بریده‌های کتاب در وادی درد

آه درد من! همه چیز من باش! بگذار در تو، با تو، سرزمین‌هایی را ببینم که از دیدارشان محرومم کرده‌ای. فلسفه‌ی من باش، علم من باش.

آیا کلمات واقعا به درد می خورند؟ اصلا می شود با کلمات توضیح داد، درد چه بر سر ما می آورد؟ کلمات فقط وقتی سر می رسند که همه چیز تمام شده است. دروغی و بی جان، کلمات فقط از خاطرات می گویند.

فقط یک چیز می‌دانم؛ این‌که به فریادی بلند به بچه‌هایم بگویم «زنده باد زندگی!» _ سخت است اما؛ برای منی که درد این‌قدر در همش دریده.

زندگی همین است دیگر: ستیز.

حتی ساده‌ترین و طبیعی‌ترین حرکت‌ها هم محتاج نیروی اراده‌اند: راه رفتن، نشستن، برخاستن، صاف ایستادن، کلاه از سر برداشتن یا گذاشتن. واقعا وحشتناک است. تنها حرکات مداوم ذهن است که محتاج اراده نیست. خوب بود اگر می‌شد جلویش را گرفت، اما نه، این عنکبوت، می‌چرخد و می‌تابد برای خودش، شبانه‌روز، بی‌وقفه.

در پیکر فلک‌زده‌ی پوکم، درد، جوری می‌پیچد که پژواک صدا در خانه‌ی بی اثاث.