بریده‌ کتاب‌های از کشمیر تا کاراکاس

دیروز ما در اصفهان از زبان سخنران جلسه شنیدیم که می گفت این فقط مسلمانان هستند که می توانند برای کمک به مظلومان فلسطین قدم بردارند. نظرتان درباره کسی مثل من ، که اصلاً مسلمان نیستم و باوری به دنیای ماورا ندارم ، اما الان زندگی‌ام را برای فلسطین رها کرده ام ، چیست؟ آیت الله جوادی آملی پاسخ دادند :« اگر این فعل خوب از فاعل موحد و معتقد بود ، هم نتیجه دنیا دارد هم نتیجه آخرت . اگر آن صاحب کار به قیامت و خدا معتقد نبود ، هر چند بهره معنوی و اخروی ندارد، اثر دنیایی او ثابت است.» بعد ادامه دادند :« بعضی اعمال توصلی هستند و بعضی اعمال تعبدی.» من ماندم در ترجمه توصلی و تعبدی به انگلیسی ! رو به آیت الله جوادی آملی این بار خودم سئوال کردم : « استاد، ببخشید ، توصلی یعنی چه؟» ایشان پاسخ دادند :« مثلاً اگر دست کسی کثیف بود و با آب شست، چه قصد قربت بکند چه نکند ، دستش پاک می شود( عمل توصلی). ولی اگر خواست وضو بگیرد و عبادت بکند، حتماً باید قصد قربت داشته باشد ( عمل تعبدی) . اسرائیل زدودن مثل کثافت زدودن از دست است. قصد قربت لازم نیست . اگر این کار از غیر مسلمان هم صادر بشود ، اسرائیل غارتگر را سر جای خود می نشاند. خدایی که ارحم الراحمین است قلب این غیر مسلمان را نورانی می کند که به نور قرآن و عترت روشن بشوند.»

پشه ای نشست روی دستم ، خواستم بزنمش کنار ؛ اما رهایش کردم . خواستم دمپایی ام را بگذارم لایه درخت ؛ با خودم گفتم یک وقت شاخه نشکند! ولش کن . مورچه ای سیاه آمد روی سفیدی احرام ، خواستم بردارمش ؛ بی خیال شدم . آن روز سخت ترین حامی حقوق حیوانات بودیم و روز بعد ، به فرمان او ، دو میلیون گوسفند قربانی کردیم ؛ روز عزای حامیان حقوق حیوانات و روز عید قربان! برای مسلمان تسلیم بودن شرط است.

او فلسطینی بود و من کشمیری. او از غزه آمده بود ومن از سرینگر ، او از فلسطین می گفت و من از کشمیر. گفت: « برده ها دو جورند؛ بردۀ بیرون خانه و برده داخل خانه ، بردۀ بیرون خانه کارهای طاقت فرسایی انجام می دهد ، آخر شب هم تکه نانی برای جویدن جلویش می اندازند،اما کار بردۀ داخل خانه آن قدر ها سخت نیست و از ته ماندۀ غذای لذیذ ارباب می خورد. وقتی بردۀ بیرون خانه علیه ظلم قیام می کند ، اولین کسی که جلویش می ایستد همان بردۀ داخل خانه است ؛ چون نگران ته ماندۀ بشقاب ارباب است. این حال امت اسلامی است در برابر مستکبران.» و چه دقیق می‌گفت!

شمالی ترین ایالت هندوستان جامو و کشمیر است؛ با اکثریتی مسلمان و جمعیتی سیزده میلیونی که علقه های بسیار با ایران دارند و مهم تر ینش زبان فارسی است. وقتی سیدی عارف، به نام میر سید علی همدانی ، پایش را به آنجا گذاشت و انقلاب کبیر فرهنگی کشمیر رقم خورد. مردم آن قدر فریفته سید شدند که حتی زبان سید را که فارسی بود ، به عنوان زبان فرهنگ و ادب ودیوان برگزیدند. دیری نپایید که کشمیری ها خود دست به ایجاز زدندو زبان به شعر فارسی گشودند: نگرددشعر من مشهور تا جان در بدن باشد که بعد از مرگ آهو نافه بیرون می دهدبو را دخترکان کشمیری وقتی دم بخت می رسیدند که علاوه بر آشپزی و خانه داری مطالبی از بوستان و گلستان سعدی نیز می دانستند. نظام دیوان سالاری کشمیر بر زبان فارسی استوار شد . همه نشانه ها و علائم مکتوب ، از کتیبه‌های اماکن مقدس گرفته تا سنگ قبرها،به زبان فارسی حک شدو مدارس و مکتب خانه ها شروع کردند به تدریس زبان فارسی. هنوز پیرمرد ها فارسی ای را که در دوران کودکی خویش در مدارس آموخته اند به رخ جوانان می کشند و هنوز هم مردم کشمیر خود را جزئی از ایران بزرگ می دانند.

فرمانده جوان رو به ما گفت :((یک ساعت زندگی خالصانه برای خدا می ارزد به یک عمر زندگی در ناز و نعمت.)) تنم لرزید. خوب می دانیتم اگر تانک های اسرائیلی سیم خاردار مرز را کنار بزنند و تخت گاز مستقیم بیایند جلو، در کمتر از پنج دقیقه، به خرابه ای می رسند که جگر گوشه های او در آن خوابیده اند. با این حال این طور سخن می گفت.