بریدۀ کتاب

شمالی ترین ایالت هندوستان جامو و کشمیر است؛ با اکثریتی مسلمان و جمعیتی سیزده میلیونی که علقه های بسیار با ایران دارند و مهم تر ینش زبان فارسی است. وقتی سیدی عارف، به نام میر سید علی همدانی ، پایش را به آنجا گذاشت و انقلاب کبیر فرهنگی کشمیر رقم خورد. مردم آن قدر فریفته سید شدند که حتی زبان سید را که فارسی بود ، به عنوان زبان فرهنگ و ادب ودیوان برگزیدند. دیری نپایید که کشمیری ها خود دست به ایجاز زدندو زبان به شعر فارسی گشودند: نگرددشعر من مشهور تا جان در بدن باشد که بعد از مرگ آهو نافه بیرون می دهدبو را دخترکان کشمیری وقتی دم بخت می رسیدند که علاوه بر آشپزی و خانه داری مطالبی از بوستان و گلستان سعدی نیز می دانستند. نظام دیوان سالاری کشمیر بر زبان فارسی استوار شد . همه نشانه ها و علائم مکتوب ، از کتیبه‌های اماکن مقدس گرفته تا سنگ قبرها،به زبان فارسی حک شدو مدارس و مکتب خانه ها شروع کردند به تدریس زبان فارسی. هنوز پیرمرد ها فارسی ای را که در دوران کودکی خویش در مدارس آموخته اند به رخ جوانان می کشند و هنوز هم مردم کشمیر خود را جزئی از ایران بزرگ می دانند.