بریده‌ کتاب‌های بهار رویش (مروری بر دعاهای ورود و وداع ماه رمضان)

فضل و بارش و احسان او که همیشه هست، اما اگر کاسه ما واژگون باشد حاصلی به دست نمی‌آید.

آن روز دور را نزدیک ببینیم و به نهفته های وجودمان و به انبار های تو در تویی که به آنها یک بار هم سر نکشیده ایم، سر کشی کنیم. خیلی امکانات در ما ریخته اند، ما خیال می‌کنیم که از اینها کاری برنمی‌آید، خیلی کارها از آنها برمی‌آید.

"لا یَخفی علی اللهِ منهم شيء" هیچ چیزی بر آگاهی حق احاطه ندارد. چه چیزی می تواند تو را از او جدا کند؟ حضور مستمر و احاطه او جایی برای شک و شبهه باقی نمی‌گذارد.

او برای رشد ما زمینه ها، فرصت ها، حادثه ها، برخوردها، زمان ها و مکان هایی را تامین کرده است که به وسیله آنها حرکتی بکنیم، گامی برداریم و پیشرفتی داشته باشیم. ولی اگر ما این همه محبت را جواب ندهیم و این همه مایه را در راه به جریان نیندازیم، همه آنها را از ما می‌گیرند. حکیم با داده هایش می‌خواهد ما را رشد بدهد، وقتی که ببیند داده ها باعث شکستن کمر من شده و این همه بار، من را خرد کرده است بار مرا سبک و انسان را محروم و رها می‌کند.

و چه بسا مرگِ در یک لحظه،بهتر از این نوع بودن باشد. بودنِ افلیجِ زارِ ناتوان، رنج آور تر و سخت تر و جانکاه تر از مرگی است که در یک لحظه می‌آید؛ چون در این صورت، زندگی انسان مردن تدریجی می‌شود. آن هم با یک قلب تنگ و یک بتخانه بزرگ که همه وسعتش را از بت ها سرشار کرده است و با یک روح کوچک که با چیزها موج می‌گیرد و با رنگ ها تکان می‌خورد و با نسیم ها زیر و رو می‌شود و یا روح علیلِ خسته ناتوانِ مریضی است که بدبین و بی استقامت است؛ لذا این روح یا مریض است یا مرده.

ما هیچ چیز را نیاموختیم، هیچ چیز را. با آنکه این همه دعوت کردند و صدا زدند ولی ما گوش ندادیم.

مرحله اول این است که فضل و بخششی باشد‌. و مرحله دوم اینکه ما مانعی نداشته باشیم و بتوانیم جمع کنیم. و مرحله سوم اینکه آنچه که جمع شده حبط نشود و از بین نرود.

اعضای وجود ما هرکدام رزقی می‌خواهند تا تغذیه شوند و رشد کنند و علامت رشد آنها هم توسعه، گستردگی و زاد و ولدشان است.

تفکر هم موجودی، هم انگیزه و هم روش طبخ می‌خواهد وگرنه شکل نمی‌گیرد. کسی که موادی را به دست نیاورده، ده هزار سال هم که ساکت بنشیند، خالی است و چیزی جمع نمی‌کند؛ ولی اگر چیزی جمع کرده باشد و بخواهد آنها را توسعه بدهد و تکثیر و گسترده کند، احتیاج به این دارد که خودش را به جای دیگر مشغول نکند.

هنگامی که انسان از بیرون صدمه می‌خورد، مجبور است که به پناهگاهی پناهنده شود و چه پناهگاهی مطمئن تر از درون عظیم خود او. درونی که در لحظه های دیگر به خاطر اینکه مشغول بوده نتوانسته یک آن به او نگاه کند و آن همه وسعت و شکوه و عظمت و زیبایی را ببیند. در آن لحظه ای که انسان از بیرون ضربه می‌خورد و به خودش پناه می‌برد، دیگر از بیرون نمی‌شود به او چیزی داد.