بریده‌ کتاب‌های آینه های ناگهان

ما هیچ نیستیم، جز سایه‌ای ز خویش آیین آینه، خود را ندیدن است

پاره های این دل شکسته را گریه هم امان نمی دهد خواستم که با تو درد دل کنم گریه ام ولی امان نمی دهد..... . . .

موجیم و وصل ما ازخود بریدن است ساحل بهانه ای است، رفتن رسیدن است تا شعله در سریم ، پروانه اخگریم شمعیم و اشک ما ، در خود چکیدن است پر میکشیم و بال ، بر پرده ی خیال اعجاز ذوق ما در پر کشیدن است گفتی مرا بخوان ، خواندیم و خامشی پاسخ همین تو را ، شنیدن است بی درد و بی غم است، چیدن رسیده را خامیم و درد ما از کال چیدن است شعر رفتن رسیدن است / دفتر آینه های ناگهان

خوشا چون سروها استادنی سبز خوشا چون برگ ها افتادنی سبز خوشا چون گل به فصلی ، سرخ مردن خوشا در فصلی دیگر ، زادنی سبز

سراپا اگر زرد و پژمرده ایم ولی دل به پاییز نسپرده ایم چو گلدان خالی ، لب پنجره پر از خاطرات ترک خورده ایم اگر دل دلیل است ، اورده ایم اگر داغ شرط است ما برده ایم اگر دشنه ی دشمنان ،گردنیم اگر خنجر دوستان ،گرده ایم گواهی بخواهید اینک گواه: همین زخم هایی که نشمرده ایم ... . ‌ . آینه های ناگهان

خوشا رفتن از خود، رسیدن به خویش در خیابانی از آینه همه غرق حیرت ز دیدار خویش در امواج طوفانی از آینه . . . آینه / در دفتر آینه های ناگهان

درد،حرف نیست درد، نام دیگر من است من چگونه خویش را صدا کنم؟

مردم همه تو را به خدا سوگند می‌دهند اما برای من تو آن همیشه‌‌ای که خدا را به تو سوگند می‌دهم!

آی..... ای دریغ و حسرت همیشگی! ناگهان چقدر زود دیر میشود!