بریده‌های کتاب تنهایی پر هیاهو

زندگی از آتش بر می‌خیزد و آتش از مرگ چوب.

و من از آنها بودم که آموختم چگونه طبقه متوسط تحصیلکرده و اهل مطبوعات نزول کرد، چگونه طبقه کارگر از اعماق، به سطح آمد و طبقه نخبگان و دانشگاه دیده، در مقام کارگر چگونه ادای وظیفه می‌کند.

به یاد شعری از سندبرگ افتادم که می‌گفت تمامی آنچه که از یک فرد بشری باقی می‌ماند گوگردی است که جعبه کبریتی را کفایت کند و آهنی، که بتوان با آن میخی ساخت که انسان بتواند از آن خود را حلق‌آویز سازد.

در حرفه من دایره و مارپیچ تطابق دارند و پیشرفت به آینده و پسرفت به مبدأ در جایی با هم تلاقی می کنند.

در نظر آوردم به فکرم رسید که بدن انسان چه شباهتی به ساعت شنی دارد. آنچه بالاست در زیر است و آنچه در زیر، بالاست.

پیشرفت به مبدأ، یعنی پسرفت به سوی آینده.

از کتاب و به مدد کتاب است که آموخته‌ام که آسمان بکلی از عاطفه بی‌بهره است. نه آسمان عاطفه دارد و نه انسانِ اندیشمند، نه این‌که که انسان بخواهد که بی عاطفه باشد، ولی وجود عاطفه در او خلاف عقل سلیم است.

«سی و پنج سال است که با کتاب‌ها زندگی می‌کنم، آن‌چنان که برخی با آدم‌ها؛ عشق می‌ورزم به آن‌ها، در میان‌شان زندگی می‌کنم، و آن‌ها مرا به جهانی پر از هیاهو و اندیشه برده‌اند.»

"هر چه بیشتر می‌خوانم، بیشتر احساس نادانی می‌کنم. دانش همان چیزی است که نمی‌دانم، نه آنچه که می‌دانم."