بریده‌های کتاب هفت شهر عشق: نگاهی نو به حماسه عاشورا

ابن زیاد رو به زینب می‌کند و می‌گوید: دیدی که چگونه برادرت کشته شد، دیدی که چگونه پسرت و همه‌ی عزیزانت کشته شدند. همه منتظرند تا صدای گریه و شیون زینب داغدیده را بشنوند. او در روز عاشورا داغ عزیزان زیادی را دیده است. پسر جوانش و برادران و برادر زادگانش همه شهید شده‌اند. گوش کن، این زینب است که سخن می‌گوید:( ما راَیتُ الّا جمیلاً ) من جز زیبایی ندیدم!...

یزید خیال نمی‌کرد که حسین (ع) زن و بچه‌اش را همراه خود ببرد، برای همین، نقشه داشت تا موقع خروج امام از مکه، زن و بچه‌ی آن حضرت را اسیر کند و امام با شنیدن این خبر مجبور شود به مکه بازگردد تا ناموسش را از دست دشمنان نجات دهد و در این بازگشت است که نقشه‌ی دوم اجرا می‌شود و امام به شهادت می‌رسد. ولی... وقتی امام، زن و بچه‌اش را همراه خود می‌برد با این کار خود دسیسه‌ی یزید را نقش بر آب می‌نماید.

آری، خیلی از آن‌هایی که روزی در رکاب حضرت علی علیه‌السلام شمشیر می‌زدند و در صفین رشادت و افتخار آفریدند اکنون برای کشتن امام حسین علیه‌السلام لباس رزم پوشیده اند.

میخواهم یک سوالی از ابن‌زیاد بپرسم، به راستی چرا او عمرسعد را برای فرماندهی انتخاب کرد. من جلو می‌روم و سوال خود را از ابن‌زیاد می‌پرسم. ابن‌زیاد نگاهی به من می‌کند و می‌گوید: «امروز به کسی نیاز دارم که با اسم خدا و دین، مردم را به جنگ با حسین تشویق کند. قدری صبر کن! آن وقت خواهی دید که عمرسعد به جوانان خواهد گفت که برای رسیدن به بهشت، حسین را بکشید؛ فقط عمرسعد است که می‌تواند کشتن حسین را مایه‌ی نجات اسلام معرفی کند.»

نمی‌دانم چرا مدینه با خاندان پیامبر این قدر نامهربان بود. تشییع پیکر مادری پهلو شکسته در دل شب، اشک شبانه‌ی علی کنار قبر همسر در دل شب، تیر باران پیکر امام حسن و اکنون هم آغاز سفر حسین در دل شب! خداحافظ ای مدینه! خداحافظ ای کوچه‌ی بنی هاشم!...

آنها به یاد دارند که پیامبر، حسینش را غرق بوسه می‌کرد و می‌فرمود: "هرکس که حسین مرا دوست داشته باشد خدا نیز او را دوست می‌دارد"، هرکس امام حسین(ع) را می‌بیند به یاد آن می‌افتد که پیامبر او را گلِ زندگی خود می‌دانست. چرا یزید می‌خواهد گل پیامبر را پر پر کند؟

_بیا و با یزید بیعت کن زیرا این کار برای دین و دنیای تو بهتر است. _{انّا للّه و انّا الیه راجعون}، اگر یزید بر امّت اسلام خلافت کند دیگر باید فاتحه‌ی اسلام را خواند. ای مَروان! از من می‌خواهی با یزید بیعت کنم در حالی که می‌دانی او مردی فاسق و ستمکار است.

پیامبر میان دو چشم او را می‌بوسد و می‌فرماید: "ای حسین! خدا برای تو مقامی معین کرده‌ است که جز با شهادت به آن نمی‌رسی".

امت اسلامی گرفتار خواب شده است، همه‌ی این مردمی که در مکه جمع شده‌اند به شیطان سنگ می‌زنند؛ اما دست در شیطان بزرگ، یزید می‌گذارند.

"برادر! اگر به سوی شهادت می‌روی چرا اهل و عیال خود را همراه می‌بری؟" امام در جواب می‌فرماید: "خدا می‌خواهد آنها را در اسارت ببیند". چه می‌شنوم؟ خواهرم زینب(س) بر کجاوه اسیری سوار شده است؟ آری، اگر زینب(س) در این سفر همراه امام حسین(ع) نباشد، پیام او به دنیا نمی‌رسد.

نگاه کن! آنجا حاجیان همراه خود قربانی می‌برند تا در منا قربانی کنند و اینجا امام حسین(ع) برای منایِ کربلا، قربانی شش ماهه می‌برد. او می‌خواهد درخت اسلام را با خون خود آبیاری کند.

_اهل کجا هستی؟ _اهل کوفه هستم. _مردم آنجا را چگونه یافتی؟ _دل‌های مردم با شماست؛ اما شمشیرهای آنها با یزید.

_چگونه همه‌ی هجده هزار نفر بی‌وفایی کردند؟ _ ...ترس و وحشت را در دل مردم کاشتند ...و سپس با سکه‌های طلا طمع‌کاران را به سوی خود کشاندند.

اگر تو هوای وصال یار داری باید تا پای جان وفادار باشی‌. این مردم، مدتی با امام حسین(ع) همراه بوده‌اند، با آن حضرت بیعت کرده‌اند و به قول خودمان نان و نمک امام حسین(ع) را خورده‌اند؛ اما مشکل این است که اینها از مرگ می‌ترسند. اینان عاشقان دنیا هستند و برای همین نمی‌توانند به سفر عشق بیایند، در این راه باید مانند مسلم همه چیز خود را فدای امام حسین(ع) کرد؛ ولی این رفیقان نیمه راه، سودای دیگری دارند.

این که حالا حسینی باشی مهم نیست، مهم این است که تا آخر حسینی باقی بمانی!

امروز مردم کوفه برای استقبال از مهمان خود با شمشیر آمده‌اند، آنها می‌خواهند تا خون مهمان خود را بریزند. دیروز همه ادعا داشتند که فدایی امام حسین(ع) هستند و امروز برای جنگ با او می‌آیند.

به راستی، تو کیستی که به دشمن خود نیز این قدر مهربانی می‌کنی؟ این لشکر[سپاه حُرّ] برای جنگ با تو آمده‌اند؛ اما تو از آنها پذیرایی می‌کنی! ای حسین! ای‌ دریای عشق و مهربانی!

" ببینید چگونه حق مرده است و باطل زنده شده است، امروز مومن باید مشتاق شهادت باشد، بدانید من امروز مرگ را مایه‌ی افتخار خود می‌دانم و سازش با ستمگران را مایه‌ی خواری و ذلّت".

کاروان در محاصره‌ی هزار جنگجو است، مهمان‌نوازی مردم کوفه شروع شده است!

تا خار غم عشقت، آویخته در دامن کوته نظری باشد، رفتن به گلستان‌ها گر در طلبت ما را، رنجی برسد غم نیست چون عشق حَرَم باشد، سهل است بیابان‌ها