بریده‌های کتاب عاشقانه ها

من، ایمان دارم که عشق، تنها تعلق است. عشق، وابستگی است. انحلالِ کاملِ فردی است در جمع. عشق، مجموعِ تخیلاتِ یک بیمار نیست. آنچه هر جدایی را تحمل پذیر می‌کند اندیشه‌ی پایانِ آن جدایی ست. زندگی، تنهایی را نفی می‌کند، و عشق، بارورترینِ تمامِ میوه‌های زندگی‌ست.

چه دشوار است رویا را نوشتن. سرما، یخ را نمی‌شکند. ما سرمازدگان آرزویی جز شکستن یخ وجود دیگران را نداریم. مگر می‌شود؟ این است که افسرده می‌شویم، و باید از از افسردگی درآییم.

یک سنگ بر پیشانیِ سنگیِ کوه خورد. کوه خندید و سنگ شکست. یک روز کوه می‌شکند. خواهی دید.

اما نمی شود؛ نمی شود که با چیزی که به آن اعتقاد نداری کنار بیایی و باز هم کَسی باشی. آبرومند باشی. شریف باشی. چیزی باشی. می فهمی؟ حالا برو به کارهای روز جمعه ات بِرِس!

هرگز انتظار ندارم مرا همان قدر دوست داشته باشی که دوستت دارم. این توقعی ست غیر منصفانه . من باید عاشق تو باشم در حد ممکنِ عشق ، و آرزومندِآن باشم که مرا بخواهی ـ هر قدر که می خواهی.

دیگر نمی گویم که «ما تا زنده ییم خسته نخواهیم شد»، بل میگویم: ما هرگز خسته نخواهیم ماند.