بریده‌ کتاب‌های تصمیم گرفتم خودم باشم

در این دنیا ثروت شرم آور و فقر شرافتمندانه وجود دارد.

دوران بلوغ یک بزرگسال با پذیرش عادی بودن آغاز و با پر شدن آن زندگی عادی،پایان می‌یابد. در آن لحظه،همه ما واقعا بزرگ می‌شویم.

قانون، مهندسی، پزشکی، تجارت و...، بسیار مهم هستند و برای حفظ زندگی، ضروری. اما شعر، زیبایی، رومنس، عشق و... اینها چیزهایی هستند که ما به خاطرشان زنده می‌مانیم.

حس خود ارزشمندی آنگاه در وجود انسان شکل می گیرد که بتواند استعداد های خود را کشف نماید و در همین راستا شغل مناسبی بیابد

در این دنیا، هم ثروت شرم آور وجود دارد و هم فقر آبرومندانه.

آیا میشود همه چیز را در زندگی با اعداد اندازه گیری کنیم؟ ضریب هوشی نمیتواند عقل کسی را اندازه گیری کند، تعداد دوست ها نمی تواند عمق رابطه را تعیین کند، اندازه ی خانه ی یک نفر نمی تواند رابطه ی خانوادگی همدلانه را تضمین کند و میزان درآمد خالص نمیتواند شخصیت کسی را نشان دهد.

آنچه از ظاهر دیگران برداشت می کنیم،خود واقعی آنها نیست.

در واقع ما تنها احساساتمان را از دست می دهیم ، آن هم وقتی با استفاده از انرژی مان ، با کسانی کنار می آییم که زود از زندگی مان ناپدید می شوند ..🦋

بددن اعداد، چه کسانی هستید؟

آیا می توان همه چیز زندگی را با اعداد سنجید؟آی کیو نمی تواند عاقل بودن افراد را مشخص کند،تعداد دوستان نمی تواند عمیق بودن روابط را ثابت کند،سایز یک آپارتمان نمی تواند روابط خوب خانواده را تضمین کند و درآمد افراد نمی تواند شخصیت افراد را تعیین کند "ارزش واقعی را نمی توان با اعداد سنجید"

هیچ جواب کاملی در زندگی وجود ندارد. هر تصمیمی که بگیرید، جواب درست همان خواهد بود‌. البته تا زمانی که مسئولیت آن تصمیم را بپذیرید.

_مهم ترین مسئله این است که با پذیرش واقعیت،می توانیم دوباره شروع کنیم. _مهم ترین مسئله این است که خود را از خشم درونی تان رها کنید‌.

ما همه درد ها و کمبود هایی داریم و هیچکس بی اسیب زندگی نمیکند . به همین خاطر باید همیشه به یاد داشته باشید که زندگی هیچکس کامل نیست . گاهی این حقیقت میتواند آرامش بخش باشد.

ساده ترین راه برای احساس بدبختی، سرک کشیدن به زندگی دیگران و مقایسه ی آنها با زندگی خودمان است. شاید با سرک کشیدن در زندگی دیگران کنجکاوی خود را ارضا کنیم، ولی بهایی که بابت این کار پرداخت میکنیم احساس بدبختی است.

تنها نجات دهنده جامعه ما ، فردی است که ان را نادیده نمی گیرد .

اگر بدون نگاه کردن به درونمان به دنبال ارزش های خارجی برویم ، همیشه در حال مقایسه خود با دیگران می مانیم و هرگز شادمانی واقعی را پیدا نکرده و احترام به خود را تجربه نخواهیم کرد.