بریده‌های کتاب جوان خام

نسل امروز بی.تاب است و درک ضعیفی از واقعیت دارد؛ و با آن که این مسئله در مورد جوانان همه زمان ها صدق می‌کند، در زمان ما بیشتر محسوس است...

این که مثل خرگوشی هراسان به این طرف و آن طرف بدوم و به هر چیز جزئی کشیده شوم - البته فقط حماقت من بود. با آن که از مدت ها قبل می‌دانستم که قادر نیستم زیرکانه یا معقولانه چیزی را بیان کنم و بهتر آن است که همیشه ساکت باشم، چه چیزی مرا برانگیخت که به خانه درگاچف بروم و خرفتی و کندذهنی خودم را آن‌طور برملا کنم؟ و واسین نامی یا هرکس دیگری بیاید به من دلگرمی بدهد که هنوز پنجاه سال دیگر زندگی در پیش رو دارم و نباید نگران باشم؟

می‌بایست شجاع‌تر باشم، می‌بایست مردانه‌تر عمل کنم. ضمن آن که از واسین خشنود بودم، احساس شرمساری می‌کردم و خودم را کودکی بی‌اهمیت می‌انگاشتم.

در خفا دچار این سوءظن شده است (درواقع نمی‌شد متوجهش نشد) که همه طور خاصی نگاهش می‌کنند، و رفتارشان شباهتی با رفتارشان با یک مرد سالم ندارد. این تصور حتی در مطبوع‌ترین فعالیت های اجتماعی هم در ذهنش وجود داشت. پیرمرد بدگمان شده بود و به طرز نگاه کردن دیگران هم شک داشت. فکر می‌کرد همه او را دیوانه می‌پندارند، و همین عذابش می‌داد.

تقریباً در نخستین تماس با دیگران، از هم می‌پاشیدم.

گفتم که اعضای خانواده همیشه باهم بودند، ولی البته من مستثنی بودم. من مثل آدم های مطرود بودم.

نه، به خاطر نامشروع بودنم نبود که در شبانه‌روزی توشار آن همه سرزنش می‌شدم، به خاطر کودکی اندوهبارم نبود، به خاطر کینه‌توزی و انتقام جویی‌ام نبود، به خاطر میلم به اعتراض نبود، به خاطر چیزی بود که در ژرفای اندیشه‌ام جای داشت؛ فقط شخصیتم باعث همه چیز بود. به نظرم در دوازده سالگی یعنی تقریباً در آستانه خودآگاهی واقعی‌ام بود که رفته رفته از همنوعانم بدم آمد. منظورم این نیست که از خودشان بدم آمد بلکه حضورشان روی من سنگینی می‌کرد. گاهی هنگام سرریز شدن پاک‌ترین صداقت ها شدیداً غمگین می‌شدم از این که هیچ‌گاه نخواهم توانست حتی به نزدیک‌ترین و عزیزترین کسان خود هم چیزی بگویم، یعنی خواهم توانست اما نخواهم توانست که بگویم؛ به دلیلی خودم را مهار می‌کنم، طوری که غیر قابل اعتماد، عبوس و محتاط و کم‌حرف می‌نمایم.

حس می‌کردم کلمات مثل آب از غربال بیرون می‌ریزد، انسجام ندارند و با نظم صحیحی کنار هم قرار نمی‌گیرند.

سرم مثل کبک توی برف بود، و نه چشم داشتم و نه می‌فهمیدم...

اما بی‌تصمیمی خیلی زود با درد بر آدمی سنگینی می‌کند.

بله، آدم افسرده‌ای هستم؛ همیشه دهانم را می‌بندم. غالباً دوست دارم از اتاق پر از جمعیت بیرون بروم.

کاش موجود بی‌اراده‌ای بودم و از دانستن آن رنج می‌کشیدم!

آه، لیزا! بگذار مرگ وقتی باید بیاید بیاید، اما فعلاً بیا زندگی کنیم _ بله، بیا زندگی کنیم!

این واقعیتی است معلوم که خیلی از کسانی که قادرند در مورد مرگ قریب‌الوقوع خود بیندیشند، چه به دست خودشان باشد و چه به دست دیگران، در بسیاری موارد این میل در آن ها بیدار می‌شود که فکر کنند جسدشان در چه وضع قابل قبولی باقی می‌ماند.

چه‌قدر آبرومندانه‌تر است که آدم جلو زبانش را بگیرد و آه و ناله سر ندهد و خودش را با شکوه و زاری کوچک نکند! اگر خودش را کوچک کند هر بلایی بر سرش بیاید حقش است.

من خدای مهربان را دوست دارم...من ایمان دارم، تا جایی که می‌توانم ایمان دارم، اما آن موقع واقعاً خشمگین بودم. به فرض هم که رفتار سبکسرانه‌ای در پیش گرفتم، عمدی بود چون ناراحت بودم _ به علاوه، اساس اعتراض من همان‌قدر جدی بود که از آغاز جهان بوده. می‌گفتم: "اگر ذات متعالی وجود دارد و دارای وجودی متشخص است و نوعی روح جاری خلقت یعنی نوعی سیال نیست (زیرا درک آن مشکل‌تر از قبل است)، پس کجاست؟" بی‌گمان ابلهانه بود پسر عزیزم، اما می‌دانی که تمام مجادله ها به این جا ختم می‌شود.

آن‌ها نه کودن‌تر از بقیه هستند و نه عاقل‌تر؛ آن‌ها هم مثل بقیه دیوانه‌اند...

می‌دانم که تو نیستی که تعیین می‌کنی اما من می‌خواهم نظرت را بدانم. به من بگو، و من قسم می‌خورم هرچه بگویی همان کنم!

به هر حال خیلی راحت است که در چنین مواردی کسانی که زنده می‌مانند، یعنی منتقدان مرگ، بیایند و بگویند: با این که کسی خودش را کشته که ارزش هرگونه دلسوزی و همدردی را دارد، باز هم به هر حال ما مانده‌ایم و لذا نیاز چنانی به سوگواری و غمخواری نیست.