بریده‌های کتاب دروازه خورشید

یهودی‌ها چقدر کم‌عقل‌اند. این چه شعار پوچی است که روی تابلوها می‌نویسند و بالا می‌برند و می‌گویند قدس پایتخت ابدی دولت اسرائیل است؟ هر کس از ابد حرف بزند از تاریخ بیرون رفته. ابد ضد تاریخ است. هیچ چیز ابدی‌ای وجود ندارد. حتی خدایان را ما عرب‌ها خوردیم. در جاهلیتمان خدایانی از خرما ساختیم و خوردیم. چون گرسنگی از ابد مهم‌تر است. حالا می‌آیند و می‌گویند قدس پایتخت ابدی است. حرف مفت است. این یعنی شروع کرده‌اند که مثل ما بشوند، شکست‌پذیر بشوند.

ولی شما چطور توانستید چیزهایی را که بر سرتان آمده تحمل کنید؟ چطور شکاف‌های روزها را پر کردید؟ جوابت را می‌دانم و می‌دانم که می‌گویی این‌ها موقتی بود. شما موقتاً زندگی کردید و موقتی بودن ابزار تفاهمتان با زندگی بود.

و ما فقط برای این زنده ماندیم که مرگ هم گیرمان نیامد.

دیروز برایت قطره آوردم. چشم‌هایت را باز کردم و در آن قطره ریختم. می‌دانی اسم قطره چیست؟ اسمش "اشک چشم" است. به قطرهٔ شستشوی چشم می‌گویند اشک. می‌روند داروخانه و برای چشمشان اشک می‌خرند و ما کمتر وقتی هست که بتوانیم جلوی اشکمان را بگیریم. مادرم گفت: "دوای ما اشکمان است." ... برادر! دست‌کم یک بار گریه کن. به حال خودت و به حال من گریه کن.

می‌دانی که زن‌ در کشور ما چطور است. همه چیز را پنهان می‌کند. نه شکایتی می‌کند و نه به زبان می‌آورد. با سکوت و رمزوراز دور خودش حصار می‌کشد.

یا رب العالمین! اُمّ‌عیسی اگر خانه‌اش در قدس را می‌دید چه می‌گفت؟ بیچاره اُم‌ّ‌عیسی آخرین روزهای عمرش فقط از یک چیز حرف می‌زد، دیگ خورش کدو. اُمّ‌عیسی از خانه‌اش در محلهٔ قطمون قدس بیرون آمد، ولی زیر ظرف غذا را خاموش نکرد.

اصلا چگونه می‌شود هر روز با مرگ روبه‌رو باشی و قرآن نخوانی؟ به مرگ چه می‌توانی بگویی به جز "کشتگان راه خدا را مرده مپندار"

ماه فقط یک روز در هر ماه کامل می‌شود. بقیهٔ روزها، یا بزرگ می‌شود یا کوچک. زندگی همین است. استقرار‌ْ استثنا است و تغییرْ قاعده.

چرا از بین همهٔ ملت‌های دنیا فقط ماییم که باید هر روز وطنمان را اختراع کنیم و اگر نکنیم همه چیز از دست می‌رود و وارد خواب ابدی می‌شویم؟