بریده‌های کتاب برچیدن کتابخانه ام: یک مرثیه و ده گریز

می‌دانستم که بدون مختل‌شدن روزمرگی خبری هم از ماجراجویی نخواهد بود. شاید این ایده تحت تأثیر این فرض بود که اختلال‌ها - بداقبالی‌ها، بی‌عدالتی‌ها، بلاها، رنج‌ها - جزو شرایط لازم آفرینش ادبی‌اند. پادشاه آلکینوئوس اودیسه می‌گوید:«خدایان برای آدمیان ادبار می‌بافند تا اخلاف‌شان چیزی برای سرودن داشته باشند.»

همه‌چیز دستخوش از دست‌رفتن و گم‌شدن خواهد شد، باور داشت که تجربه‌ی ما از جهان چیزی نیست جز ردّی از معنا و سایه‌هایی بر دیوار غار. اگر این‌طور باشد، آنچه به کلام در می‌آید سایه‌ی سایه‌هاست و هر کتاب اعترافی‌ست به اینکه فهم کامل هر آنچه تجربه‌مان بر آن چنگ انداخته ناممکن است. تمام کتابخانه‌هایمان گواهی پر شکوه از این ناکامی‌اند.

می‌گویند بینوایی، هنر خوب می‌آفریند.

هستی آفریده‌های ادبی موفق همان‌قدر نویسنده‌ها را مبهوت می‌کند که خوانندگان شان را.

هر تجربه خواندن منحصر به زمان و مکان خودش است و ممکن نیست تکرار شود.

اگر کاری ارزش انجام داشته باشد، ارزشش را دارد که به بدترین وجه انجام شود.

تسلی از ضروریات است. اشیای تسلی‌بخش روی میز کنار تخت من کتاب‌ها هستند (همیشه بوده‌اند) و خود کتابخانه‌ام مکانی تسلی‌بخش و تسکینی التیام‌بخش بود. شاید دلیل التیام‌بخشی کتاب‌ها این باشد که حقیقتا در تصرف ما نیستند: آن‌ها هستند که ما را تسخیر می‌کنند.

فرد دلمشغول یافتن دیگران است تا کیستی‌اش را از زبان آن‌ها بشنود. گویی همچون الکترون‌های هایزنبرگ وجودمان همیشگی نیست: فقط وقتی وجود داریم که با دیگری در تعاملیم، فقط وقتی که کسی سرمان منت می‌گذارد و نیم‌نگاهی به ما می‌اندازد.

کردار ما باید از ادبیات‌مان مشروعیت کسب کند و ادبیات ما باید شاهدی بر کردارمان باشد‌. در نتیجه کنش مدنی، در زمانه صلح یا جنگ، به تعبیری ادامه خواندمان است، چرا که کتاب‌هایمان هستند که می‌توانند با استفاده از تجربه و معلومات دیگران ما را هدایت کنند و به بصیرتی از آینده نامعلوم و عبرتی از گذشته لایتغیر بدهند.

ولادیمیر ناباکوف خواننده ی نکته سنجِ مسخ_کافکا_ میگه : " حشره ای که گرگور به آن تبدیل شده ، نوعی سوسک است که زیر پوسته اش بال دارد. و اگر گرگور این بال ها را پیدا می کرد ، می توانست آنها را باز کند و از زندانش بیرون بپرد. " و اضافه می کند : " مثل گرگور ، خیلی ها نمی دانند زیر پوستشان بال دارند و می توانند پرواز کنند ."

گم کردن و از دست دادن آن‌قدرها هم هم بد نیست، چون یاد می‌گیری نه از چیزی که داری بلکه از چیزی که به‌ خاطر داری لذت ببری. باید آرام آرام با از دست دادن بسازی!

تمام جمع‌های ما در نهایت مفردند.

فرجام من آغازم است.

ما محکومیم به تک‌بودگی.

کتابخانه یکی از مدرسه‌هایم تابلویی داشت که بازدارنده و همزمان سخاوتمندانه بود :« این‌ها کتاب‌های شما نیستند. متعلق به همه اند.»

در مدرسه به ما کنجکاوی می‌آموختند.