بریده‌های کتاب قرنطینه

گاهی از طرز کارکردن مغزم متنفر بودم؛ مثل آهن‌ربا، فکرها و کارهای ممنوع را جذب می‌کرد.

متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه.

بعضی وقتها دوستی این که کاری بکنی که به نفع دوستت باشه، حتی اگر این چیزی نباشه که اون خودش می خواد.

با آرنج به پهلویش زدم. 《کی می‌ریم خونه؟ قول می‌دم به کسی نگم چقدر توی دزدی و یواشکی این‌ور و اون‌ور رفتن استاد شدی. اون‌ها فکر می‌کنن من گمراهت کردم.》 《تو خیلی‌وقته من رو گمراه کردی.》

زیر لب گفتم:《چرا اون‌ها این‌قدر از ما متنفرن؟》 گفت:《چون ما رو نمی‌شناسن و ما اون‌ها رو نمی‌شناسیم. متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه.》

بیشتر مردم دوستی من و ویول را به اندازه‌ی وقت‌گذرانی اخیتاریِ یک آهو با یک گراز وحشی، بعید می‌دانستند. من و او هرکدام به یک چیز خاص معروف بودیم؛ همه می‌دانستند کدام‌یک از ما آهو است و کدام گراز. اغلب از ویول می‌پرسیدند چطور می‌تواند با من دوست باشد، انگار او فقط با من از روی لطف، خوب بود، یا شاید چون مادرم در عوضش بهش پول می‌داد. هیچ‌کس نمی‌پرسید چرا من با ویول دوست هستم. انگار او فقط قرار بود با من مهربانی بکند.

آن ها جهانی را می‌شناختند که از کتاب ها بیرون آمده بود، و ما جهانی را می‌شناختیم که در آن زندگی می‌کردیم.

این چیزی بود که درباره‌ی دوستم خیلی دوست داشتم. همان لحظه‌ای که من را متقاعد کرد قوانین بیشتری را زیر پا نگذارم، خودش پیشنهاد می‌داد که عجله کنیم تا قانون‌های دیگری را بشکنیم.

جرئت نکردم برگردم و نگاهش کنم. هربار که نگاهم می‌کرد، خیلی چیزها را می‌فهمید که دوست نداشتم بداند.

هرچند تمام سعی‌اش را می‌کرد، ولی هیچ‌وقت کافی نبود. این موضوع آزارش می‌داد، بیشتر از حدی که بتواند بفهمد.

داشت خسته ام میکرد اما هم زمان قوی ترم نیز میکرد

در واقع، او یکی از معدود افرادی بود که ظاهرا می‌توانست من را همان‌‌طور که واقعا هستم، بفهمد.

او اینجا نبود، پس باید خودم را آرام می‌کردم. اما مهم نبود چقدر تلاش کردم؛ هیچ‌وقت نمی‌توانستم دروغ‌های خودم را باور کنم.

من یکی از اهالی رودخونه م و به هیچکس به جز خودم خدمت نمیکنم

شاید این ذات انسان است که آدم ها را به بهتر و بد تر تقسیم بندی می کنند

تنها کسی که می‌توانست به من کمک کند، احتمالا الان کیلومترها از اینجا دور بود؛ جایی بالای رودخانه؛ جایی امن. حداقل، امیدوار بودم ویول آنجا باشد. و در عین حال امیدوار بودم نباشد. هم دلم می‌خواست دور باشد، هم دلم می‌خواست اینجا باشد.

گفتم:《از نظر اهالی رودخونه 'احمق' و 'شجاع' یه معنی می‌دن. یکی‌شون وقتی یه نفر می‌بازه استفاده می‌شه و اون یکی بعد از اینکه برنده می‌شه.》 کلمنت گفت:《پس ما به تو می‌گیم شجاع.》

به او خیلی بدهکار بودم. اما کاملاً می‌دانستم هر کاری هم که بکنم، هیچ وقت کاری را که او برای من کرد، جبران نمی‌کند.

"من خدمتگزار نیستم. من یه انسان آزادم که مریض شده. ذره‌ذره‌ی قدرت درونیم صرف این میشه که حالم بهتر بشه، نه اینکه به کشوری خدمت کنم که مردم من رو هر سال عقب‌تر می‌رونه."