بریده‌های کتاب کجا می ریم بابا؟

فقط نفری دو تا بال کم داشتند. چه حیف. می‌توانستند با آن بال‌ها این دنیایی را که برای آن‌ها ساخته نشده بود، رها کنند و بروند. می‌توانستند با سرعت بیشتری همچون برق و باد پر بکشند و بروند.

پدر یک فرزند معلول باید قیافه ماتم زده داشته باشد. خنداندن و دلقک بازی در آوردن که اصلا. او باید رنج بکشد، زانوی غم در بغل بگیرد و نمادی از غصه و اندوه باشد. او دیگر اجازه خندیدن ندارد، خنده بزرگ ترین گناه محسوب می‌شود. وقتی که او دو تا بچه معلول داشته باشد، همه چیز ضربدر دو می‌شود، باید که قیافه اش دوبار بدبخت‌تر بنماید.

منو ببخش ماتيو. تقصیر من نیست اگر یک چنین ایده‌های احمقانه‌ای در سر داشتم. دلم نمی خواست که تو را مسخره کنم، در واقع شاید با این کار می‌خواستم خودم را مسخره کنم. این حاکی از این است که من قادر بودم به بدبختی‌های خودم بخندم.

حرف‌هایم برایش شوخی بامزه ای نبود. حق با او بود، آن چه که من عنوان کردم لوس و بی مزه بود. او متوجه نشده بود که این تنها شیوه‌ای بود که من برای خفه نشدن و نترکیدن یافته بودم.

آن‌ها هرگز واتو را نخواهند شناخت، هرگز به موزه نخواهند رفت. از تمام آن شادی‌ها و مسرت هایی که به ادامه حیات انسان کمک می‌کند، همیشه محروم خواهند بود.

مرگ آن کسی که هرگز رنگ شادی در زندگی نچشیده بوده است، آنکه تنها به منظور رنج بردن بر این کره خاک قدم نهاده است، و آمده است تا مدتی را به محنت بگذراند و برود، خیلی غم انگیز و طاقت فرساست. از چنین شخصی کمتر خاطره‌ای از لبخند به جا می‌ماند.

نه بزرگ نشده؛ شاید بشه بگی پیر شده، اما بزرگ نشده. او هیچوقت بزرگ نخواهد شد. وقتی توی کله‌هامون به جای مغز کاه باشه، هیچوقت بزرگ نمی‌شیم.

دیگر نمی‌دانم که چه کسی هستم، دیگر نمی‌دانم که کجا هستم، دیگر نمی‌دانم که چند ساله‌ام. فکر می‌کنم که همیشه سی ساله بوده‌ام و همه چیز را به تمسخر گرفته‌ام. احساس می‌کنم که وارد یک نمایش مضحک شده‌ام، فقط شوخی و لودگی می‌کنم و هیچ چیزی را به جد نمی‌گیرم. بازهم به گفتن و نوشتن چیزهای چرندیات ادامه می‌دهم. راهم به یک مسیر بی سرانجام ختم خواهد شد، زندگی‌ام به یک بن بست.

زنم قطعاً نگران است. برای اینکه مرا دلواپس و نگران نکند، لب از لب نمی گشاید، دل و جرات حرف زدن ندارد. من اما دل و جراتش را دارم. من توان این را ندارم که نگرانی ام را تک و تنهایی به دوش بکشم، باید که با کسی تقسیمش کنم. دست خودم نیست.

او که همیشه مجذوب پوچی و پوچ‌گرائی بود، سرانجام مرکز پوچی را پیدا کرده و معلم و استاد خود را یافته بود.

اخیراً، چیزی دیدم که مرا کاملا متأثر کرد. ماتیو را دیدم که سر توی یک کتاب فرو کرده بود و سخت غرق مطالعه یک کتاب بود. کتاب را وارونه گرفته بود.

وقتی که یک کودک هنگام خوردن خامه و شکلات سر و صورتش را کثیف می‌کند، همه از این صحنه به خنده می‌افتند؛ اما اگر او یک کودک معلول باشد، هیچ کس نمی‌خندد. کارهای او هرگز کسی را به خنده نمی‌اندازد. او هرگز صورتی را که نگاهش کند و بخندد نمی‌بیند، مگر یک چند خنده احمقانه تمسخر آمیز.

ظاهراً بدبختی سراغ کسی می‌رود که انتظارش را ندارد، که به آن فکر نمی کند. خوب برای اینکه این اتفاق پیشامد نکند، به آن فکر می کنیم....

ما هرگز تردید و دودلی بین انتخاب مسیر علمی یا مسیر ادبی برای شما نداشته‌ایم. نگران اینکه بعدها چه کاره می‌شوید، نبوده‌ایم. خیلی زود فهمیدیم چه کاره خواهید شد؛ هیچ کاره.

اصلا نمی‌فهمم چرا آن‌ها باید به این سختی مجازات شوند. این کاملا بی انصافیست، آن‌ها که کاری نکردند.