تمام شد
سمفونی‌ای که توسط مردگان نواخته شده بود، به پایان رسید.
و انگار که واقعا مرده‌ها آن را نواخته باشند.
آخرین سطر را خواندم ، لای کتاب رابسته و گذاشتمش کنار، دلم نمی‌خواهد قبل از نوشتن نظرم به سراغ خواندن کتاب جدید بروم، اما انگار مغزم توان به تحریر دراوردن احساسم را ندارد، دچار یک نوع غربتِ ذهنی شده‌ام که هرچیزی برایم غریب و تلخ است، درست مانند زمانی که از گورستانی فراموش شده عبور میکنی و اندوه گورستان تورا به سکوتی محزون وا می‌دارد، یک نوع حس تلخی عمیق، مثل تنهاییِ عمیق در غربت یا همچین چیزی...
نمیدانم چطور احساسم را نسبت به این سمفونی بیان کنم، انگار که ذهنم پراز خالی باشد، باوجود تقلای فراوان، واژه‌ها جفت و جور نمی‌شوند،،،
گریه؟
نه گریه نکردم
رنجی آنی نبود که یکدفعه‌ای با آن مواجه شده و به گریه بیفتم، تلخی و درد به گونه‌ای در سرتاسر کتاب توزیع شده بود، که به مرور به وجود آن عادت می‌کردی، اولش چرا، گریه کردم
اما هرچه پیش می‌رفت  و درد افزونی می‌یافت، درانتظار تلخکامی و اتفافات ناخوشایند جدید هی گریه‌ را به تعویق می‌انداختم، تا آنجا که دیدم کتاب تمام شد و من به این تلخی و دردِ عمیق عادت کرده‌ام ...
و به‌وجود آمدن همین عادت بیشتر مرا می‌رنجانَد...
اینکه دیدم درنهایت همه مردند، یاد کتاب صدسال تنهایی افتادم، اما صدسال تنهایی برایم بسیار فانتزی بود و درنهایت احساس کردم یک داستان بیهوده‌ی انتزاعی‌است، ولی سمفونی مردگان یک حقیقت بود، یک "داستانِ تلخِ معنادار" که تمام اتفاقات آن میتواند واقعی باشد و چه بسا که همین الان ما درحال تجربه‌ی  یکی از آن اتفاقات نباشیم...

      

        روزی که کتاب به دستم رسید و با لبخند شروع به خواندن کردم، نمیدانستم منتهای این لبخند اشک است و سوزِ دل...
نمیدانم من آدم احساساتی ای هستم یا مرگِ جوانانمان سوز دارد! قصه های ایران بوی خون می‌دهد...!
کم نداشته ایم و از دست نداده ایم یوسف،
تا سر بَرآریم در جهان، تا سربازهای انگلیسی و روسی و هندی و آلمانی در خیابان هایمان جولان ندهند و چادر از سر دخترانمان نکشند، ما یوسف ها و مجید ها و ملک رستم ها و فتوحی های زیادی به خاک سپرده ایم تا مردممان از قحطی در ییایند و سرودِ آزادگی در سرزمینمان نواخته شود،
ما یوسف کم نداشتیم و نخواهیم داشت، از عهد داریوش ها و کوروش ها تا چمران ها و آوینی ها و همت ها
بگیر تا رضایی نژادها و شهریاری‌ها ...
ما مردم ایران بسیار سووشون دیده ایم و بسیار در سوک سیاوش گریسته ایم و جامه دریده ایم ...
خاکِ سرزمین من تا ابد بوی لاله می‌دهد، لاله‌های روییده از خون یوسف هایی که شبانه و در خفا به خاک سپرده میشوند ...♡
      

