بریده‌های کتاب تاملات

من، که هرگز به طور ارادی دیگری را رنجور نساخته‌ام، حق ندارم خودم را رنجور سازم.

خیالات را از فکر خود بیرون کن. مثل عروسکِ خیمه شب بازی باریچهٔ دست شهوت مباش. فقط به زمان حال توجه کن. از تجربیات خود با دیگران پند گیر. علت و مادهٔ هر چیزی را مشخص و طبقه‌بندی کن. به مرگ بیندیش. کاری به خطای همسایه‌ات نداشته باش. دیگران را با اشتباهاتشان تنها گذار.

از جَهَله [جاهلان] و فَعَله [کارگران] در هیچ نقطه دنیا، امورِ جمهور به عمل نیامده مگر هرج و مرج.

A persistent motif is the need to restrain anger and irritation with other people, to put up with their incompetence or malice, to show them the errors of their ways.

به زودی جهان را فراموش خواهی کرد، و به زودی جهان هم تو را از یاد خواهد برد.

هیچ اتفاقی برای انسان رخ نمی‌دهد مگر آنکه طبیعت توانایی تحملش را به او عطا کرده باشد .

هر چیزی به طرف همان چیزی کشیده میشود که به خاطرش خلق شده؛ هر چیزی به طرف غایتش کشیده میشود؛ غایت هر چیز خیر و صلاح همان چیز است.

عمر آدمی لحظه‌ای بیش نیست. وجودش جریانی گذرا، احساسات‌اش مبهم، جسم‌اش طعمه کرم‌ها، روح‌اش گردبادی ناآرام، سرنوشت‌اش نامعلوم و شهرت‌اش ناپایدار است.

اگر پیشکارِ تو عقل است، پس چرا کارهای تو مخالف اوست؟ و اگر مخالف او نیست، بهتر از این چه می‌خواهی؟

امپراتور فرمود هرگاه رعیت بداند که پادشاه هرچه می‌گیرد برای آسودگی و انتفاع خود‌ِ تبعه صرف می‌کند، مالیات را هرچقدر زیاد باشد با کمالِ میل و رغبت می‌دهند. هرگاه ببیند هرچه می‌گیرند صرف شئونات و شکوه و بیشترِ مخارج غیرمُحِقّهٔ شخصی یا تصوراتِ موهومیِ خود می‌کند هرچقدر کم باشد باز با نفرین و لعنت می‌دهند.

یک تأمل بکن و ببین که اگر عمر تو صد یا هزار سال باشد، چه تفاوت دارد؟ فقط تو زندهٔ همین لحظه ای و این لحظه به همه کس مساوی است. هر کس در وقتِ مرگ، همین لحظه را فُرقا می‌نماید، زیرا که گذشته معدوم [است] و آینده موجود نیست.

( ماکسیموس) هرگز به گونه ای رفتار نمی کرد که کسی احساس حقارت کند.

...گناهان ناشی از میل یا شهوت بدتر از گناهان ناشی از خشم و غضب‌اند، زیرا به‌نظر می‌رسد روی گردانی انسان خشمگین از عقل با نوعی درد و رنج و احساس نصفه‌نیمه‌ای از اظطرار همراه است؛ درحالی که انسان شهوت‌پرست، که لذت بر او غلبه دارد، بی‌بندوبارتر و زنانه‌تر رفتار می‌کند. ... در یکی گناهکار شبیه کسی است که بر اثر نوعی بی‌عدالتی به درد آمده و به‌طور غیرارادی از خود بی‌خود شده؛ در دیگری گناهکار شبیه کسی است که به خاطر میل به ارضای شهوتش به اراده خویش به سوی گناه می‌شتابد.

روح به رنگ افکارش در می آید.

«راحتی بدترینِ اعتیاد هاست».