این کتاب کوتاه بود، اما به خاطر نوع ادبیات و روند داستان‌هاش  من توی زمان خیلی  طولانی‌ای خوندمش، چون اصلاً نتونستم راحت باهاش ارتباط بگیرم و جذبش بشم.
دو داستان اول کلاً تصورم رو از کتاب خراب کرد. به نظرم داستان‌ها خیلی ساده بودن، شبیه داستان‌هایی که شاید به شکل‌های مختلف توی فرهنگ‌های مختلف هم شنیده باشی. پایان داستان‌ها هم معمولاً با یک اتفاق مشترک برای شخصیت اصلی یا فرعی تموم می‌شد، و همین باعث شد از داستان دوم یا سوم به بعد تقریباً بتونم پایان‌ها رو حدس بزنم و دیگه خوندن کتاب لذتی نداشته باشن. حتی وقتی رسیدم به کارمن، انتظار داشتم شاهد یک اتفاق متفاوت باشم، اما باز هم همه‌چیز تکرار شد و این موضوع من رو کاملاً ناامید کرد.چیزی که گاهی اذیتم می‌کرد،  حالا از دیدگاه من  نژادپرستی  نویسنده نسبت به کولی‌ها یا سیاه‌پوست‌ها بود.
در کل، داستان مورد علاقه‌ام بازی نرد بود و تا حدی هم کارمن، البته بیشتر به خاطر شخصیت اصلی زن
      

        یک کتاب با جملات ساده برای افرادی که می‌خوام کتاب انگلیسی رو شروع بکنند.
راستش احساس میکنم هیچ وقت جذابیتش رو ازدست نمیده با اینکه مدت زیادی ترند بود و تیکه های این کتاب و می‌دیدیم میون پستای اکسپلور ولی بازهم هر دختری بخصوص یک نوجوان اینجوریه که وای این چقدر منم وای چقدر درکش میکنم
      

        بار اول فقط چند صفحه ی این کتاب و خوندم و  بع دلایلی کنار گذاشتم ولی زمان جنگ ۱۲ روزه ناچار به سمت این کتاب  رفتم تا حواس خودمو و پرت کنم .میتونم بگم باعث شد که یکی از مورد علاقه ترین کتاب هام بشه قلم و توصیف واقعا می‌تونه کار یک فرد خیال‌پرداز باشه 
نمی‌دونم ولی هر وقت که توی ناامید ترین شرایط زندگیم بودم احتمالا این کتاب و بخونم چون میتونم فاخته و درک کنم
      

        سناریو و کانسپت داستان برام جالب بود. چون از قبل به چارلی و کارخانه شکلات‌سازی علاقه داشتم، این کتاب هم به شیوه‌ی خودش تونست منو جذب کنه. از فضاسازی‌هاش و مخصوصاً جزیره‌ی ساعت خیلی خوشم اومد و همچنین تیکه های از کتاب جک مسترسون یکی از کارکتر های کتاب.
با این حال، دلم می‌خواست بازی‌ها عجیب‌تر و خاص‌تر باشن. بیشتر معماها ساده بودن و می‌شد حدس زد چه کسی احتمال داره برنده بشه. فکر می‌کنم اگر بازی‌های جزیره خلاقانه‌تر طراحی می‌شدن، جذابیت کتاب خیلی بیشتر می‌شد و من هم با اشتیاق بیشتری ادامه می‌دادم.
در نهایت اما پایان داستان رو خیلی دوست داشتم؛ پایانی شیرین و دوست‌داشتنی که حس خوبی از کتاب برام گذاشت. 
      

        به نظرم هرکسی باید زنان کوچک رو حداقل یک بار توی هر سنی بخونه، مخصوصاً اگر دختر باشه. کتاب پر از حس نوستالژیه و وقتی می‌خونیش، صحنه‌ها و خاطرات انیمیشن و انیمه‌هایی که از زنان کوچک ساخته شده جلوی چشم آدم زنده می‌شن.
یکی از چیزهایی که خیلی دوست داشتم، این بود که می‌تونی با هر کدوم از شخصیت‌ها همزادپنداری کنی. من شخصاً عاشق شخصیت‌پردازی این کتابم، اون‌قدری که می‌تونم بگم حداقل یک نفر رو توی زندگی واقعی دیدم که خیلی شبیه به یکی از خواهرها بوده.
کتاب هیچ ریتم کند و خسته‌کننده‌ای نداره؛ برعکس، باعث می‌شه مدام مشتاق ادامه‌دادنش باشی. هم شیرینه، هم پر از لحظه‌های نزدیک به زندگی. برای من، زنان کوچک یکی از اون کتاب‌هاییه که با خوندنش حس می‌کنی توی یک خانواده‌ی دیگه زندگی کردی.
      