        سال سوم کارشناسی بودم، سرکلاس GIS بودیم، داشتیم بااستاد درباره ی زندگی و انسان ها حرف میزدیم، استاد گفت بچه ها کتاب سه شنبه ها باموری رو حتما بخونید، من حاشیه ی دفترم یادداشتش کردم، اون اوایل هی یادم میرفت و میرفتم سراغ دفترم و چک میکردم اسمش رو ولی فقط درحد همون چک کردنِ اسم موندو گذشت و کارشناسیم تموم شد و ازاون شهر رفتم و نخوندم کتاب رو تا برا استادم تعریف کنم خوب بوده یابد... تودوره ی ارشد که تهرانم، یعنی همین دوسال قبل، ازجلوی کتابفروشی های انقلاب رد میشدم که یه عنوانِ آشنا دیدم و یادم اومد همون کتابه و باخوشحالی که بالاخره به وصیتِ استادم عمل میکنم، خریدمش ... و خیلی سریع خوندم و تموم شد، دیدم استادم راست میگفت و خدا خیرش بده که اینو گفت هرجا که هست.
و الان  اگه بخوام یکی ازتاثیرگذارترین کتاب ها برای خودم رو بگم، قطعا اون کتابِ سه شنبه ها با موری هستش...
بنظرم کتابیه که میشه تمام صفحاتش رو خط خطی و سیاه کرد بسکه همه ش پیام و درسه، لااقل برای من اینطوره و به همه ی دوستانم سفارش کردم خوندنش رو ...
خیلی ازآدما به اشتباه فکر میکنن چون داستان زندگی یه بیمار رو روایت میکنه، حتما خیلی خسته کننده و مایوس کننده س، اما اصلا اینطور نیست بلکه برعکس به تو حسِ خوب میده برای ادامه ی زندگی و مهمتر زندگیه متفاوت تر و زیباتراز قبل.
منکه شخصا بعداز خوندن سه شنبه هاباموری، آدمِ صبورتر، مهربون تر، خوش بین ترو درعین حال واقع بین تری شدم ...
سعی میکنم به جهان به چشم یک سفر یا فرصت نگاه کنم که به ما داده شده و باید ازش به بهترین نحو استفاده کنیم، شادباشیم و این شادی رو به انسان های دیگه هدیه بدیم، مهر بورزیم  به همدیگه ...
خلاصه که بله یکی از کتاب های محبوبِ من هستش🤍
      

        چهارساله دارم میخونمش و هنوز تموم نشده😂
هروقت تموم شد میام نظر نهاییم رو میگم.
      

        تقریبا جزء اولین رمان هایی هستش که خوندم تو نوجوانی، اینقدر با ادا اطوارهای کاوه خندیدم و به فرنوش حسودی کردم بخاطر عشق بهزاد که حدنداره😂
ولی تهش وای مُردم من، به معنای واقعی حالم بدشد، تاچندروز من فقط گریه میکردم🥲هنوزم وقتی یادم میاد پایانش رو دلم به درد میاد
بعضی وقتا باخودم میگم چرااا، چرا تهش باید اینجوری تموم بشه، ولی شاید اگه پایانش تلخ نمیشد اصلا یادمون نمی‌موند و میشد جزء رمان های زیادی که تو نوجوانی خوندیم و الان هیچی ازشون یادمون نیست ... من که هیچوقت این رمان رو یادم نمیره و همیشه دوستش خواهم داشت، راستی هروقت هم میخوام تو خوابگاه تخم مرغ بپزم یاد بهزاد میفتم😂... 
      

        کتاب کیمیاگر رو نه بخاطر داستانش و اتفاقاتی که برای سانتیاگو میفته و ...، بلکه بخاطر تاثیرات درونی ای که بر من گذاشت خیلی برام ارزشمند و زیبا بود، کلی درس گرفتم ازش، باهرقسمت از متن و داستان و حوادثی که پیش می اومد دقایقی به فکر فرو میرفتم و در زندگی و افکار خودم کنکاش میکردم،بعداز کنار گذاشتن کتاب تا روزهایی متوالی فکر من رو درگیر خودش کرده بود، درگیر معانی پنهان کتاب که بطور مستقیم بهشون اشاره ای نشده بود،  کیمیاگر و سه شنبه هاباموری، دوتا کتابی هستن که بیشترین تغییر رو در دیدگاه و نگرش من بوجود اوردن .
      

        آخی، خیلی دوسش داشتم
و میخوام بازم بخونمش بعدها...
برا من عنوان کتاب ها خیلی مهمه و این کتاب عنوانش واقعا برام جذاب بود و منو کشوند بسمت خوندنش که یعنی چی دخترِ پرتقالی، البته که ازهمون ابتدا معلوم شد کیه این دخترِ پرتقالیه قصه، ولی تعقیب و گریز و پیداکردنش و جریان عاشقانه ی داستان و غافلگیری پایانش، اصلا پرداختن به نجوم، جالب بود برام کلا ...
      

