بریده‌ای از کتاب کجا می ریم بابا؟ اثر ژان-لویی فورنیه
1403/10/9
صفحۀ 41
پدر یک فرزند معلول باید قیافه ماتم زده داشته باشد. خنداندن و دلقک بازی در آوردن که اصلا. او باید رنج بکشد، زانوی غم در بغل بگیرد و نمادی از غصه و اندوه باشد. او دیگر اجازه خندیدن ندارد، خنده بزرگ ترین گناه محسوب می‌شود. وقتی که او دو تا بچه معلول داشته باشد، همه چیز ضربدر دو می‌شود، باید که قیافه اش دوبار بدبخت‌تر بنماید.
پدر یک فرزند معلول باید قیافه ماتم زده داشته باشد. خنداندن و دلقک بازی در آوردن که اصلا. او باید رنج بکشد، زانوی غم در بغل بگیرد و نمادی از غصه و اندوه باشد. او دیگر اجازه خندیدن ندارد، خنده بزرگ ترین گناه محسوب می‌شود. وقتی که او دو تا بچه معلول داشته باشد، همه چیز ضربدر دو می‌شود، باید که قیافه اش دوبار بدبخت‌تر بنماید.
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.