بریدۀ کتاب

هنگامی که انسان از بیرون صدمه می‌خورد، مجبور است که به پناهگاهی پناهنده شود و چه پناهگاهی مطمئن تر از درون عظیم خود او. درونی که در لحظه های دیگر به خاطر اینکه مشغول بوده نتوانسته یک آن به او نگاه کند و آن همه وسعت و شکوه و عظمت و زیبایی را ببیند. در آن لحظه ای که انسان از بیرون ضربه می‌خورد و به خودش پناه می‌برد، دیگر از بیرون نمی‌شود به او چیزی داد.