        من در شرایط روحیِ خیلی بدی بودم که این کتاب رو خوندم، و اتفاقا بخاطر عنوانش و نزدیکی به حالِ خودم بود که انتخابش کردم، تاثیر خوبی داشت برام و باعث شد بعصی از افکار منفی که داشتم تغییر پیداکنه ... 
      

        آه عالیه، اصلا نمیدونم از چه واژه ها و جملاتی برای توصیفِ این کتاب استفاده کنم که حق مطلب ادا بشه، محبوب ترین کتابی که تاحالا خوندم، اینکه خانم میچل زندگی مردم امریکا، تفاوت شمالی ها با جنوبی ها، آداب و رسومِ سنتیِ حاکم بر جامعه در طی اون زمان و جنگ رو با توصیفات فوق العاده زیبا و جذاب نشون میده،تابوشکنی ها و گاها بی اخلاقی هایی که اسکارلت انجام میده، نشون میده که تحمل این سنت ها برای مردمی که اگر چه ممکنه روشن فکر نباشن، اما  شور زندگی در وجودشون باشه، سخت بوده.
طولانی بودنِ داستان از جذابیتش کم نمیکنه و اتفاقات غیرمنتطره ای که هی میفته بهش هیجان میده، علاوه بر اونکه خودِ شخصیت اسکارلت که شخصیت اصلی داستان هست آمیخته با هیجانی درونی، خستگی ناپذیر و  ناایستا هستش ... 

      

        ۹۳۰صفحه که با شور و اشتیاق میخوندم و در احساساتِ تقریبا همه ی شخصیت هاش شریک بودم تمام شد... 
کتاب آنا رو خیلی دوست داشتم و دارم ، برعکسِ خیلی از کتاب های روسی که من فکر میکردم فهم و مطالعه اشون سخته،  نگارشِ زیبا و سلیسِ تولستوی برام جذاب بود، اینکه مسائل عاشقانه، سیاسی و اجتماعی رو با هم تلفیق کرده و با قلمی روان و توصیفات قابل درک و تصور، که نشانه ی معلومات بالا و همینطور مهارتِ فوق العاده ی ایشون در هنر و قدرت نویسندگی هست، برام انرژی بخش بود و میتونستم ساعت های پیاپی بدون خستگی سرگرمِ مطالعه باشم♡
خیلی هیجان دارم برم جلد دوم رو بخونم و ببینم چی میشه تهش.
نکات خیلی مهمی داره این کتاب که باید بهش توجه کرد، اینکه آنا خیانت کرد، درسته نفسِ کار خیانت بد هستش اما باید دید این مورد یعنی آنا چرا اینکارو کرد؟ که ستیوا در صفحات آخر کتاب در گفتگویی که با آنا داشت جواب این سوالمون رو میده، اینکه آنا بدون عشق با فردی که ۲۰سال از خودش بزرگتر بوده ازدواج کرده و درطول زندگیِ باهاش هم عاشقش نشده ... که باعث میشه در دام عشق ورونسکی بیفته .
رسوم و سنت های بدی که تو اون زمان بر روسیه حاکم بوده حس خوشایندی بهم نمیداد، و تا حدودی برام عجیب بود.
عجیب تر از همممه چی اینکه آنا بدون اینکه طلاق بگیره رفت با ورونسکی ...
راستی اینکه لووین و کیتی بهم رسیدن خیلی حس زیبایی داشت برام... آخی لووین طفلی چقدر کیتی رو دوس داشت🥹
باید جلد دوم رو هم بخونم تا نظر نهاییم رو بدم.
      

        یکی از رمان های مورد علاقه م، که دلم میخواد بارها و بارها بخونمش
 حس و حال نوستالژیک و روستایی اون هربار منو به دوران کودکی و قصه هایی که مادرم و بزرگترها تعریف میکردن میبرد ... فقط پایان داستان که اسماعیل هم صفورا و هم آیری رو از دست داد خیلی دلم براش سوخت🥲...
ما به این مدل قصه ها میگیم بَربَران، که داستانِ ارتباط و  اختلاط دنیای  آدم ها با پریان، جنیان و ... هستش .
خلاصه که اگه به اتمسفر روستایی و داستان های قدیمی و فانتزی علاقه دارید حتما بخونیدش♡