بریده‌های کتاب خاطرات یک دختر جوان

<<جوانی در اعماق لایه های خود منزوی تر از پیری است>>

<<اگر یک بار از ته دل بخندم،از ده تا قرص بهتر است،ولی خندیدن را اصلا فراموش کرده ایم>>

<<می روم روی تخت دراز می کشم و می خوابم تا زمان و همچنین این سکوت و ترس وحشتناک سريع تر بگذرد،چون هیچ راه دیگری برای کشتن آنها وجود ندارد.>>

گاهی فکر می‌کنم آیا کسی منظور مرا می‌فهمد؟ آیا هرگز کسی بی‌آنکه این را قدرشناسی تلقی کند، بدون توجه به یهودی بودن یا نبودن و تنها به عنوان نوجوانی که به شدت به تفریحات ساده نیاز دارد، به من نگاه کرده است؟

بهترین علاج آدم‌های ترس خورده‌ی تنهای ناخوشنود، این است که از خانه به جایی بروند که بتوانند با آسمان، طبیعت و خدا تنها باشند. برای اینکه فقط و فقط در این زمان انسان می‌تواند همه چیز را همان طور که هست حس کند.