بریده‌های کتاب دالرگات ؛ فروشگاه بزرگ خواب و رویا

وقتی این مشتری ها رو میبینی (مشتری های نزدیک به مرگ)، متوجه می شی هیچ کدومشون به علایق شخصی شون توجه نمی کنن. اون ها فقط آرزوی شادی برای عزیزاشون دارن.

《خیلی ها بهش می گن"الهام"ولی به نظرم این کلمه زیادی گمراه‌کننده ست.آدما با شنیدن این کلمه فکر می کنن لابد ایده های درخشان از ناکجا پیداشون می شه، یعنی یهو یه جرقه می زنه و از خلأ یه ایدهٔ درخشان ظاهر می شه؛اما واقعیت اینه که ایده های درخشان توی مغز ما هستن.بعضی وقتا لازمه مدت زیادی باهاشون سروکله بزنیم.به نظرم عنصر تعیین کننده اصلی هم همینه.اینکه آیا به اندازهٔ کافی با ایدهٔ توی ذهنم ور رفته م یا نه.نکته همینه دوست من،تو تموم این مدت کلی با ایده ت سروکله زدی و باهاش ور رفتی.فقط کافی بود یه خواب راحت بکنی و بذاری ایده بیاد جلو و خودش رو بهت نشون بده.》 دالرگات

آینده اون قدرها هم چیز مهمی نیست. لااقل نه اون قدری که همه فکر می کنن.اگه نظر من رو بخوای هیچ چیز پرشکوه تر از رویایی نیست که قراره همین امشب ببینیم.

چه چیزی باعث می شود حس آزادی نداشته باشین؟..... هر چیزی که شما رو پابند کرده ... چه مکان باشه، چه زمان، لطفا روی اون چیزها تمرکز نکنین. به جاش، تصمیم بگیرین چیزهایی رو در خودتون پیدا کنید که بهتون آزادی می دن. در طول این سفر ممکنه فکر کنین لب مرز هستین، انگار که لب پرتگاه هستین.وقتی تصمیم بگیرید به پرتگاه نگاه نکنید و بپرید آن زمان است که پرواز کردن را یاد میگیرید.

دالرگات :《عشق وقتی اتفاق می افته که متوجه حست میشی. حالا فرقی نمیکنه عشق یه طرفه باشه یا دو طرفه.》 پنی :《امیداورم که یه طرفه نباشه ، چون عشق یه طرفه خیلی دردناکه.》

ایده های درخشان توی مغز ما هستن. بعضی وقتا لازمه مدت زیادی باهاشون سرو کله بزنیم. به نظرم تعیین کننده اصلی هم همینه. اینکه آیا به اندازه کافی با ایده توی ذهنم ور رفتم یا نه. نکته همینه.

دو راه برای دوست داشتن زندگی وجود داره: ۱.وقتی حس ناکافی بودن داری سخت کار کنی تا زندگی رو عوض کنی. ۲. زندگی رو همین جوری که هست قبول کنی و شکر گزار باشی. این کار کمکمون میکنه متوجه بشیم خوشحالی همیشه همین گوشه و کنارها بوده.

اگه توی زمان حال زندگی کنین، آینده برای خودش پیش می ره و نیازی نیست نگرانش بود.

گذشتن از سختی های گذشته، از آدما اون کسی رو می سازه که الان هستن: نجات یافته ها و قهرمان ها.کار ما اینکه بذاریم خودشون متوجه این قضیه بشن.

آدم ها مثل ماشین خودکار نیستن که از اول مقصدشون مشخص باشه. این ماییم که مسیر زندگی خودمون رو تعیین می کنیم، خودمون ماشینمون رو روشن می کنیم و گاهی هم ترمز می کنیم.