بریده‌های کتاب آن فرانک : خاطرات یک دختر جوان

گاهی فکر می‌کنم آیا کسی منظور مرا می‌فهمد؟ آیا هرگز کسی بی‌آنکه این را قدرشناسی تلقی کند، بدون توجه به یهودی بودن یا نبودن و تنها به عنوان نوجوانی که به شدت به تفریحات ساده نیاز دارد، به من نگاه کرده است؟

<<جوانی در اعماق لایه های خود منزوی تر از پیری است>>

<<اگر یک بار از ته دل بخندم،از ده تا قرص بهتر است،ولی خندیدن را اصلا فراموش کرده ایم>>

بهترین علاج آدم‌های ترس خورده‌ی تنهای ناخوشنود، این است که از خانه به جایی بروند که بتوانند با آسمان، طبیعت و خدا تنها باشند. برای اینکه فقط و فقط در این زمان انسان می‌تواند همه چیز را همان طور که هست حس کند.

<<می روم روی تخت دراز می کشم و می خوابم تا زمان و همچنین این سکوت و ترس وحشتناک سريع تر بگذرد،چون هیچ راه دیگری برای کشتن آنها وجود ندارد.>>