بریده‌های کتاب عباس دست طلا؛ داستانی از زندگی حاج عباسعلی باقری

می گفت که دیر است، دیر. همیشه دیرش شده بود و زود می‌خواست برود؛ همیشه، به همان اندازه که دقت توی کارش داشت، شتاب هم داشت... نمی‌دانم چرا گریه ام بند نمی‌آید؟! باورم نمی‌شود که حسین رفته باشد.

اینجا آدم وسط خاک سر از آسمان در می آورد! از بس این ملت دارند خدایی کار می‌کنند....

-لقمه حرام، دل را تباه و فرزند را نااهل می‌کند.

برایم قابل هضم نیست؛ مگر میشود کسی نعمتی را داشته باشد بعد برای این که دیگران دلشان نخواهد و هوس نکنند پنهان کند؟! خدایا اینها دیگر کیستند؟