بریده‌های کتاب هفت شهر عشق: نگاهی نو به حماسه عاشورا

ابن زیاد رو به زینب می‌کند و می‌گوید: دیدی که چگونه برادرت کشته شد، دیدی که چگونه پسرت و همه‌ی عزیزانت کشته شدند. همه منتظرند تا صدای گریه و شیون زینب داغدیده را بشنوند. او در روز عاشورا داغ عزیزان زیادی را دیده است. پسر جوانش و برادران و برادر زادگانش همه شهید شده‌اند. گوش کن، این زینب است که سخن می‌گوید:( ما راَیتُ الّا جمیلاً ) من جز زیبایی ندیدم!...

یزید خیال نمی‌کرد که حسین (ع) زن و بچه‌اش را همراه خود ببرد، برای همین، نقشه داشت تا موقع خروج امام از مکه، زن و بچه‌ی آن حضرت را اسیر کند و امام با شنیدن این خبر مجبور شود به مکه بازگردد تا ناموسش را از دست دشمنان نجات دهد و در این بازگشت است که نقشه‌ی دوم اجرا می‌شود و امام به شهادت می‌رسد. ولی... وقتی امام، زن و بچه‌اش را همراه خود می‌برد با این کار خود دسیسه‌ی یزید را نقش بر آب می‌نماید.

آری، خیلی از آن‌هایی که روزی در رکاب حضرت علی علیه‌السلام شمشیر می‌زدند و در صفین رشادت و افتخار آفریدند اکنون برای کشتن امام حسین علیه‌السلام لباس رزم پوشیده اند.

میخواهم یک سوالی از ابن‌زیاد بپرسم، به راستی چرا او عمرسعد را برای فرماندهی انتخاب کرد. من جلو می‌روم و سوال خود را از ابن‌زیاد می‌پرسم. ابن‌زیاد نگاهی به من می‌کند و می‌گوید: «امروز به کسی نیاز دارم که با اسم خدا و دین، مردم را به جنگ با حسین تشویق کند. قدری صبر کن! آن وقت خواهی دید که عمرسعد به جوانان خواهد گفت که برای رسیدن به بهشت، حسین را بکشید؛ فقط عمرسعد است که می‌تواند کشتن حسین را مایه‌ی نجات اسلام معرفی کند.»

نمی‌دانم چرا مدینه با خاندان پیامبر این قدر نامهربان بود. تشییع پیکر مادری پهلو شکسته در دل شب، اشک شبانه‌ی علی کنار قبر همسر در دل شب، تیر باران پیکر امام حسن و اکنون هم آغاز سفر حسین در دل شب! خداحافظ ای مدینه! خداحافظ ای کوچه‌ی بنی هاشم!...