بریده‌ کتاب‌های از غبار بپرس

اما تو پاک‌تر از منی چون ذهنی نداری که بفروشی، فقط آن جسم مفلوک را داری.

چیزهای پیش‌پاافتاده‌ای می‌نوشتم که دنیا هرگز نمی‌خواندشان و هرگز فرصت فراموش کردنشان را به دست نمی‌آورد.

رقصیده‌ام، تا زنبق‌های بی رنگ و گم شده‌ای را به دست فراموشی بسپارم؛ اما غمگین و ناخوش بودم از آن شور قدیمی آری، همواره، زیرا رقص طولانی بود؛ من به تو وفادار بودم، کامیلا، اما به شیوه‌ی خود.

آه، زندگی! ای تراژدی تلخ و شیرین، ای فاحشه‌ی خیره کننده که من را به سوی نابودی هدایت کردی!