بریده‌های کتاب تنهایی پرهیاهو

در حرفه من دایره و مارپیچ تطابق دارند و پیشرفت به آینده و پسرفت به مبدأ در جایی با هم تلاقی می کنند.

فقط خورشید حق دارد که لکه داشته باشد... . یوهان ولفگانگ گوته

در نظر آوردم به فکرم رسید که بدن انسان چه شباهتی به ساعت شنی دارد. آنچه بالاست در زیر است و آنچه در زیر، بالاست.

نه در آسمان ها نشانی از عطوفت هست و نه در وجود آدمیزاد دو پا.

من در وقفه های کوتاه، کتاب تئوری آسمان های کانت را می خواندم که می گفت: ((در سکوت شبانه،سکوت مطلق شبانه،وقتی حواس انسان آرام گرفته است،روحی جاودان به زبانی بی نام با انسان از چیزهایی ،از اندیشه هایی سخن می گوید که می فهمی ولی نمی توانی وصف کنی.)) این کلمات مرا چنان تکان داد که باز به سراغ سوراخ دودکش دویدم و به آن تکه آسمان پرستاره ی بالای سرم مدتی چشم دوختم.بعد باز به سرکارم برگشتم.

پیشرفت به مبدأ، یعنی پسرفت به سوی آینده.

از کتاب و به مدد کتاب است که آموخته‌ام که آسمان بکلی از عاطفه بی‌بهره است. نه آسمان عاطفه دارد و نه انسانِ اندیشمند، نه این‌که که انسان بخواهد که بی عاطفه باشد، ولی وجود عاطفه در او خلاف عقل سلیم است.

«سی و پنج سال است که با کتاب‌ها زندگی می‌کنم، آن‌چنان که برخی با آدم‌ها؛ عشق می‌ورزم به آن‌ها، در میان‌شان زندگی می‌کنم، و آن‌ها مرا به جهانی پر از هیاهو و اندیشه برده‌اند.»

"هر چه بیشتر می‌خوانم، بیشتر احساس نادانی می‌کنم. دانش همان چیزی است که نمی‌دانم، نه آنچه که می‌دانم."

من لبخند بر لب در گذرم چون کیف دستی ام پر از کتاب هایی است که انتظار دارم همان شب بر من رازهایی بگشایند که خودم نمی دانم.😎

زندگی از آتش بر می‌خیزد و آتش از مرگ چوب.

من وقتی چیزی را میخوانم، در واقع نمیخوانم. جمله ای زیبا را به دهان می ‌اندازم و مثل آب نبات می‌مکم، یا مثل لیکوری مینوشم، تا آنکه اندیشه، مثل الکل، در وجود من حل شود، تا در دلم نفوذ کند و در رگ‌هایم جاری شود و به ریشه‌ی هر گلبول خونی برسد.

و من از آنها بودم که آموختم چگونه طبقه متوسط تحصیلکرده و اهل مطبوعات نزول کرد، چگونه طبقه کارگر از اعماق، به سطح آمد و طبقه نخبگان و دانشگاه دیده، در مقام کارگر چگونه ادای وظیفه می‌کند.

به یاد شعری از سندبرگ افتادم که می‌گفت تمامی آنچه که از یک فرد بشری باقی می‌ماند گوگردی است که جعبه کبریتی را کفایت کند و آهنی، که بتوان با آن میخی ساخت که انسان بتواند از آن خود را حلق‌آویز سازد.

طی سی و پنج سال گذشته آنقدر آبجو خورده ام که با آن می‌شد استخری به طول پنجاه متر یا یک برکه‌ی پرورش ماهی را پر کرد‌ :)))