بریده‌ کتاب‌های درباره معنی زندگی

من-مردی که محکوم به حبس ابد است- در پاسخ به فیلسوف می‌گویم که معنی زندگی برای من، بستگی دارد و محدود است به توانایی‌ام در تشخیص حقایق بزرگ زندگی و آموختن و بهره بردن از درس‌هایی که زندگی به ما می‌آموزد. خلاصه اینکه زندگی فقط از این رو ارزش دارد که من عزم می‌کنم برای ارزشمند کردن آن تلاش کنم. اوئن سی. میدلتون

ارزش مدام دین در هماوردی‌اش با اشتیاق و امید در ذهن انسان است. بی‌حاصلی بیشترِ آنچه فلسفه در خوانده شده در تمایلش به اینکه جدلی نهفته شود و همین‌طور در تمایلش به اینکه ارزش‌ها را به واژه‌هایی نسبت دهد که در بهترین حالت، بازنمایی‌های غیردقیقی از اندیشه و بی‌اعتنا به ارزش احساسات هستند. اینکه احساسات را نمی‌توان بیان کرد ضرورتاً به این معنی نیست که آن‌ها نادرست‌اند. ارنست.ام.هاپکینز

بزرگ‌ترین پرسش روزگار ما، نه کمونیسم در برابر فردگرایی است، و نه اروپا در برابر آمریکا و نه حتی شرق در برابر غرب؛ بزرگ‌ترین پرسش این است که آیا انسان‌ها می‌توانند زندگی بدون خدا را تاب بیاورند؟

ما نباید اجازه دهیم “دیدگاه ناقص مان ما را به افسردگی بکشاند یا روزگارمان را با یأس و ناامیدی خراب کند.”

ستاره‌شناسان به ما گفته‌اند که کار و بار آدمی فقط لحظه‌ای ناچیز در خط سیر یک ستاره است؛ جغرافیدان‌ها به ما گفته‌اند که تمدن چیزی نیست مگر دوره‌ای کوتاه و ناپایدار میان عصر یخبندان و زمان حال؛ زیست‌شناسان به ما گفته‌اند که همه زندگی جنگ و جدال است و تنازع بقایی میان افراد، گروه‌ها، ملت‌ها، هم‌پیمان‌ها، و انواع؛ مورخان به ما گفته‌اند که پیشرفت، پنداری است که شکوه و افتخار آن به انحطاطی گریزناپذیر ختم می‌شود؛ و روان‌شناسان به ما گفته‌اند که اراده و خویشتن، ابزاری ناتوان برآمده از وراثت و محیط هستند، و روحِ فسادناپذیر هم چیزی نیست مگر التهاب گذرای مغز.

غم‌انگیزترین منظره در تمدن ما نه فقر، بلکه خراب شدن بافت اخلاقی نسل است.

حتی نتایج عمل هم مرا چندان نگران نمی‌کنند. خودِ عمل، تا وقتی که باور دارم راست است، مایه خرسندی‌ام است. جواهر لعل نهرو

در اینجا، در قطار مورگان تاون به پیتسبرگ، زنی هست که سراپا خنده است و با بچه‌اش بازی می‌کند. آهای شما، ای روشنفکران ناشاد شهرها! آیا فکر می‌کنید عمیق‌تر از این زن هستید؟

من معتقدم عنصر الاهی در انسان، هر آن چیزی است که باعث می‌شود زندگی‌ای داشته باشیم شایسته به یاد آوردن، بی‌ضرر برای دیگران، و مفید برای آن‌ها؛ زندگی‌ای که بر ذخیره حکمت و آرامش ما می‌افزاید.

تفاوت در انگیزه آدم‌های ثروتمند و خودمان به ندرت به دغدغه‌های وجدانی برمی‌گردد، بلکه معمولاً تفاوتی است در فرصت‌ها و مهارت‌ها. در نهایت، ما همه با هم گناهکاریم. بیا دست از گله کردن از دیگران برداریم و شر را از "قلب‌هایمان" ریشه‌کن کنیم.

فلسفه یک عصر، ادبیات عصر بعدی است.

فقط آدمی که وقت زیادی دارد و کار زیادی نمی‌کند، به ناامیدی رو می‌آورد

نمی‌توانیم امید به فهم داشته باشیم مگر اینکه اول ایمان داشته باشیم.

هیچ چیز ثابت نبوده و نیست و نخواهد ماند و یادت باشد به خاطر تغییرات مقطعی ناکام کننده در یک برهه ی تاریخی ناامید نباش.

اگر کسی ماتریالیست باشد، یا مکانیست، یا اسمش را هرچه دوست دارید بگذارید، می‌توانم تصور کنم که برای او هیچ راه فراری از باور به بیهودگی‌ای چنین طولانی و پیچیده و عجیب و افتضاح وجود ندارد که همه چیز رو به سوی بی‌معنایی و بدتر از آن می‌رود؛ نمی‌دانم چنین بی‌معنایی‌ای واقعیت دارد یا نه، فقط می‌دانم که ناتوانی فطری‌ام در باور به آن، واقعیت دارد. ادوین آرلینگتون رابینسون

بیایید اخترشناسان را خیلی جدی نگیریم. آن ها نه می‌دانند سیاره ما از کجا آمده و نه می‌دانند به کجا متکی است و کی آغاز شده و چه زمان از هستی باز می‌ماند! در حقیقت آن ها هم مثل فلاسفه حدس زنندگان بزرگی هستند.

فراموش نکن پیشرفت دائمی و بی وقفه توهم است . پیشرفت همیشه در طول تاریخ “دستخوش موانع و مشکلات و حتی ناکامی های بسیار شده است و هرگز این طور نبوده که به طور یکنواخت در خطی مستقیم پیش برود” و حتی پیشرفت در علوم مختلف هم عرض هم نیستند و این نباید برای تو ناکام کننده باشد.