بریده‌های کتاب امید

به نحوی کلی تر سام میتواند آرزو کند که ای کاش پری مهربان قصه ها بارش باران را متوقف نماید یا آنکه خرگوش کوچولوی عید پاک برایش خوش شانسی بیاورد سام میتواند آرزو داشته باشد که ای کاش گرمایش جهانی واقعیت نداشت یا آنکه فقر شدید در کشورهای در حال توسعه هر ساله میلیون ها نفر را به کام مرگی اجتناب پذیر نمیفرستاد. او میتواند آرزو کند که ای کاش ثروتمند یا فوتبالیستی نامدار بود در یک کلام او میتواند آرزوی تحقق همه رؤیاهایش را داشته باشد آرزو کند همه نگرانی هایش رفع گردند همه خواست ها و امیالش برآورده شوند و همۀ آرمان هایش جامه عمل بپوشند اما در مورد امید او فقط میتواند به چیزی امید بورزد که آن را ممکن میداند

● امید داشتن به چیزی مستلزم آن است که برآوردی داشته باشیم از این‌که آن‌چه بدان امید داریم چقدر ممکن، محتمل یا ناگزیر است. ما نیاز داریم که فهمی از جهان، از جای‌گاهمان در آن و از روابط اجتماعی‌مان داشته‌باشیم. ما نیاز داریم قوانین طبیعی‌ای را که علم بر ما مکشوف ساخته‌است بفهمیم و بدان‌ها احترام بگذاریم. بنابراین، این خود یک الزام اخلاقی است که وقتی امید می‌ورزیم بایستی واقع‌بین باشیم. اگر واقع‌بین نباشیم، این احتمال هست که به دامان آرزواندیشی بلغزیم.

● به‌مانند سقراط، پاسکال، کانت و کی‌یرکگور، آن فرد مذهبی نیز نیک می‌داند که او به‌دلیل شواهد و مستندات نیست که باور دارد، بلکه باور دارد چون نگریستن به جهان و وجود خودش از خلال دیدگاه ایمان می‌تواند ژرف‌ترین نمودِ عمیق‌ترین باورهای او و جست‌وجوی او از برای استعلا باشد.

● به‌تعبیر پاتریک شِید امید به‌لحاظ عمل‌گرایانه(پراگماتیکی) نه هم‌چون یک حالت ذهنی خصوصی، بلکه هم‌چون فعالیتی تلقی می‌شود که متعلق است به یک ارگانیسم در ارتباطِ پویایی که با محیطش دارد. از این رو، با امید باید هم‌چون یک فعالیت، یک فعل، برخورد کرد، هم‌چون امیدورزی.

● بر طبق استدلالی که کرده‌ام امید دقیقاً در جایی سر بر می‌آورد که در آن عاملیت از کار می‌افتد. ما امید را در پیوند با شرایطی مشخص در سر می‌پروریم، شرایطی که برای دست یافتن ما به اهدافمان ضروری هستند اما خودمان نمی‌توانیم آن‌ها را رقم بزنیم. امید شکاف بین کوشش و نتیجه را می‌پوشاند.

امید قطعا چیزی غیر از خوش‌بینی است. امید باور به ختم به‌خیر شدن چیزی نیست بلکه یقین به معنا و مفهوم داشتن چیزی، صرف‌نظر از عاقبت و انجام کار است.