بریده‌های کتاب حسین (ع) از زبان حسین (ع): زندگی و زمانه امام حسین (ع) از زبان ایشان

کسی که بداند گفتارش نیز از عملش به حساب می‌آید، سخن کم می‌گوید مگر در آنجا که مفید باشد. کسی که زیاد سخن بگوید، خطایش بیشتر می‌شود. کسی که خطایش بیشتر شد، کم حیا می‌شود. کسی که کم حیا شد، تقوایش اندک می‌شود. کسی که کم تقوا شد دلش می‌میرد. سرنوشت کسی که دلش مرده است، جهنم خواهد بود.

کسی که زیاد سخن بگوید ، خطایش بیشتر میشود. کسی که خطایش بیشتر شد ، کم حیا میشود. کسی که کم حیا شد ، تقوایش اندک میشود. کسی که کم تقوا شد، دلش می‌میرد. سرنوشت کسی که دلش مرده است ، جهنم خواهد بود.

وارد مدینه که شدیم ابراهیم فرزند طلحه نزدیک آمد و پرسید: علی‌ابن حسین بلاخره چه کسی پیروز و غالب این میدان شد ؟ امام ع فرمود: هرگاه خواستی بفهمی چه کسی پیروز شد ، وقت نماز اذان و اقامه بگو. مقصود حضرت این بود که وقتی اذان و اقامه بگویی و شهادت به وحدانیت خدا و رسالت پیامبر خدا بدهی متوجه میشوی که ما پیروز این میدان بودیم . زیرا هنوز ندای توحید زنده است.

قاسم فرزند برادرم امام حسن علیه السلام که نوجوان ۱۳ ساله‌ای بود پرسید آیا من هم در میان کشته شدگان فردا هستم؟ پرسیدم:« مرگ در پیش تو چگونه است؟ » گفت: عمو جان ،از عسل شیرین‌تر است! گفتم:« آری عمویت به فدایت تو هم یکی از مردانی هستی که همراه من کشته خواهی شد اما بعد از آنکه به بلای بزرگی گرفتار گردی...»

#تهیه_حجاب_برای_بانوان_کاروان در عصر عاشورا که خیمه های ما را غارت کردند، چادر و روسری زنانه را نیز به غارت بردند و ما را با همین وضعیت وارد شهر کوفه کردند. بانویی از میان تماشاگران که روی پشت بام بود، از ما پرسید: شما اسیران از کدام نسل و تبار و از کجایید؟ گفتیم: اسیران آل محمدیم! آن زن بلافاصله پایین آمد و آن‌چه چادر، دامن و روسری پیدا کرد و به ما داد و توانستیم با آنها سر و روی خود را بپوشانیم. ✂️ از 📕 حسین(ع) از زبان حسین(ع)

هر نعمتی جز بهشت، اندک است و هر بلایی غیر از جهنم، عافیت است.

#غارت_خیمه‌ها ....جمعی از زنان در حالی که منقلب و گریان بودند، با دیدن عمربن‌سعد بر سرش فریاد کشیدند و به خاطر اعمال سربازانش وی را ملامت و توبیخ کردند و از وی خواستند چادرها و روسری هایی که از آنها ربوده شده را بازگرداند تا حجاب خود را حفظ نمایند. ✂️ از 📕 حسین(ع) از زبان حسین(ع)

عقل، به کمال نمی‌رسد مگر در پرتو پیروی از حق. _امام حسین عليه السلام

در صبح عاشورا دست‌های خویش را به درگاه الهی بلند و چنین مناجات کردم: پروردگارا! در تمام حوادث ناگوار تو تکیه‌گاه منی، در هر سختی تو امید منی، و هر پیشآمدی که برایم اتفاق می‌افتد تو یار و یاور منی. اطمینان من به توست. که بسیار اندوه‌ها که به من روی آورد که دل‌ها را ناتوان می‌کرد، راه چاره را مسدود ساخت، کاری از دوست برنمی‌آمد و دشمن زبان به شماتت می‌گشود، اما همه را باتوجه به تو بر خود هموار ساختم و جز تو با دیگری در میان ننهادم، و به جز وصول به حضرت تو به دیگری اعتنا ننمودم. تو درب گشایش را به روی من گشودی و آن اندوه را از من برطرف کردی، پس تویی که صاحب اختیار هر نعمتی و همه نیکی‌ها به دست تو، و تمام آرزوها متوجه توست.

مرگ بهتر از پذیرفتن ننگ است

پسر زیاد! مرا تهدید به قتل می‌کنی؟ نمی‌دانی که کشته شدن عادت ما، و شهادت افتخار ماست؟

عطیه میگوید از جابر پرسیدم: چگونه ما با یاران حسین شریکیم، در حالی که دشمنانشان، آن‌ها را به خاک و خون کشیده و سر از بدن‌هایشان جدا و میان بدن و سر آن‌ها جدایی افکنده‌اند؟ فرزندانشان یتیم و همسرانشان بیوه شده‌اند؟ ما که در یاری آنان نه از کوهی بالا رفتیم و نه دره‌ای را پیمودیم و نه شمشیری زدیم. جابر پاسخ داد: عطیه! از حبیبم رسول خدا شنیدم که فرمود: کسی که قومی را دوست داشته باشد با آنان محشور میشود و کسی که به عملکرد قومی راضی و علاقمند باشد در کار آنان شریک است. به خدایی که محمد را به حق پیامبر گردانید، قصد و نیت من و یارانم همان قصد و نیت حسین و یارانش بود.

ابراهیم فرزند طلحه نزدیک آمد و پرسید: علی‌بن‌حسین! بالاخره چه کسی پيروز و غالب این میدان شد؟ امام فرمود: هرگاه خواستی بفهمی چه کسی پیروز شد، وقت نماز، اذان و اقامه بگو.