بریده‌های کتاب یک مرد معمولی

دل‌های کسانی که هیچ طلب نمی‌کنند چون پذیرفته‌اند که تا ابد زندگی‌شان چنین است: نبردی از پیش باخته. بله تو نجنگیدی، تو با کمری خمیده درون طوفان‌های زندگی تاب خوردی...

جسم مردگان خاطره‌ای ست که می‌توانیم در آغوشش بگیریم...

آیا من برای اینکه یاری‌رسان پدری در خطر نبودم شایسته سرزنشم ؟

این اواخر که خبر صدمین سال تولد کلود لوی استروس رسید ، به یاد تو افتادم که با او در یک سال به دنیا آمده بودی. اما این قانون تغییر ناپذیر زیستن است : گندم کارگران زودتر از دانشگاهیان درو می‌شود.

اما این قانون تغییرناپذیر زیستن است: گندم کارگران زودتر از دانشگاهیان درو می‌شود.

تا کی باید انتظار بکشیم که بتوانیم شهامت به زبان آوردن حرف‌هایمان را پیدا کنیم؟ تا هنگام مرگ و سکوت، تا آن روزی که دیگر نباشیم؟

غمبادها این‌گونه زاده می‌شوند، حرف‌هایی که گوشه‌و‌کنار قلب و گلویمان می‌مانند، که جمع می‌شوند در عمق دلمان تا روزی در کوچک‌ترین حفره‌ی بدنمان توده‌ای بدخیم به وجود آورند. سرطان سکوت... از تن و ذهن تغذیه می‌کند.

هرچند، بی آنکه بدانی، آن معجزه‌گری بودی که برای پر گشودن به آن نیاز داشتم. تو، زنجیرشده بر زمین، به بیان شاعرانه آن پلکانی بودی که منِ بی‌وزن را به سوی سپهر ناشناخته‌ها سوق می‌داد.