بریده‌های کتاب سرلوحه ها: یادداشت های پراکنده ی سال های 81 تا 84

و حالا می فهمم که چیزی هست در عالم که اهلش را به هم وصل می کند.و من هنوز گرفتار آن نخ تسبیحم.همان پیوندی که نه فقط اشقیا را،نه فقط مقامران را،نه فقط اوباش و اشرار را،نه فقط بازها و کبوترها را،که حتی آن سیصد و سیزده نفر را بدون آن که یک دیگر را بشناسند،روزی در جایی گرد هم خواهد آورد.

بهرام بعدتر برای من از کل سفرش به رودبار یک خاطره تعریف کرد. "سرِ ظهر بیل و کلنگ برداشته بودیم و برای کمک می‌رفتیم. آفتاب، قیرِ آسفالتِ پشتِ بامِ کج شده‌ای را آب کرده بود. قیر ذوب شده روی خاک ریخته بود و پای مرغی توی آن گیر کرده بود. مرغ بال‌بال می‌زد و قدقد می‌کرد، اما هر دو پایش سفت و محکم توی قیر بود و تکان نمی‌خورد. با بچه‌ها خندیدیم و رفتیم. غروب که برگشتیم، روی قیرها کلی پر مرغ ریخته بود. جلوتر رفتیم، هنوز دو پای مرغ داخلِ قیر بود و تکان نمی‌خورد..."

قوانینِ مدنی را بایستی با توجه به نیازهای روز منعطف تدوین کرد. در این ملک همه گان قوانین مدنی را ماننده‌ی وحیِ الهی لایتغیر می‌پندارند و از آن طرف وحیِ الهی را ماننده‌ی قوانین مدنی قابل انعطاف!

معلوم است که تا یا علی نگویی کار جلو نمی‌رود.

پیش‌تر نگاه‌مان به آسمان بود و امروز نگاه‌مان به زمین است! همین عاملِ تیره‌بختیِ ماست،،،

مصیبت آن جایی نمود می یابد که جماعت نیازی به دانستنِ پیشینه شان نیز احساس نمی کنند.