بریده‌های کتاب در انتظار بوجانگلز

آخر این چه جور دنیایی است که در آن زندگی میکنیم؟ گل را که نمی فروشند. گل قشنگ است باید مجانی باشد. کافی است خم شوی و آنها را بچینی. گل زندگی است و تا آنجا که من میدانم؛ نمی شود زندگی را فروخت!

خطرناک ترین دشمنان آنهایی هستند که به آنها ظن دشمنی نمی‌رود...

گاهی به من می‌گفت:« اگر بچۀ عاقلی نباشی ، تلویزیون را روشن می‌کنم !» تماشای تلویزیون کار طاقت فرسایی بود ، اما پدرم به ندرت از این ابزار تنبیهی استفاده می‌کرد . بدجنس نبود.

کاناپه خیلی بزرگ بود ، آبی و پنبه دوزی شده ‌. مادرم توصیه می‌کرد روی آن بالا و پایین بپرم ؛ خودش هم اغلب با من همراه می‌شد و آنقدر بالا می‌پرید که دستش به آویز های بلورین چلچراغ می‌خورد !

مشکل این بود که سرش را به کلی از دست داده بود . البته سرش روی تنش مانده بود ، اما معلوم نبود محتویاتش کجا رفته اند.

خطرناک‌ترین دشمنان آن‌هایی هستند که به آن‌ها ظن دشمنی نمی‌رود.

آخر این چه جور دنیایی است که در آن زندگی می‌کنیم ؟ گل را که نمی‌فروشند ؛ گل قشنگ است ؛ باید مجانی باشد ؛ کافی است خم شوی و آن را بچینی . گل زندگی است و تا آنجا که من می‌دانم ، نمی‌شود زندگی را فروخت!

راضی بودم که دیگران ، هر چند برای مدتی کوتاه در اندوهم شریک باشند . برای تحمل چنین مصیبتی ، هر چه تعداد آدم ها بیشتر باشد بهتر است...

هرچقدر موقع فرار بیش‌تر جلب توجه کنی، راحت‌تر در می‌روی. درست مثل دروغ که هرچه بزرگ‌تر باشد، راحت‌تر آن را باور می‌کنند!

نه می‌خواست چیزی از گرفتاری‌ها بشنود و نه از ناراحتی‌ها. می‌گفت: "حالا که واقعیت این‌قدر پیش‌‌پا افتاده و ناراحت‌کننده است، قصه‌ی قشنگی برایمان تعریف کنید. شما خوب دروغ می‌گویید، حیف است ما را از آن محروم ‌کنید."

گریستن در روز روشن واقعاً فرق می‌کند ، چون نشان دهندۀ میزان دیگری از اندوه است...

ساده ترین کار جهان دل بردن با دروغ پردازی هایی است که حساسیت قربانی ها را نشانه می گیرند.

تعداد ما برای تحمل چنین اندوه سنگین و ناگواری کافی نبود

مادرش به او یاد داد که همه را « شما » خطاب کند ، چون معتقد بود « تو گفتن » زمینه ساز سلطۀ دیگران بر ماست . گفته بود « شما » اولین سد امنیت در زندگی است.

آخر این چه جور دنیایی است که در آن زندگی می‌کنیم؟ گل را که نمی‌فروشند. گل قشنگ است. باید مجانی باشد. کافی است خم شوی و آن‌ها را بچینی. گل زندگی است و تا آن‌جا که من می‌دانم، نمی‌شود زندگی را فروخت!

افراد زیادی در راهرو دیده می‌شدند که ظاهری پر ، اما درونی کم و بیش خالی داشتند ...

به هر اسمی که میخواهید مرا صدا کنید ولی لطفا مرا سر گرم کنید، بخندانید اینجا آدم ها بوی کسالت و ملال میدهند #در_انتظار_بوجانگلز #الیویه_بوردو