پینه‌دوز لبخند تلخی می‌زند و می‌گوید: «البته وحدت، کنارگذاشتن اعتقادات یا کوتاه آمدن از اصول اعتقادی نیست. و همین‌طور، وحدت یکی‌کردن مذاهب و اعتقادات هم نیست. چرا که اگر مذاهب یکی بودند و یکی می‌شدند، یا اگر یکی‌شدن مذاهب و اعتقادات درست بود، بیعت اجباری و ماجرای کوچه و فدک و شهادت دختر رسول خدا و سقط محسن و قهر از خلفا و دفن شبانه و خانه‌نشینی امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام و دیگر ماجراها اتفاق نمی‌افتاد. از اینجا می‌توان دریافت که گذشتگان ما و ائمهٔ ما بر اصول خود پافشاری می‌کردند و به قیمت جان خود نیز از آن‌ها کوتاه نیامدند. پس وحدت، یکی شدن مذاهب نیست. منظور آن نیست که من یا شما از اعتقادات خود دست برداریم، بلکه باید در تاریخ صدر اسلام جست‌وجو و تحقیق کنیم و اصول حقیقی را که رسول خدا و قرآن از آن‌ها یاد کرده‌اند، پیدا کنیم و بر سر آن‌ها همراه و همفکر باشیم.» [پ.ن: #وفاق؟]

احمد در هر جمعی بود، این حرف را می‌زد: «جمهوری اسلامی، جمهوری تأمین دنیای شما نیست. جمهوری تأمین ایمان است. جمهوری امتحان الهی است...»

احمد دستم را فشرد و به لب‌هایش چسباند و بوسید. صدای تپش قلبم را می‌شنیدم. احمد کنارم بود. بزرگ، بلندبالا و آرام. احساس می‌کردم همه آنچه را دارم، چنان دوست دارم که درونم را بی‌تاب می‌کند و به درد می‌آورد.