بریده‌ کتاب‌های دارزن: زندگینامه داستانی اصغر اقلیدی از روزهای انقلاب تا اسارت در زندان های حزب کومله

از یک گردانی که آمده بودیم، فقط من زنده مانده بودم. اطرافم بچه‌های محل خودمان، اسماعیل کاظم‌پور، کریم محمدزاده، علی ستودگان و جمال اسکندری، با بدن خونی، دیگر نفس نمی‌کشیدند. با دیدن صحنه‌ای چشم‌هایم داشت بیرون می‌زد. چند تا از کومله‌ها توی جیب بچه‌ها را می‌گشتند و انگشتر و ساعتشان را در می‌آوردند. از برداشتن کوچک‌ترین غنیمت هم دریغ نمی‌کردند. انگار عاشورا بارها داشت توی جنگ اتفاق می‌افتاد.

ژاکتش را بو کشیدم؛ گردنش را موهای سفیدش را. همین تا آخر عمر، برایم کافی بود. به سنگینی هفت ماه، گرمای پدرانه‌اش را کم داشتم.‌ شانه‌های خمیده‌اش را محکم به سینه‌ام فشردم.‌ یهو از بغلم جدا شد و مات زده، به سر کچل و صورت بدن استخوانی‌ام، دست کشید. لمس دستان زبرِ پرتَرَکش را با هیچ لذتی، عوض نمی‌کردم. قطره‌های درشت اشک، بین چین و چروک‌های صورتش دود می‌شدند و وجود گرفته‌ی من را می شستند. بدنش می لرزید.

برایم عجیب بود نعمت که خودش کُرد کرمانشاه است، چرا اسیر شده. نزدیکش شدم و آهسته سؤالم را پرسیدم. _ نعمت، تو که تو جبهه نبودی، چی جوری اسیر شدی؟ نفس عمیقی کشید. سرش را تکان داد و صدایش را پایین آورد. _ بابا، این‌ها به هیچ‌کی رحم نمی‌کنن. با خواهرم رفته بودیم بانه، سینما. فیلم که تموم شد و از سینما اومدیم بیرون، اسیرمون کردن. گفتن چرا اومده‌ی بانه؟ هرچی قسم و آیه خوردم که همینجوری اومده‌ایم، قبول نکردن. خدا را شکر خواهرم رو آزاد کردن، ولی الان خودم دو ساله که اسیر این نامردهام.