بریده‌های کتاب جستارهایی در باب عشق

چیزی که وحشتناک است حد و حدودی است که از دیگران بت میسازیم در حالیکه برای تحمل خود مشکل داریم

درمورد عشق در بزرگسالی، باید از عاشق شدن در نظر اول پرهیز کرد. تا وقتی تحقیق دقیقی از عمق و محتوای این استخر نکرده‌ایم، نباید در آن شیرجه برویم.

اینکه می‌تونم اینطور از تو متنفر باشم،لذتبخشه،منو مطمئن میکنه که تو تحملشو داری،که می‌تونم بهت بگم برو گمشو و تو هم چیزی به طرفم پرت میکنی و سرجات میمونی

بالای سر هر داستان عاشقانه ای،این تفکر،هرچند وحشتناک و نادانسته،آویزان است که چگونه پایان می‌یابد.درست به این میماند که در عین سلامت و نیرو بکوشیم به مرگمان فکر کنیم.حداقل در مورد دوم خیالمان راحت است ،این آسایش خاطر را داریم که بعد از مردن چیزی حس نخواهیم کرد

با این اضطراب که هیچ کس داستان عشق ما را ننوشته یا آن را تضمین نکرده‌است دست به اختراع سرنوشت زده‌ایم که تمامی ساخته ذهن خود ماست

وقتی در تحمل خودمان دچار مشکل باشیم، چیزی که خیلی هراس‌انگیز است حد و حدودی است که از دیگران برای خودمان بت میسازیم

نویسندگی برای کسانی که نمی‌توانند حرف بزنند وسوسه‌کننده است

افراد جذاب آنهایی نیستند که اجازه می‌دهند فورا با آنها صمیمی شویم(خیلی زود نمک نشناس میشویم) و آنهایی که هرگز اجازه نمی‌دهند(خیلی زود فراموششان میکنیم) بلکه کسانی که می‌دانند به چه میزان و به چه نحوی نومیدی و امید را مدیریت کنند

آلبر کامو گفته ما عاشق یه نفر میشیم چون از بیرون اونا "کامل" به نظر می‌رسند...کامل از لحاظ فیزیکی و "منسجم" از لحاظ احساسی..حال آنکه باطنا ما خودمان سراسیمه و بهم ریخته‌ایم

ایده‌ای که آناتول فرانس تائیدش کرده است:((رسم نیس عاشق چیزی شویم که داریم.))

**در هر رابطه‌ای معمولاً لحظه‌ای سرنوشت‌ساز وجود دارد، لحظه‌ای که مشخص می‌شود عشق طرفین دوطرفه است. سرانجام این لحظه به تعادل میان عزت نفس و نفرت از خود بستگی دارد. اگر نفرت از خود پیروز شود، آن که عشق را دریافت کرده اعلام می‌کند که معشوق (به بهانه‌ای یا بدون بهانه) شایسته‌اش نیست (شایسته نیست چون با آدم‌های بی‌ارزش دمخور است). اما اگر عزت نفس پیروز شود، هر دو طرف می‌پذیرند که دوست داشته شدن توسط معشوق، نه دلیلِ پستی او، که نشانه‌ای از ارزشمندی خودشان است.**

**تنها پس از بحث و تبادل نظرِ دقیق درباره‌ی فرزندپروری، سیاست، هنر، دانش، و حتی خوراکی‌های مناسبِ آشپزخانه است که دو نفر می‌توانند بگویند آماده‌ی عاشق شدنِ یکدیگرند.**

با نبودِ خنده، توانایی دیدن تناقض‌هایی که در هر جامعه و رابطه‌ای وجود دارن هم از بین می‌ره — مثل خواسته‌های مختلف و گاه متضاد آدم‌ها، یا این واقعیت که شاید شریک زندگی‌ات هیچ‌وقت نتونه درست ماشین پارک کنه، وان حموم رو بشوره، یا علاقه‌اش به موسیقی جونی میچل رو کنار بذاره... با این حال، با همه‌ی این‌ها، باز هم دوستش داری، خیلی هم دوستش داری.

«در مورد کمال نوعی استبداد وجود دارد، چیزی که حتی جنبه‌ای خسته‌کننده دارد، چیزی که با همه‌ی قطعیت و بی‌رحمی یک فرمول علمی خود را تحمیل می‌کند.»

ناچار شدم بپذیرم عشق را باید تنها پیمود

من کلوئه را برای جسمش دوست نداشتم جسمش را به امید آن چیزی که بود دوست داشتم و چه امید برانگیزاننده‌ای...!

تردید درباره مشروعیت عشق چیزی کمتر از جهنم نیست

«چه چیزی در درون ماست که واقعاً خواهانِ "حقیقت" است؟... ما از ارزشِ این خواسته می‌پرسیم... چرا دروغ را برنگزینیم؟ یا عدم قطعیت را؟ یا حتی نادانی را؟... نادرست بودنِ یک قضاوت، لزوماً ایرادی بر آن نیست... پرسش اینجاست که این قضاوت تا چه حد به زندگی نیرو می‌بخشد؛ و میل بنیادین ما این است که بگوییم نادرست‌ترینِ قضاوت‌ها... برایمان حیاتی‌ترینِ آنهاست... چنان‌که ردِ قضاوت‌های نادرست، به معنای انکارِ زندگی است.» *(برگرفته از فریدریش نیچه، فراسوی نیک و بد)*