بریده‌های کتاب مائده های زمینی

بگذار عظمت در نگاه تو باشد، نه در آن چیزی که به آن می نگری...

سنجاب خزیدن مار را نمی‌پذیرد.خرگوش،هنگامی که لاکپشت و جوجه تیغی خود را جمع می‌کنند،می‌گریزد. همه ی این گونه‌گونی ها را در آدمیان نیز می‌بینی. بنابراین از سرزنش آن که با تو تفاوت دارد، دست بدار.

در از خودگذشتگی است که هرگونه اثباتی به کمال می رسد. آنچه در وجود خویش واگذاری، هستی خواهد پذیرفت. آنکه در پی اثبات خویش است،خود را نفی می کند. آنکه از خود می گذرد،خود را به اثبات می رساند. تملک تمام عیار تنها با بخشش به اثبات می رسد. آنچه نتوانی ببخشی، مالک تو می شود. بی قربانی، رستاخیزی درکار نیست. هیچ چیز جز با پیشکش شدن شکوفا نمی گردد.آنچه بخواهی در وجود خویش حفظ کنی، رو به زوال می رود.

آه! ناتانائیل، کاش آنچه می‌توانی بدان دست یازی همان باشد که آرزویش را داری، و تملّکی کامل‌تر از این مجوی، شیرین‌ترین لذّت‌های حواس من تشنگی‌های فرونشانده‌ام بوده است

نامطمئن بودن راه ما ما را در سراسر زندگی آزرد. چه بگویمت؟ هر انتخابی، اگر به آن بیندیشیم هولناک است.

ناتانائیل، آرزو مکن که خدا را جز در همه‌جا، در جایی دیگر بیابی.

نمی‌دانستيم هر روزی که می‌گذرد بی‌جانشین و هر لحظه نایافتنی است. ... آه! ای که خواهی آمد، زیرک‌تر باش: دم را غنیمت شمار!

ای کاش "اهمیت" در نگاه تو باشد، و نه در آن چیزی که بدان نگاه می‌کنی.

این نکته را مسلّم پنداشتن که آدمی همیشه چنین که هست نبوده است، بی‌درنگ این امیدواری را جایز می‌داند: همیشه نیز چنین نخواهد ماند.

هرگز هرآنچه خود می‌توانی به دست آوری از دیگری تمنّا نکن.

ای خشنودی دل، در جست‌وجوی توام ... در همه‌جایی تو را می‌جویم، ای استجابت همهٔ آرزوهای من.

یقین دارم که تنها تو هستی که دل مشکل پسند من بدو خرسند میگردد

هر آفریده‌ای نشانه خداوند است، اما هیچ آفریده‌ای نشان‌دهنده او نیست. همین که آفریده‌ای نگاه‌مان را به خویش معطوف کند، ما را از راه آفریدگار بازمی‌گرداند.

.کی گفته ام که می خواهم همانند من باشی؟ تو را برای اینکه چون من نیستی دوست دارم.

برخی احساس عشق به خداوند را دلیل وجود او می‌دانند. از همین روست، ناتانائیل، که من هرچه را دوست داشته‌ام خدا نامیده‌ام، و از همین روست که خواسته‌ام همه چیز را دوست بدارم.

به تو گوش سپردن یعنی تو را دریافتن.

خستگی مداومم مانع از آن میشد که سخن بگویم گوش فرا دهم و یا بنویسم.

چه چیزی میتواند رخ دهد بی آنکه از وجود خود ما نشات گرفته باشد.

خردمندی در عقل نیست، بلکه در عشق است.