بریده‌های کتاب مائده های زمینی و مائده های تازه

یقین دارم که تنها تو هستی که دل مشکل پسند من بدو خرسند میگردد

هر آفریده‌ای نشانه خداوند است، اما هیچ آفریده‌ای نشان‌دهنده او نیست. همین که آفریده‌ای نگاه‌مان را به خویش معطوف کند، ما را از راه آفریدگار بازمی‌گرداند.

.کی گفته ام که می خواهم همانند من باشی؟ تو را برای اینکه چون من نیستی دوست دارم.

برخی احساس عشق به خداوند را دلیل وجود او می‌دانند. از همین روست، ناتانائیل، که من هرچه را دوست داشته‌ام خدا نامیده‌ام، و از همین روست که خواسته‌ام همه چیز را دوست بدارم.

به تو گوش سپردن یعنی تو را دریافتن.

خستگی مداومم مانع از آن میشد که سخن بگویم گوش فرا دهم و یا بنویسم.

چه چیزی میتواند رخ دهد بی آنکه از وجود خود ما نشات گرفته باشد.

خردمندی در عقل نیست، بلکه در عشق است.

هنگامی که لذت ها به حد خاصی ازشدت میرسند ،آدمی به دشواری میتواند از آن درگذرد و نیز بدون اینکه اشکی بریزد ،توان این کار را ندارد.

و زندگی ما در برابرمان همچون جامی پر از آب سرد و گواراست. جامی مرطوب که بیماری تب‌دار آنرا به دست می‌گیرد و می‌خواهد بنوشد و با جرعه‌ای آنرا درمی‌کشد، و گرچه می‌داند که می‌بایست درنگ کند، از بس که این آب خنک و دلچسب است و از بس آتش سوزان تب تشنه‌کامش کرده است، نمی‌تواند این جام دلپذیر را از لب‌های خود دور کند.

از میان بردار آن فاصله را که از «تو» جدا می کند جان مغضوبم را که به یاد توست

ترانه انار بی‌ گمان سه دانه انار بس بود تا پروزرپین(پرسفون) را به یاد انار ها بیندازد.

آنگاه که می خندد ،بوته شکوفان، از نخستین گلهای خویش در بلوط کهنسالِ گریان،می کنند آشیان،انبوهی از پرندگان

زندگی به چشم ما وحشی بود و طعمی نامنتظر داشت و دوست دارم که خوشبختی در اینجا باشد، همچون شکوفه‌هایی که بر گور می‌روید.

انتظار نزدیک به مرگ چه بهایی به هر لحظه می بخشد .

تو نخواهی توانست بنایی بر موج بنیاد نهی چرا که موج از زیر هر باری شانه خالی میکند.

بگذار عظمت در نگاه تو باشد، نه در آن چیزی که به آن می نگری...