بریده‌های کتاب امیر من

می‌شنید صدایی از جنینی که باردار بود: _انا عطشان.. منتهی الامال، ج1، ص337

گریه را دو وجه است: پیش از عاشورا و پس از آن. پیش از حسین و پس از حسین! آن که دلشوره‌ی حسینی دارد، پیش از کربلا چشمه می‌شود چشم‌هایش... و همراه .... می‌شود با کاروان... او کربلایی است و منتظر ظهور.... نمی‌نشیند، رزمنده است کنار امام جامعه، و با خون سرخش، راه سبز ظهور را باز می‌کند... گریه‌ی بعد از کربلا، اما برای توایین است: سوزاندند با حرکت دیر هنگامشان... و دود شدند...

وقتی در قلبت جاری میشود بی اختیار اشک در چشمانت حلقه می زند و آرام آرام شوقی همه وجودت را فرا میگرد. دلت آرامشش را از دست می دهد و به شور و غوغا می افتد و لبت زمزمه می گیرد :حسین حسین حسین

انسان را از خاک آفرید، سپس از روح خودش در آن دمید.

خواب بودم سخن عشق تو بیدارم کرد مست بودم تشر قهر تو هوشیارم کرد من که بودم همه جا ذره دور از نظری مهر صاحب نظران نقطهٔ پرگارم کرد...

در وجود محب حسین، ذره ای از خاک کربلا، قطره ای از آب فرات، نسیمی از عصر عاشورا جاری است که حرارت قلبش را خاموش نمی‌کند.