بریده‌های کتاب هیاهوی زمان

هروقت دلت خواست عیب کسی رو بگیری، یادت باشه که تو این دنیا، همۀ مردم مزایای تو رو نداشته‌ن.

« نمی‌توانست با خودش کنار بیاید.» این فقط یک جمله بود، ولی جمله‌ای دقیق. زیر فشار قدرت، خویشتن آدمی ترک برمی‌دارد و دوپاره می‌شود: پاره‌ی بزدل در جلوت و پاره‌ی قهرمان در خلوت، یا بالعکس. البته شکل معمول‌تری هم دارد: دو پاره‌ی بزدل، در خلوت و جلوت. انسانی که با تبر دوپاره‌اش کرده‌اند؛ ولی نه، قضیه به این سادگی‌ها نبود. بهتر است بگوییم: انسانی که خرد و خاکشیرش کرده‌اند و او بیهوده می‌کوشد به یاد بیاورد که چگونه این خرده‌ها_خود او_ زمانی کل منسجمی را تشکیل می‌داده‌اند.

شاید این یکی از تراژدی‌هایی بود که زندگی برای ما رقم می‌زند: سرنوشت ما این است که در پیری بدل به همان چیزی شویم که در جوانی بیش از همه از آن نفرت داشته‌ایم.

این‌ها تصور می‌کردند سازوکار قدرت را می‌دانند و از تو می‌خواستند با آن بجنگی، همان‌طور که خودشان باور داشتند اگر جای تو بودند، می‌جنگیدند. به عبارت دیگر، آن‌ها خواستار خون تو بودند. شهید می‌خواستند تا با آن شرارت رژیم را ثابت کنند. اما قرار بود تو شهید شوی نه آن‌ها. و برای اثبات این‌که رژیم حقیقتاً تبهکار و هیولاوار و گوشتخوار است، چند شهید لازم بود؟ بیش‌تر، هرچه بیش‌تر.

امریکایی‌ها، برخلاف پروپاگاندا‌ی خودشان، ذاتاً بسیار منفعلند، زیرا همه‌چیز، از اندیشه تا غذا، برایشان پیشاپیش فرآوری می‌شود. حتی گاوهای امریکایی، که بی‌حرکت در مزارع ایستاده‌اند، شبیه آگهی کنسروهای شیرعسلی هستند.