بریده‌های کتاب چشمهایش

این مرد در سخن گفتن عجیب صرفه‌جو بود.

مهربانو می گفت وقتی تحصیلم تمام شد بر می گردم ایران. از او پرسیدم با خداداد چه می کنید؟ می گفت او هم خواهد آمد. گفتم آخر با این اوضاع اگر بیاید حبسش می کنند. می گفت مگر اوضاع همیشه اینطور می ماند؟ امید به آینده شیرین ترین دلداری آنها بود.

عوام می‌گفتند که عشق زنی او را از پای درآورد. فهمیده‌ها معتقد بودند که عشق به زندگی، او را تا پای مرگ کشاند.

او معشوقه نمی‌خواست، او همرزم می‌خواست.

تابلو تان را ببرید ! دیگر من به این تابلو هیچ علاقه ای ندارم. استاد شما اشتباه کرده است. «این چشم ها مال من نیست!»

به من نگاه میکرد، آیا میخواست در دل و روح من رخنه کند؟

نگاه چشم ها مرا نیز افسون کرد...

گویند : مگو سعدی ، چندین سخن از عشق می گویم و بعد از من گویند به دوران ها