بریده‌های کتاب کتاب فروشی کوچک بروکن ویل

آپارتمان پر بود از اسباب و وسایل، پیامد کوچک شدن فضای خانه و پیری که دیگر نه دلت می آمد چیزی را دور بیندازی و نه میتوانستی عادت به خرید چیزهای نو پیدا کنی.

" بعضی وقت ها از این حس خوشم میاد؛ از اینکه ما اونقدر کوچیکیم که دو نفر توی دو شهر مختلف می تونن به یه آسمون نگاه کنن"

بوش رو حس می‌کنی؟ بوی کتاب تازه رو. ماجراجویی‌هایی که هنوز خونده نشدن. دوست‌هایی که هنوز باهاشون آشنا نشدی، ساعت‌ها تعقیب و گریز. جادویی که در انتظارته.

آدم‌ها تا این اندازه عجیب بودند. آنها می‌توانستند نسبت به تو کاملا بی اعتنا باشند، اما به محض اینکه یک کتاب بر می‌داشتی، این تو بودی که بی نزاکت محسوب می‌شدی🤷‍♀️

"او هرگز مثل بعضی ها اعتقاد نداشت که باید حتما یک نفر را ببینی تا با او دوست شوی-بسیاری از روابط ارزشمندش با کسانی بود که حتی وجود خارجی هم نداشتند."

«بوش رو حس می‌کنی؟ بوی کتاب تازه رو. ماجراجویی‌هایی که هنوز خونده نشدن. دوست‌هایی که هنوز باهاشون آشنا نشدی، ساعت‌ها تعقیب‌وگریز جادویی که در انتظارته.».

《 همیشه برای هر کتابی یه نفر پیدا می‌شه؛ برای هر آدمی هم یه کتاب وجود داره.》

《 هیچ‌وقت بر اساس قانون آدم‌های ابله زندگی نکن. چون اونا تو رو تا سطح خودشون پایین می‌کشن، اونا برنده می‌شن، و این وسط، پوست تو کَنده میشه.》

این تقریبا توهین آمیز بود که زنی آشکارا کتاب ها را به از آدم ها ترجیح بدهد.

فکر میکنم که زندگی و رنج مثل کشاورز و باران با هم جور میشوند: اگر کمی از یکی نباشد، دیگری رشد نمیکند.

من شاید در کل زندگی ام افراد خیلی کمی را دوست داشته ام، در مقایسه با ده ها یا شاید صدها کتاب ( و اینجا، فقط کتاب هایی را که واقعا عاشقشان بوده ام حساب می کنم؛ حتی کتاب هایی که فقط نگاه کردن به آنها خوشحالت می کند، آنهایی که علی رغم آن چه در زندگی ات رخ می دهد باعث می شوند لبخند بزنی، کتاب هایی که همیشه مثل دوستی قدیمی به سراغشان می روی و می توانی به یاد بیاوری دقیقا اولین بار کجا آن هارا دیده ای _ مطمئنم که میدانی دقیقا دارم از چه حرف می زنم). اما همان چند نفر آدمی که دوستشان دارم... آن ها مطمئناً به اندازه همان کتاب ها می ارزند.❤️🌱

وقتی اومد تو، محکم چسبیده بود به یه کتاب. طوری بغلش کرده بود که انگار تنها پناهش توی دنیاست.

((هیچ وقت بر اساس قانون آدم های ابله زندگی نکن. چون اونا تورو تا سطح خودشون پایین می کشن، اونا برنده می شن، و این وسط، پوست تو کنده می شه.))

هوای پاییز با کتاب‌ها خوب جور درمی‌آمد؛ هر دو به پتو، مبل‌های راحتی و فنجان‌های بزرگ قهوه یا چای تعلق داشتند.

بعضی وقت ها فکر میکنم این میزان اندوه نیست که مهم است، بلکه مهم این است که چقدرش را بتوانی تاب بیاوری.

با حالتی بین سرزنش و‌آسودگی‌خاطر به خودش گفت که سر خدا بیشتر از این حرف‌ها شلوغ بود که هر حرکت او را دنبال کند.

تا وقتی کتاب و پول داشت، هیچ چیز فاجعه محسوب نمیشد.