بریده‌های کتاب از قیطریه تا اورنج کانتی

روز ها به سرعت می گذرند و زندگی آرام می سوزد و از بین می رود .

ماهیت عشق برگرفته از زن است ، چون می تواند مادر شود.

خداحافظی کردن کمی مانند مردن میماند ..... و تو امشب خداحافظی کرده ای تو امشب کمی مرده ای .

بسیاری از مردان زنان را نمشناسند . یا او را کنیز خود میپندارند یا از او می ترسند. با این وصف یک چیز در نگاه اکثر مردان ثابت است : تحسین درونی قدرت لایزال زن. چهره ی فرشته ی آسایش .قداستش .قلب بزرگش. قدرت جسمی فراوانش .شکیبایی تمام نشدنی اش.

تنها حُسن بیماری های مرگبار این است که همه تحمل تان میکنند ، تا حد لوس کردن تان .

یا جمله ی بیلی وایلدر میوفتی که خروارخروار سیگار میکشید: نمیخوام وقتی اتومبیلی زیرم کرده و افتادم توی جوب و دارم جون میدم ، آرزو کنم ای کاش چندتا سیگار بیشتر کشیده بودم .

بیماری و نیایش طی تاریخ با هم جلو آمده اند.از سرزمینی به سرزمین دیگر و از عصری به عصر دیگر.تاریخ تمدن لبالب از نیایش برای رویایی با بیماری هاست،چه در یهودیت چه در مسیحیت و چه در اسلام.

تصور می‌کردی زندگی‌ات را در دست داری، اما ناگهان می‌فهمی زندگی تو را در مشتش گرفته.

آه، مادر... مادر... مادر... چرا نباید سرم را روی دامنت بگذارم و زار زار گریه کنم؟ برای چه باید ادای آدم‌های قوی و خوددار را در بیاورم؟ دلم می‌خواهد گریه کنم و تو دل‌داری‌ام بدهی. دلم می‌خواهد بپرم بغلت و سرم را نوازش کنی. به سن و سالم نگاه نکن، راستش خیلی چیزهای بچگی در من باقی مانده است. من هنوز کودکم.

آدمها تنهان ، تنهای تنها . تو خودتی ، فقط خودت .

دوستت دارم و کاری از دستم برنمی آید.همه چیزت را دوست دارم ،حتی دردسرهایت را که همیشه تلاش کردیم با آنها کنار بیاییم

دیدار دوباره‌ای در کار نخواهد بود. در آغوشش می‌کشی و «بدرود» می‌گویی، نمی‌گویی «به امید دیدار». او هم در آغوشت می‌کشد و نمی‌گوید «به امید دیدار»، فقط می‌گوید «خداحافظ».

..... تهران عزیزم برای اولین بار بلیط مان یک طرفه شده و نام تک فقط به عنوان مبدا امده . برای نخستین بار نام تو در ان تکه کاغد به عنوان مقصد نیامده . احساس غریبی است . همیشه هر سفرم را به امید بازگشت به دل تو آغاز میشد