بریده‌های کتاب قرنطینه

کرم نه ... اسمم آنیه

این ذات انسان است که آدم ها را به بهتر و بدتر تقسیم بندی می کنند .

(باید به خانوادم کنار رودخونه خبر بدین که کجا رفتم، بهشون بگین که مُردم و مرگ آرومی داشتم :)

مردم چیزی را کع نمیبینند فراموش میکنند

از اینکه با خودم صادق باشم متنفر بودم :)

ما بع انتخلب خودمان زندانی بودیم

اما مهم نبود چقدر تلاش کردم؛ هیچوقت نمی‌توانستم دروغ های خودم را باور کنم.

گاهی از طرز کارکردن مغزم متنفر بودم؛ مثل آهن‌ربا، فکرها و کارهای ممنوع را جذب می‌کرد.

بعضی وقتها دوستی این که کاری بکنی که به نفع دوستت باشه، حتی اگر این چیزی نباشه که اون خودش می خواد.

زیر لب گفتم:《چرا اون‌ها این‌قدر از ما متنفرن؟》 گفت:《چون ما رو نمی‌شناسن و ما اون‌ها رو نمی‌شناسیم. متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه.》

بیشتر مردم دوستی من و ویول را به اندازه‌ی وقت‌گذرانی اخیتاریِ یک آهو با یک گراز وحشی، بعید می‌دانستند. من و او هرکدام به یک چیز خاص معروف بودیم؛ همه می‌دانستند کدام‌یک از ما آهو است و کدام گراز. اغلب از ویول می‌پرسیدند چطور می‌تواند با من دوست باشد، انگار او فقط با من از روی لطف، خوب بود، یا شاید چون مادرم در عوضش بهش پول می‌داد. هیچ‌کس نمی‌پرسید چرا من با ویول دوست هستم. انگار او فقط قرار بود با من مهربانی بکند.

آن ها جهانی را می‌شناختند که از کتاب ها بیرون آمده بود، و ما جهانی را می‌شناختیم که در آن زندگی می‌کردیم.

این چیزی بود که درباره‌ی دوستم خیلی دوست داشتم. همان لحظه‌ای که من را متقاعد کرد قوانین بیشتری را زیر پا نگذارم، خودش پیشنهاد می‌داد که عجله کنیم تا قانون‌های دیگری را بشکنیم.

داشت خسته ام میکرد اما هم زمان قوی ترم نیز میکرد

در واقع، او یکی از معدود افرادی بود که ظاهرا می‌توانست من را همان‌‌طور که واقعا هستم، بفهمد.

من یکی از اهالی رودخونه م و به هیچکس به جز خودم خدمت نمیکنم

شاید این ذات انسان است که آدم ها را به بهتر و بد تر تقسیم بندی می کنند