        شروع کردن ربکا برای من خیلی سخت بود. اوایل داستان هم مبهم بود، هم خسته‌کننده. توصیف‌های طولانی گاهی منو گیج می‌کرد، چون هیچ پیش‌زمینه‌ای نداشتم که دقیقاً بدونم نویسنده داره از کجا و کی حرف می‌زنه. حتی اوایل فکر می‌کردم اسم شخصیت اصلی ربکاست و مدام دنبالش بودم. هنوز هم به نظرم  ایکاش شخصیت اصلی اسمی چیزی داشت.
اما از یه جایی به بعد داستان برام جذاب شد و دیگه نمی‌تونستم ولش کنم. کنجکاو بودم ببینم که ادامه‌اش چی می‌شه. البته انتخاب‌های شخصیت اصلی واقعاً آزارم می‌داد، مخصوصاً وقتی فهمید شوهرش ربکا رو کشته ولی بازم کنارش موند.
      

        حجم زیادی نداشت با توجه به تبلیغاتی که ازش شد گرفتم و خیلی زود بعد از شب های روشن خوندمش  ولی خوب خیلی سنگین و سخت‌خوان بود گاهی اوقات دیگه نمی‌فهمیدم که دو شخصیت  درمورد چی صحبت میکنند و  بیشتر فضای کتاب انگار وهم بود و من رو گیج میکرد.
ولی درکل روند داستانی و پایان رو دوست داشتم غیره‌منتظره حداقل برای من
      

        این کتاب یکی از اولین کتاب هایی بود که از داستایوفسکی خوندم. همون موقع تازه وارد دنیای کتابخوانی شده بودم و خوندن شب‌های روشن خیلی کمکم کرد که سراغ کتاب‌های دیگه هم برم.
شاید اگر همین حالا دوباره این کتاب رو می‌خوندم، به اندازه‌ی اون موقع دوستش نداشتم. به نظرم زمان و شرایطی که آدم یک کتاب رو می‌خونه خیلی مهمه. من همیشه این کتاب رو در گوشه‌ای سرد و تنها، وسط جمع‌های شلوغ می‌خوندم و همین باعث می‌شد احساس کنم چقدر این کتاب به دنیای درونی آدم‌های درونگرا، تنها و خیال‌پرداز نزدیکه.
تنها چیزی که درمورد این کتاب آزارم داد عاشق شدن سریع شخص اول کتاب بود که حدس میزنم شاید بخاطر تنها بودنش بود ،تنهایی آدم ها رو زود به آدم های نادرست وابسته می‌کنه.

      

        من این کتاب رو دوست داشتم، چون فرصتی بود برای آشنا شدن با یکی از داستان‌های قدیمی . البته داستان بیشتر حالت طنز داشت تا اینکه بخواد به‌طور کامل روی یک داستان تاریخی متمرکز بشه که حالا توی  حدود ۱۶۰ صفحه‌ای که جمعش کرده بود، و خوب طبیعی بود که خیلی از جزئیات اصلی حذف بشن.
با این حال، من شخصاً طنزش رو دوست داشتم. البته طنز همیشه سلیقه‌ایه و شاید همه باهاش ارتباط نگیرن، اما به نظرم در این کتاب طنزی بامزه و شیرین به کار رفته بود.
بعد از خوندن این کتاب کنجکاو شدم و خلاصه‌ای از داستان اصلی رو هم خوندم. برام جالب بود که نویسنده تا جایی که امکان داشت، وفادار به اصل داستان مونده بود چون من امکان میدادم بیشتر داستان سانسور شده باشه.
      

        اولین بار که این کتاب رو خوندم حدود ۱۰–۱۲ سالم بود. فقط چند صفحه‌ی اول رو خوندم و بعد ولش کردم ، چون شروعش برای من  توی اون سن خیلی مبهم بود و هیچ جذابیتی نداشت. اما بعدها دوباره بهش برگشتم و این بار تا آخر همراهش شدم.
به‌طور کلی کتاب رو دوست داشتم؛ داستانش سناریوی تازه و جالبی داشت و فضاسازیِ متفاوتش من رو با خودش همراه کرد. با این حال بعضی بخش‌ها همچنان برام سوال‌برانگیز باقی موند. به‌خصوص گذشته‌ی شخصیت‌هایی مثل زان و ... که خیلی مبهم رها شده بود. بیشتر شخصیت‌ها در کل معرفی دقیقی نداشتند و فقط اطلاعات خیلی جزئی و محدود درباره‌شون داده می‌شد یا رها می‌شدند در طول داستان یا دوباره بهشون برمیگشتیم توی داستان.
قدرت لونا هم برای من کاملاً عجیب بود، چون توضیح مشخص و کافی درباره‌ی  کارکرد قدرتش در کتاب وجود نداشت. همین باعث می‌شد که بعضی جاها احساس کنم پازل داستان ناقصه.