بریده‌های کتاب هری پاتر و محفل ققنوس

یک هفته‌ای که پس از آخرین دیدارش با سیریوس گذشته بود گویی بسیار بیشتر از یک هفته طول کشیده بود. آن هفته میان دو دنیا گسترده شده بود: دنیایی با سیریوس و دنیایی بدون او.

من بیش از اندازه نگرانت بودم. به جای اینکه به آگاه شدن تو از حقیقت اهمیت بدم به خوشحالی تو اهمیت می‌دادم.

چیزهایی هست که از نگه‌داشتن شغل مهم‌تره!

_نمی خوام درباره‌ی احساساتم حرف بزنم،باشه؟ _هری،چنین درد و رنجی ثابت می کنه که تو هنوز انسانی! این درد بخشی از انسان بودنه... هری فریاد کشید: _پس اگه این جوره،من _نمیخوام_ انسان_ باشم.

تا عشق و امیدی هست،چه باک از بوسه‌ی دیوانه سازان ؟

وقتی تو در لحظه‌ی حال در اینجا زنده و راحت و خوشبخت بودی چه اهمیتی داشت که ممکن بود در زمان نامعلومی در آینده موجودات و افراد بی نام و نشونی به قتل برسند؟

چنین درد و رنجی ثابت می کنه که تو هنوز یک انسانی! این درد بخشی از انسان بودنه...

بنظر رسید سقوط سیریوس قرن ها به طول انجامید. بدنش قوس ملایمی پیدا کرد و از پشت، در پرده مندرس آویخته از تاق نما فرو رفت. هری وحشت آمیخته به حیرت را در چهره بی جان پدر خوانده اش دید که روزگاری زیبا و خوش قیافه بنظر می رسید و در همان لحظه به زیر تاق نمای باستانی سقوط کرد و پشت پرده ناپدید شد. پرده لحظه‌ای چنان که گویی در معرض باد شدیدی قرار گرفته باشد لرزید و بار دیگر به حالت اول برگشت. هری صدای جیغ پیروزمندانه ی بلاتریکس لسترنج را شنید اما می دانست که شعف او بی معناست سیریوس فقط از زیر تاق نما گذشته بود و هر لحظه ممکن از سمت دیگرش بیرون بیاید. اما سیریوس دیگر پدیدار نشد. هری نعره زد: سیریوس! سیریوس! هری به زمین رسیده بود و چنان نفس نفس می زد که ریه هایش می سوخت سیریوس بی تردید پشت پرده بود و او، هری، او را از پشت آن بیرون می کشید اما همین که به زمین رسید و باعجله به سمت سکو رفت لوپین دستش را دور سینه ی هری انداخت و او را نگه داشت و گفت: تو هیچ کاری نمیتونی بکنی هری هری گفت: بگیرش نجاتش بده همین الان افتاد اونجا! لوپین گفت : دیگه خیلی دیره هری هری گفت: هنوز میتونیم بهش برسیم هری با خشونت تقلا کرد اما لوپین اورا رها نکرد... لوپین: تو هیچ کاری نمیتونط بکنی، هری... هیچ کاری... اون رفته. هری نعره زد: اون نرفته! هری باور نمی کرد. نمیتوانست باور کند. با آخرین قدرتی که در سلول های بدنش بود می کوشید لوپین را از خود براند. لوپین نمی فهمید، عده ای پشت پرده پنهان بودند. اولین باری که وارد آنجا شده بود صدای زمزمه ‌شان را شنیده بود. سیریوس آنجا پنهان بود... فقط در معرض دیدشان قرار نداشت... او فریاد زد: سیریوس! سیریوس! لوپین که می کوشید هری را آرام نگه دارد، و صدایش قطع و وصل می شد گفت: اون نمیتونه برگرده هری. اون دیگه نمیتونه برگرده چون مر... هری نعره زد: اون_نمرده! سیریوس! در اطرافشان جنب و جوشی بود. همه در تکاپویی بیهوده بودند. پرتو افسون های دیگری درخشید. از نظر هری همه آن صداها بی معنی بودند. دیگر به نفرین هایی که منحرف می شدند و از کنارشان می گذشتند اهمیتی نمی داد. دیگر هیچ چیز برایش اهمیت نداشت جز اینکه لوپین دست بردارد و طوری وانمود نکند که انگار سیریوس، در یک قدمی آنها در آن سوی پرده ایستاده بود، دیگر بیرون نمی آید، با حرکت سرش موی سیاهش را عقب نمی زند و مشتاقانه وارد نبرد نمی شود... لوپین هری را از سکو عقب کشید. هری هنوز به تاق نما چشم دوخته بود و حالا نسبت به سیریوس خشمگین بود که او را منتظر گذاشته است... اما در حالی که دست وپا می زد تا خود را از چنگ لوپین آزاد کند بخشی از وجودش می دانست که سیریوس پیش از آن هیچوقت او را منتظر نگذاشته است... سیریوس همیشه دست به هر کار خطرناکی می زد تا هری را ببیند و به او کمک کند... حالا که هری با تمام وجود نامش را صدا می زد چنان که گویی اگر فریاد نمی کشید عمرش به پایان می رسید و با این وجود سیریوس از زیر تاق نما بیرون نمی آمد تنها توضیحی که وجود داشت این بود که او نمی تواند از آنجا بیرون بیاید... و واقعا... مرده بود...

به نظرش غیرممکن بود کسانی در دنیا وجود داشته باشند که هنوز اشتها دارمد، هنوز می‌خندند افرادی که نه می‌دانستند نه اهمیت می‌دادند که سیریوس بلک رفته است و تا ابد برنمی‌گردد.

جای زخم افکار از جای هر زخم دیگری عمیق تر است.

به یاد داشته باشیم اولین نامه‌ای که از هاگوارتز به دستمان می‌رسد کلام خوش آوای اولین کسی است که ما را از نیروی شگفت انگیز درونمان آگاه می‌کند.

اغلب، بی‌اعتنایی و غفلت، خیلی بیشتر از بیزاری آشکار، باعث خسارت و زیان میشه...