسمان نمی کنیم. نه به اندازه کافی شرور و خبیث هستیم و نه به اندازه کافی فاضل و پرهیزکار.ما نه قدرت انجام گناه را داریم و نه توانایی انجام ثواب‌.

باور می‌کرد که جنایت تنها در این نیست که دیگری را بکشی، بلکه بیشتر در این است که بیشتر خود زنده بمانی.

and to suppress a dive sometimes leaves one strangely aching.