بریده‌های کتاب ویس و رامین؛ عاشقانه ای از فخرالدین اسعد گرگانی

خودتان را بسپاريد به دست سرنوشت، ببينيد چه چيزى ممكن است برايتان پيش بيايد بگذاريد سرنوشت شما را عاشق كند اگر سرنوشت شما را عاشق نكرد، خودتان عاشق شويد.

رامین نگاهش روی چشمان گل ثابت شد:« چه جذبه‌ای دارید. جذبه ی نگاهتان درست مثل نگاه ویس است. او هم چشم‌هایش سگ داشت، شاید هم ببر یا شیر.»

((گذشته بخشی از زندگی آدم است نمی شود فراموش کرد نمی شود فراموش کرد.))

زیر لب گفت:« پنجره به هم کوبیدن ویس ما کجا و پنجره کوبیدن این دختر کجا.»

اینکه عشق،عشق است دیگر یک وقت‌هایی پیش می‌آید.دست خوده آدم هم نیست که عاشق چه کسی یا چه کسانی بشود.

«این صندلی ها به کسی وفا نکرده.امروز مال شماست.فردا مال یکی دیگر.این‌قدر حرصش را نخورید.»

عشق،عشق واقعی ،عشق ناب،هیچ‌وقت مفت و مجانی نبوده.اصلاً هیچ‌چیز به‌دردبخور دنیا از نوع نابش مفت و مجانی نیست.

«یعنی چه نمی‌شود فراموشش کرد؟باباجان گذشته‌اش را ول نکرده، بی جا میکند زن میگیرد.»

دیگر فریاد زد :«تا فحش است،جنگ چرا؟»

گل دفتر را برداشت و اسم خودش و رامین را توی دفتر نوشت. می‌خواست زیر اسمشان انگشت بزند که رامین به حرف آمد:«چه انگشت‌های زیبایی دارید. انگشت‌هایتان ما را یاد انگشت‌های ویس می‌اندازد، باریک و کشیده. انگار استادی سنگ تراش آنها را تراشیده.»