بریده‌های کتاب آتش بدون دود

اکثریت، نظر خود را از کسانی وام می گرفت که در گذشته، به شکلی و به دلیلی آگاهی و شناخت خود را ثابت کرده بودند اکثریت ، به اندیشیدن فرا خوانده نشده بود تا به هنگام، بتواند به عنوان یک کل ِ اندیشمند ، راه را از بیراهه تشخیص بدهد .

قلب، خاک خوبی دارد. هر دانه که در آن بکاری، از هر جنس، از همان جنس، صدها دانه بر میداری.

تاریخ را تنها خرده دروغ های خنده اور تاریخی قابل تحمل میکند ؛ وگرنه چیزی به جز خون مظلومان مرکب تاریخ نبوده است

آنها که نمی جویند و نمی پرسند و نمی شناسند، خیل کوران را مانند، دلبسته ی بُن عصای بینایی، و وای اگر آن بینا به راه خویشتن برود نه راهی که کوران را آرزوست، و وای اگر آن به ظاهر بینا، خود در معنای کوری باشد که بُن عصای بیگانه ای را گرفته باشد ....

بدا به حال همه ی انها که محبت را دکان میکنند تا با تجارت تزوبر و تقلب ، به جاه و مقامی برسند

اکثریت، به اندیشیدن فراخوانده نشده بود تا به هنگام بتواند به عنوان یک کلّ اندیشمند، راه را از بیراهه تشخیص بدهد.

+از فردا و فردا ها نمی ترسی ؟ -ما عمری بی فردا بوده ایم

تاریخ را تنها خرده دروغ های خنده آور تاریخی قابل تحمل می کند،وگرنه چیزی جز خون مظلومان ، مُرَکّب تاریخ نبوده است ...

قلب ، خاک خوبی دارد . هر دانه که در آن بکاری ، از هر جنس ، از همان جنس ، صدها دانه برمی داری .

پسر! آدمیزاد، تا وقتی کاری نکرده، اشتباهی هم نمی کند. عقیم، بچه معیوب به دنیا نمی آورد ، مُرده سنگ نمی پَراند تا سری را بی جهت بشکند، وکسی که ساز زدن بلد نیست ، خارج نمی زند.

بیوک‌اوچی! شما آن‌قدر عاقل هستی که به نصیحت اخلی احتیاجی نداشته باشی؛ اما هیچ‌کس آن‌قدر عاقل نیست که به نصیحت هیچ‌کس احتیاج نداشته باشد.

وقتی دل ِ حرف زدنی را داری ، دلِ پس نگرفتنش را هم داشته باش...

انسان فقط وقتی انسان است که خودش را معیار همه چیز نداند و باور کند که ممکن است خیلی ها، خیلی چیزها را بهتر از او بفهمند.

شناختنِ از دور مثل نشناختن است!

آن کس که غروب را عاشق است، دلِ شکسته‌ای دارد؛ آن کس که پرندگان را عاشق است، سودای سفر دارد؛ آن کس که نانش را با دل شکسته و سودای سفر می‌خورد، خانه‌اش را، خاکِ وطنش را، و عاشقش را دوست ندارد.

رذل، کسی‌ست که در راه برآورده شدن آرزوهای خودش، مرگِ غریبه‌ها را عروسی بداند و مرگ نزدیکان خودش را فاجعه.

تنها عشق است که می‌تواند شقاوت را تکیه‌گاه خویش کند. فقط عشق می‌تواند بی‌رحمانه نگاه کند و فروتنی را به مسخره بگیرد. عشق، مثل انقلاب است. خنجرش را که زمین بگذارد، دیگر چیزی نیست.

به امید ستاره زندگی کردن، روی زمین هیچ چیز نداشتن ، و چشم به ستاره یی در اسمانها دوختن ... همیشه چنین بوده سرنوشت غم انگیز ترکمن