بریده‌های کتاب از قیطریه تا اورنج کانتی

روز ها به سرعت می گذرند و زندگی آرام می سوزد و از بین می رود .

ماهیت عشق برگرفته از زن است ، چون می تواند مادر شود.

خداحافظی کردن کمی مانند مردن میماند ..... و تو امشب خداحافظی کرده ای تو امشب کمی مرده ای .

بسیاری از مردان زنان را نمشناسند . یا او را کنیز خود میپندارند یا از او می ترسند. با این وصف یک چیز در نگاه اکثر مردان ثابت است : تحسین درونی قدرت لایزال زن. چهره ی فرشته ی آسایش .قداستش .قلب بزرگش. قدرت جسمی فراوانش .شکیبایی تمام نشدنی اش.

تنها حُسن بیماری های مرگبار این است که همه تحمل تان میکنند ، تا حد لوس کردن تان .

پزشکان معمولا حالت فاتحان را می‌گیرند و بیمار مادرمُرده همیشه حقیر و کوچک به نظر می‌رسد. شبیه یکی از غلامان یا بردگان پزشک.

یا جمله ی بیلی وایلدر میوفتی که خروارخروار سیگار میکشید: نمیخوام وقتی اتومبیلی زیرم کرده و افتادم توی جوب و دارم جون میدم ، آرزو کنم ای کاش چندتا سیگار بیشتر کشیده بودم .

بیماری و نیایش طی تاریخ با هم جلو آمده اند.از سرزمینی به سرزمین دیگر و از عصری به عصر دیگر.تاریخ تمدن لبالب از نیایش برای رویایی با بیماری هاست،چه در یهودیت چه در مسیحیت و چه در اسلام.

تصور می‌کردی زندگی‌ات را در دست داری، اما ناگهان می‌فهمی زندگی تو را در مشتش گرفته.

آه، مادر... مادر... مادر... چرا نباید سرم را روی دامنت بگذارم و زار زار گریه کنم؟ برای چه باید ادای آدم‌های قوی و خوددار را در بیاورم؟ دلم می‌خواهد گریه کنم و تو دل‌داری‌ام بدهی. دلم می‌خواهد بپرم بغلت و سرم را نوازش کنی. به سن و سالم نگاه نکن، راستش خیلی چیزهای بچگی در من باقی مانده است. من هنوز کودکم.

آدمها تنهان ، تنهای تنها . تو خودتی ، فقط خودت .

دیدار دوباره‌ای در کار نخواهد بود. در آغوشش می‌کشی و «بدرود» می‌گویی، نمی‌گویی «به امید دیدار». او هم در آغوشت می‌کشد و نمی‌گوید «به امید دیدار»، فقط می‌گوید «خداحافظ».

..... تهران عزیزم برای اولین بار بلیط مان یک طرفه شده و نام تک فقط به عنوان مبدا امده . برای نخستین بار نام تو در ان تکه کاغد به عنوان مقصد نیامده . احساس غریبی است . همیشه هر سفرم را به امید بازگشت به دل تو آغاز میشد

بیمار خوب می‌داند "زل زدن" یعنی چه.

حالا می‌فهمی آدمیزاد بیمار چه طبعی برای تعبیر و تفسیرهای پرت و پلا پیدا می‌کند. بیخود نیست خیلی‌ها بهترین نوشته‌های‌شان را در حال و هوای خل مشنگی نوشته‌اند.

تومور و درد جلو خیلی چیز ها را گرفت، جز دوست داشتن. آه دوست داشتن...‌

زندگی وقتی زندگی است که لبالب از شور باشد و جز آن خالی خالی است .

زن می تواند گرفتار چنگ تقدیر شود اما نه گم میشود و نه ناپدید . مردان جهان را در اختیار دارند زنان ابدیت را

باید سیاهه ای تهیه کنی از کار هایی که دوست داری انجامشان بدهی . قطعات موسیقی و اواز هایی را که میخواهی چند بار دیگر به انها گوش دهی ، فیلم هایی را که میخواهی حداقل یکبار دیگر تماشای شان کنی، رفقایی را که میخواهی یک با دیگر در آغوش شان جای بگیری و یا صدای شان را یک بار دیگر بشنوی ....