بریده‌های کتاب دختری با هزاران زخم

<<این دنیا گاهی اوقات خیلی مزخرفه و اونجاست که باید واقعا با خودت فکر کنی، نقش من در این مزخرفات چیه؟ من خودم هم در این مزخرفات نقش داشتم یا نه؟>>

"چرا انقدر با من مهربون هستی؟ تو که اصلا من رو نمی شناسی." <<چون تنها چیزی که در نهایت در این دنیا باقی می مونه مهربانیه شارلوت. ما باید با هم مهربون باشیم وگرنه نمی تونیم خودمون رو تحمل کنیم. شاید الان دنیا این طور به نظر نرسه، اما کمی که سنت بالاتر بره متوجه می شی.>>

شارلوت باید خیلی تلاش کنی تا از عادت های قدیمی ات جلو بزنی. بازگشت به عادت های قدیمی خیلی راحته، حتی زمانی که میدونیم باعث درد و رنج ما می شن

آدم ها بخشی از وجود تو یعنی ظاهرت را می بینند اما یک وجه درونی هم داری و از ان هم نهفته تر یک وجه آسیب دیده در وجود ماست؛ موجودی برهنه و خاموش که به نور عادت نداره.

این دنیا رفتار خوبی با دختر ها ندارد!

نه دری، نه لامپی، نه شیشه ای، نه تیغی، فقط غذای نرم که بتوان با قاشق خورد و گاهی اوقات هم قهوه ولرم. اینجا به هیچ وجه نمیتوانی به خودت آسیب برسانی.

من هرگز نمی توانم در این بدن برنده باشم.

زخم های من همان چیز هایی هستند که من را به آنچه امروز هستم تبدیل کرده اند.

مادرم زنده است، اما او هم مثل یک روح است. چشم هایش که گود افتاده اند، از دور به من خیره شده اند و بدنش بی حرکت مانده. خیلی آدم ها هستند که دیگر بر نمی گردند.

الان فهمیدم اگر بچه های دیگر، معلم های عوضی و کل اتفاقات مسخره ای که در مدرسه می افتند را حذف کنی، مدرسه رفتن خیلی هم کار راحتی است.

وقتی به اینجا می آیی باید بهت بگن که دیگه عمر این آرزو ها سر رسیده. دیگه هیچکس مارو با کاری که انجام دادیم دوست نداره. نه مثل آدم های معمولی

این بیمارستان، دنیایی از دختر هایی است که هق هق سر دادند.

مرد ها موجودات عجیب و غریبی هستن کوچولو. هیچ وقت نمیدونی از چه چیزهایی لذت میبرن.

احتمالا نمی توانید بفهمید من چه احساسی دارم. چون شما عادت دارید دوست های زیادی داشته باشید. احتمالا مامان بابایی دارید که حداقل یکی از آن ها زنده است و شما را کتک نمیزند. هیچ کس در عکس دسته جمعی کلاسی خودش را از شما دور نمی کند. بنابراین شما نمی دانید چه احساسی دارد هر روز، هر روز آن قدر تنها باشید که احساس کنید چاله سیاهی که در وجودتان است دارد شما را می بلعد.

هیچوقت گوش کردن به حرف های دیگران برایم کار مشکلی نبوده. همیشه شنوندهٔ بهتری بودم تا اینکه خودم صحبت کنم.

بازگشت به عادت های قدیمی خیلی راحته، حتی زمانی که میدونیم باعث درد ورنج ما می شن.

من تمام حرف هایم را می‌خورم. قلبم بیش از حد از آن‌ها پر شده بود.

حق با او بود. من آن دوست ب خصوص را پیدا کردم. اما هیچ کس به من نگفت که او قصد دارد این دنیا را ترک کند.

"اوان همیشه میگفت در واقع نباید از چیزهایی که نمی توانی ببینی بترسی،بلکه آنچه درست مقابل دیدگانت قرار دارد از همه ترسناک تر است."

هرچه جلوتر می‌روم،بیشتر خودم را گم میکنم. دارم از دست می‌روم.