بریده‌های کتاب دختری با هزاران زخم

به جلو حرکت کن. ناامید نشو. از اینکه همه فکر میکنند زندگی کردن این قدر اسان است خسته شدم. چون این طور نیست. به هیچ وجه.

گاهی ساکت بود وگاهی بیش از حد می خندید، خنده ای عجیب و غریب که انگار از درون او را خُرد می کرد تا زمانی که دیگر خنده نبود، بلکه گریه بود و اشک هایی که از صورت من جاری می شدند.

این روی زندگی همیشه مملو از نور خورشید و گل های رز نیست و گاهی تاریکی آن بیش از حد سیاه می شود، اما مملو از کسانی است که درد شمارا می فهمند و آنقدری شادی به وجودتان تزریق می کنند که لبه های تیز زندگی را نرم کنند و کمکتان کنند یک روز دیگر هم دوام بیاورید.

از خودم خسته و عصبانی هستم. برای اینکه اجازه دادم هر روز کوچک تر از قبل شوم به این امید که او بیشتر به من توجه کند. اما اگر مدام کوچک تر شوی چطور کسی متوجه تو خواهد شد؟

گاهی اوقات نمی توان نیت ادم ها را فهمید.

من دوست دارم آن دختری پیشم باشد که نمی توانم داشته باشم، همان که هرگز باز نخواهد گشت..:)

کاسپر هیچ وقت نگفته بود اگر مشخص شود کسی که قبلا دوست داشتم، کسی که دوست داشتنش خوب است، کسی که به دردم می خورد، کسی که من را درک می کند، هرگز احساسی که من به او دارم را به من نداشته باشد، چه کار باید بکنم..

می گویم چیزی را از دست دادم. چیزهایی رو از دست دادم. دارم همه چیز رو از دست می دم. خسته ام.

گاهی اوقات با دیگران که هستی تبدیل به چیز دیگری می شی. انگار که بهت دیکته شده باشه، به جای اینکه خودت اون رو انتخاب کرده باشی.

آدم ها راز های زیادی دارند. هیچ وقت آن طور که به نظر می رسند، نیستند.

اما وقتی کارد به استخوان می رسد / من هم مثل بقیه پوچ هستم.

مرگ خیلی برای ما اهمیت نداره. وقتی از دنیا رفتی، دیگه کار تمومه.

خیلی خسته هستم؛ خسته از تلاش کردن.

هبچ وقت نمی دانی با چه ادمی طرف هستی.

هرچه جلوتر می روم، بیشتر خودم را گم می کنم. دارم از دست می روم..

شما نمی دانید چه احساسی دارد که هر روز، هر روز آن قدر تنها باشید که احساس کنید چاله ی سیاهی که در وجودتان است دارد شمارا می بلعد..

<<گاهی اوقات هیچ کاری نکردن خودش میتونه یک کار باشه، اما خب با سرعت کمتر. چارلی، خیلی مهمه که انسان گاهی اوقات فقط حضور داشته باشه.>>

او تنها شانس زندگی من بود..

اسیب رساندن به خود برای جلب توجه نیست. به این معنا نیست که شما قصد خودکشی دارید. به این معناست که سعی دارید از هچل خطرناکی که ذهن و قلبتان در ان افتاده است، خارج شوید و این راهکاری برای مقابله است.

آدم ها بخشی از وجود تو یعنی ظاهرت را می بینند اما یک وجه درونی هم داری و از آن هم نهفته تر یک وجه اسیب دیده در وجود ماست؛ موجودی برهنه و خاموش که به نور عادت ندارد.