بریده‌های کتاب برچیدن کتابخانه ام: یک مرثیه و ده گریز

ولادیمیر ناباکوف خواننده ی نکته سنجِ مسخ_کافکا_ میگه : " حشره ای که گرگور به آن تبدیل شده ، نوعی سوسک است که زیر پوسته اش بال دارد. و اگر گرگور این بال ها را پیدا می کرد ، می توانست آنها را باز کند و از زندانش بیرون بپرد. " و اضافه می کند : " مثل گرگور ، خیلی ها نمی دانند زیر پوستشان بال دارند و می توانند پرواز کنند ."

گم کردن و از دست دادن آن‌قدرها هم هم بد نیست، چون یاد می‌گیری نه از چیزی که داری بلکه از چیزی که به‌ خاطر داری لذت ببری. باید آرام آرام با از دست دادن بسازی!

تمام جمع‌های ما در نهایت مفردند.

فرجام من آغازم است.

ما محکومیم به تک‌بودگی.

کتابخانه یکی از مدرسه‌هایم تابلویی داشت که بازدارنده و همزمان سخاوتمندانه بود :« این‌ها کتاب‌های شما نیستند. متعلق به همه اند.»

در مدرسه به ما کنجکاوی می‌آموختند.

گم کردن و از دست دادن آن قدرها هم بد نیست ، چون یاد میگیری نه از چیزی که داری بلکه از چیزی که به خاطر داری ، لذت ببری . باید آرام آرام با از دست دادن بسازی . 😔😔😔

مثل لاتین «گفتار پر می‌گیرد ، ولی نوشتار ماندنی است» دو مفهوم مکمل دارد. یکی آنکه کلماتی که به زبان می‌آوریم قدرت اوج‌گیری دارند ، ولی آنهایی که می‌نویسیم در کاغذ ریشه می‌کنند؛ دیگر اینکه کلمات به زبان‌آورده می‌توانند پرواز کنند و ناپدید شوند، ولی کلمات مکتوب تا به وقت نیاز افسارخورده باقی می‌مانند.

کتابخانه‌ها خزانه‌‌ حافظه و تجربه‌ جامعه‌اند.

ما همان زبانی هستیم که به آن سخن می‌گوییم، فرهنگ لغت زندگینامه ماست. هر آنچه می‌دانیم، هر آنچه خیال می‌کنیم، هر آنچه می‌طلبیم یا بیمش را داریم، هر دستاورد و هر امر کم‌اهمیتی در فرهنگ لغتی هست.

گناهان قدیمی سایه های بلندی دارند.

هیچ‌وقت در کتابخانه‌ام احساس تنهایی نکرده‌ام.

نمی‌توانم خط فکری‌ام را صاف و مستقیم نگه دارم. منحرف می‌شوم. گریز می‌زنم. حس می‌کنم نمی‌توانم از یک نقطهٔ واقعی شروع کنم و چند گام حساب شده بردارم تا به سرمنزل مطلوب برسم. هرچقدر هم ارادهٔ اولیه‌ام استوار باشد، در مسیر گم می‌شوم.

استعاره خداوند در کسوت نویسنده و جهان به مثابه‌ی کتاب ریشه در همین باور دیرینه دارد: کتابی که می‌کوشیم بخوانیمش و در ضمن در آن نوشته نیز می‌شویم.

دیکنز در رمان دوست مشترک‌مان می‌گوید: «کسی که سواد خواندن داشته باشد هیچ وقت مانند کسی که سواد ندارد به کتاب نگاه نمی‌کند، حتی اگر آن کتاب بسته و روی قفسه باشد.»

کتابخانه‌های عمومی، با متون مجازی و چاپی‌شان، ابزاری ضروری برای زدودن تنهایی‌اند.