بریده‌ای از کتاب از غبار بپرس اثر جان فانته

رقصیده‌ام، تا زنبق‌های بی رنگ و گم شده‌ای را به دست فراموشی بسپارم؛ اما غمگین و ناخوش بودم از آن شور قدیمی آری، همواره، زیرا رقص طولانی بود؛ من به تو وفادار بودم، کامیلا، اما به شیوه‌ی خود.