بریده‌های کتاب عطر سنبل، عطر کاج

آدم‌ها در زبان مادری بلندتر صحبت می‌کنند و شدیدتر می‌خندند.

من عاشق ماجراهای فرانسوا بودم، و خودم هیچوقت مجبور نبودم خاطره‌ی عجیبی تعریف کنم؛ به نظر او، ایرانی بودن و داشتن اسمی مثل فیروزه به تمام ماجراهای خودش میچربید. در این زمینه چندان با او موافق نبودم، اما من کی بودم که بخواهم حباب‌های خیال مردی را بترکانم که توانسته بودم بدون زحمت تحت تاثیرش قرار بدهم؛ مردی که شیفته‌ی جزئیات پیش‌پا افتاده‌ی زندگی‌ام شده بود؟ هرازگاهی یک خاطره بی‌اهمیت از خاویارفروشهای کنار دریای خزر یا نسترنهای عمه صدیقه رو میکردم و مرد فرانسوی دلش غش میرفت. با گفتن ماجرای هجوم قورباغه‌ها در اهواز، از من تقاضای ازدواج کرد.

یک روز دوباره سراغ شترها را را گرفت.این بار،شاید نشانه بر تمایل درونی ام به قصه گویی،که آره ما شتر داشتیم،یک دانه یک کوهانه و یک دانه دوکوهانه.یک کوهانه مال پدر و مادرم بود و دو کوهانه را به عنوان استیشن خانوادگی همه با هم سوار میشدیم.چشم هایش گشاد شد.

فقط میگفت چقدر غم انگیز است که مردم به آسانی از تمام یک ملت به خاطر کارهای عده ی کمی متنفر می شوند و همیشه میگفت،چقدر بد است متنفر بودن.چقدر بد است.

احتمالا کسانی که فکر می‌کنیم بهتر از همه می‌شناسیم، بیش از همه ما را غافلگیر می‌کنند.