بریده‌های کتاب تو آغازگر نبودی (شناخت و غلبه بر تروماهایی که به ارث برده ایم)

اغلب مردم به طور ناخودآگاه کسی را انتخاب می کنند که محرک زخم هایشان باشد. با این کار، آن ها این فرصت را دارند که بخش های منفعل و دردناک خود را ببینند، بپذیرند و درمان کنند. شریک برگزیده، مثل یک آینه شفاف، آنچه در دیگری اظهار نشده و پایان نیافته بازتاب می دهد.

لازم است با والدینمان صلح برقرار کنیم. با این کار، نه تنها احساس آرامش میکنیم، بلکه اجازه می دهیم تعادل به نسل بعدی برسد. با محبت به والدین و کنار گذاشتن داستانهایی که مانع صلح بینمان می شود، احتمال بیشتری وجود دارد که از تکرار بی معنای رنج های نسلی جلوگیری کنیم.

وقتی احساسات را سرکوب کنیم، نادانسته روند شفایافتن را، که ما را به رهایی طبیعی می رساند، به تاخیر می اندازیم.

بی توجهی به درد در حقیقت آن را عمیق تر می کند.آنچه از دیدگاه مخفی است، شدت بیشتری پیدا می کند.

آشتی بیشتر حرکتی درونی است. رابطه ما با والدینمان وابسته به کارهایی که آنها انجام می دهند و اینکه چگونه هستند یا چگونه به ما پاسخ می دهند نیست. بلکه به کاری که ما انجام میدهیم مربوط است چرا که تغییر درون ما اتفاق می افتد.

بینش معمولا زمانی به دست می آید که ما در مسیر درک خود تحمل چیزهای ناخوشایند و ناملایمتی ها را داشته باشیم.

رلیکه شاعر، سختی حفظ رابطه را خوب می فهمید. او می نویسد:(انسانی عاشق انسان دیگری باشد: این شاید سخت ترین کار ما، آخرین آزمایش و اثبات نهایی باشد، کاری که تمام کارهای دیگر فقط آماده سازی برای آن است.)

شاید دور شدن تنها راهی باشد که می شناسید. دور شدن در ابتدا به شما احساس آزادی می دهد، اما این احساس آزادی کاذب برخاسته از حالت دفاعی دوران کودکی است. در نهایت تجربه زندگی شما را محدود می سازد.

وقتی احساس خوبی به والدینمان داشته باشیم، به زندگی هم احساس خوبی خواهیم داشت و باور داریم چیزهای خوب بر سر راهمان قرار می گیرد.

تجربه کاریم نشان داده که کمک کردن به مردم برای یافتن تصویری که بر دل آنها می نشیند اساس درمان است.

ما به تکرار الگوهای ناخودآگاه ادامه می دهیم،تا زمانی که آن ها را به روشنایی ذهن خودآگاه بیاوریم. هر آنچه به دلیل سختی بیش از حد قابل پرداز نباشد، خود به خود محو نمی شود، بلکه در ناخودآگاه ذخیره می شود.

ویرژیل شاعر روم باستان می‌گوید:«عشق بر همه چیز پیروز است» اگر عشق ما به اندازه کافی بزرگ باشد، رابطمان هر قدر هم که سخت باشد،مطمئناً به ثمر خواهد نشست.

قوی‌ترین پیوند ما، پیوند با کسانی است که ما را به دنیا آوردند...گویی مهم نیست در چند سال گذشته،چه خیانت‌ها دیده‌ایم و به چه میزان بدبختی در خانواده وجود داشت :ما حتی بر خلاف میل خود در این ارتباط باقی می‌مانیم. آنتونی برانت «پیوندهای خونی»

انسان جزئی از کل است... هرچند خودش و افکار و احساساتش را جدا از بقیه می‌بیند، که نوعی توهم بصری در خودآگاهی اوست. آلبرت انیشتین به رابرت اس. مارکوس

مادر اولین رابطه ما با جهان است.او اولین عشق ماست.ارتباط داشتن یا نداشتن با او،الگویی اساسی برای زندگی ماست.

ناخودآگاه ما نه تنها خاطرات دردناک خودمان، بلکه تجربیات دردناک درمان نشده اجدادمان را نیز در خود جای داده است.

وقتی سعی می‌کنیم در برابر مسئله‌ای دردناک مقاومت کنیم، اغلب همان دردی را که میخواهیم از آن بپرهیزیم، طولانی تر می‌کنیم. این کار نسخه‌ای برای ادامه‌ی رنج است.