بریده‌های کتاب مائده های زمینی و مائده های تازه

هر آفریده‌ای نشانه خداوند است، اما هیچ آفریده‌ای نشان‌دهنده او نیست. همین که آفریده‌ای نگاه‌مان را به خویش معطوف کند، ما را از راه آفریدگار بازمی‌گرداند.

برخی احساس عشق به خداوند را دلیل وجود او می‌دانند. از همین روست، ناتانائیل، که من هرچه را دوست داشته‌ام خدا نامیده‌ام، و از همین روست که خواسته‌ام همه چیز را دوست بدارم.

خستگی مداومم مانع از آن میشد که سخن بگویم گوش فرا دهم و یا بنویسم.

چه چیزی میتواند رخ دهد بی آنکه از وجود خود ما نشات گرفته باشد.

هنگامی که لذت ها به حد خاصی ازشدت میرسند ،آدمی به دشواری میتواند از آن درگذرد و نیز بدون اینکه اشکی بریزد ،توان این کار را ندارد.

و زندگی ما در برابرمان همچون جامی پر از آب سرد و گواراست. جامی مرطوب که بیماری تب‌دار آنرا به دست می‌گیرد و می‌خواهد بنوشد و با جرعه‌ای آنرا درمی‌کشد، و گرچه می‌داند که می‌بایست درنگ کند، از بس که این آب خنک و دلچسب است و از بس آتش سوزان تب تشنه‌کامش کرده است، نمی‌تواند این جام دلپذیر را از لب‌های خود دور کند.

تو نخواهی توانست بنایی بر موج بنیاد نهی چرا که موج از زیر هر باری شانه خالی میکند.

انتظار نزدیک به مرگ چه بهایی به هر لحظه می بخشد .

زندگی به چشم ما وحشی بود و طعمی نامنتظر داشت و دوست دارم که خوشبختی در اینجا باشد، همچون شکوفه‌هایی که بر گور می‌روید.

ترانه انار بی‌ گمان سه دانه انار بس بود تا پروزرپین(پرسفون) را به یاد انار ها بیندازد.