بریده‌ای از کتاب سقوط اثر آلبر کامو

اغلب سفره ی دل مان را پیش کسانی باز میکنیم که شبیه خودمان هستند و همان نقاط ضعف مارا دارند.به عبارت دیگر،رغبتی نداریم خود را اصلاح کنیم،یا بهتر شویم،زیرا ابتدای باید خطایمان را گردن بگیریم.فقط آرزو داریم به حال مان دل بسوزانند و تشویق مان کنند این مسیر را ادامه دهیم. در کل دلمان میخواهد هم از تقصیر تبرئه شویم، هم از تلاش برای رسیدن به تنزّه معاف باشیم. وقاحت و فضلیت مان هیچ کدام کافی نیست. نه نیروی شرارت داریم ، نه توان نیکوکاری.