بریده‌های کتاب جستارهایی در باب عشق

در جمله مهم «من از تو خوشم می‌آید» تهدیدی نهفته بود که با افزودن، «نه آنقدر که بگذارم مستقیماً بفهمی...» تلطیف می‌شد.

چه بسا حقیقت این است که، تا کسی ندیده باشدمان، وجود نداریم؛ نمی‌توانیم درست حرف بزنیم، تا وقتی کسی به حرف‌مان گوش بدهد، و در یک کلام، کاملاً زنده نیستیم، تا زمانی که دوست داشته بشویم.

عشق یک‌طرفه ممکن است دردناک باشد، ولی درد امنی است، چون به کس دیگری جز خودمان صدمه نمی‌زند، دردی خصوصی و همان اندازه که تلخ و شیرین است، خودانگیخته نیز هست. اما به محض آن‌که عشق دوجانبه می‌شود، باید حالت انفعالی و ساده صدمه دیدن را رها کنیم و مسئولیت ارتکاب به گناه را بپذیریم.

لذت خودکشی، در تماشای واکنش دیگران نسبت به آن بود، نه عمل وحشتناک کشتن موجودی زنده.

عشاق می‌توانند داستان عشق خود را بکُشند فقط به این دلیل که قادر نیستند ناپایداری و خطرکردنی را که تجربه خوشلختی شان به آنها عرضه کرده تاب بیاورند

آیا اگر حتی در مقابلت ضعیف باشم دوستم خواهی داشت؟

جذاب‌ترین‌ها، آنهایی نیستند که در ملاقات اول اجازه می‌دهند لمس‌شان کنی (که به سرعت بی‌تفاوت می‌شوی)، یا آنهایی که اصلاً اجازه نمی‌دهند (خیلی زود فرامرششان می‌کنی)، بلکه آنهایی هستند که می‌دانند چه میزانی از امید و ناامیدی را بربیانگیزند.

اغلب مردم یا به سبب بی توجهی و یا تعصب، برداشت اشتباهی از ما پیدا می‌کنند.

هرگز نباید با نگاه اول عاشق شویم. باید تا زمانی که با چشمان باز، عمق و ماهیت آب را بررسی کامل نکرده‌ایم از شیرجه رفتن در آن بپرهیزیم.

لذت وابسته بودن به کسی،در مقابل وحشت فلج کننده ای که این‌گونه وابستگی به وجود می‌آورد،رنگ میبازد

در هر رابطه ای لحظه ای مارکسیستی وجود دارد،لحظه ای که آشکار میشود عشق دوجانبه است و راه حل آن بستگی به ایجاد تعادل میان عشق به خود و نفرت از خود دارد.چنانچه نفرت از خود دست بالا را ببرد،در آنصورت کسی که عشق را دریافت کرده اعلام میکند که معشوق (به هر بهانه ای که بخواهید) لایق او نیست (لیاقت نداشتن به این معنی که ارزشش را ندارد) . حال اگر عشق به خود دست بالا را ببرد هر دو طرف ممکن است بپذیرند که دیدن عشق دوجانبه ، لزوما شاهدی بر حقارت معشوق نیست.بلکه گویای این است که خودشان تا چه اندازه دوست‌داشتنی بوده اند.

فکر می‌کنم تا در بستر احتضار نیفتیم، برایمان دشوار است اعلام کنیم که کسی عشق زندگی‌مان بوده.

عشق یکطرفه ممکن است دردناک باشد، ولی دردی امن است، چون به کسی جز خودمان صدمه نمی‌زند، دردی خصوصی و همان اندازه که تلخ و شیرین است، خودانگیخته نیز هست‌ اما به محض آنکه عشق دوجانبه می‌شود، باید حالت انفعالی و سادهٔ صدمه دیدن را رها کنیم و مسئولیت ارتکاب به گناه را بپذیریم.