بریده‌های کتاب درباره معنی زندگی

فلسفه یک عصر، ادبیات عصر بعدی است.

فقط آدمی که وقت زیادی دارد و کار زیادی نمی‌کند، به ناامیدی رو می‌آورد

نمی‌توانیم امید به فهم داشته باشیم مگر اینکه اول ایمان داشته باشیم.

هیچ چیز ثابت نبوده و نیست و نخواهد ماند و یادت باشد به خاطر تغییرات مقطعی ناکام کننده در یک برهه ی تاریخی ناامید نباش.

اگر کسی ماتریالیست باشد، یا مکانیست، یا اسمش را هرچه دوست دارید بگذارید، می‌توانم تصور کنم که برای او هیچ راه فراری از باور به بیهودگی‌ای چنین طولانی و پیچیده و عجیب و افتضاح وجود ندارد که همه چیز رو به سوی بی‌معنایی و بدتر از آن می‌رود؛ نمی‌دانم چنین بی‌معنایی‌ای واقعیت دارد یا نه، فقط می‌دانم که ناتوانی فطری‌ام در باور به آن، واقعیت دارد. ادوین آرلینگتون رابینسون

بیایید اخترشناسان را خیلی جدی نگیریم. آن ها نه می‌دانند سیاره ما از کجا آمده و نه می‌دانند به کجا متکی است و کی آغاز شده و چه زمان از هستی باز می‌ماند! در حقیقت آن ها هم مثل فلاسفه حدس زنندگان بزرگی هستند.

فراموش نکن پیشرفت دائمی و بی وقفه توهم است . پیشرفت همیشه در طول تاریخ “دستخوش موانع و مشکلات و حتی ناکامی های بسیار شده است و هرگز این طور نبوده که به طور یکنواخت در خطی مستقیم پیش برود” و حتی پیشرفت در علوم مختلف هم عرض هم نیستند و این نباید برای تو ناکام کننده باشد.

بسم الله این آشوب و غلیان سرخوش نیروی جنسی، که این همه برای فرد خوشایند است و به حال نژاد خطرناک، بدون تردید متکی بر زوال اعتقاد به امور فوق طبیعی است. ما در حال حاضر با این امتحان بسیار بزرگ درگیریم که آیا امکان حفظ نظام اجتماعی و بقای نژاد از طریق قوانین اخلاقی عرفی وجود دارد، قوانینی که فقط بر زمین تکیه دارند و از آن حمایت هایی که زمانی از آسمان انتظار می رفت محروم اند. این امتحان در آتن شکست خورد، و در ایتالیای دوران رنسانس هم به شکست منتهی شد. ظاهراً آزادکردن فرد از قیود، یعنی نابودکردن پندارهای او و توقف نامطلوب زاد و ولد و پرورش کودک، برای نژاد خطرناک است. این جریان، پیش از این، زیر پای رهبری آمریکا در ادبیات، اخلاقیات و سیاست شهری را خالی کرد. همین جریان در ادامه، احتمالاً همه ی مردم اروپای غربی و آمریکای شمالی را تضعیف خواهد کرد. ما به احتمال زیاد، با طغیانی فرهنگی روبه‌رو خواهیم شد، شبیه آنچه در فلورانس و روم در روزگار مدیچی و بورجیاها رخ داد. در پایان، آتشفشانی خاموش خواهیم بود، و آسیا دوباره از اریکه ی پادشاهی جهان بالا می رود، تا اینکه او هم روزی خیلی عاقل می شود و می میرد.

هر انسانی که عمیق می‌اندیشد و به این نتیجه می‌رسد زندگی فاقد معنی است. مطمئنا باید انسان عاقلی باشد. انسان‌های عاقل کارهای بی‌معنی نمی‌کنند. با این حال، همین کسانی که زندگی را بی‌معنی می‌دانند باز به زندگی‌شان ادامه می‌دهند. ناگزیر نتیجه می‌گیرم که آن‌ها همدلی کاملی با دیدگاه خود ندارند. هر بار که روزنامه‌ای را برمی‌دارم و مطلبی را راجع به خودکشی کسی می‌خوانم، می‌گویم: «او کسی بود که واقعا اعتقاد داشت زندگی بی‌معنی است.»

پرسیده بودید چه چیزی مرا به ادامه کار و زندگی وامی‌دارد؟ چیزی در درونم، که مانند شعله‌ای سرکش می‌سوزد آنگاه که با دروغ و بدعت و بی‌عدالتی روبرو می‌شوم، چیزی بیرون از من که کششی مانند عشق دارد آنگاه که دورنمایی را پیش خود مجسم می‌کنم از آنچه جهان می‌توانست باشد، و می‌تواند باشد اگر سخت تلاش کنیم. جان هینز هلمز

ناگزیر به این نتیجه می‌رسیم که بزرگترین اشتباه در تاریخ بشر، کشف حقیقت بود. "ویل دورانت"

برایم چندان قابل فهم نیست که انسان چگونه می‌تواند بدون اعتقاد به قدرتی متعالی، شخصیتی که بتوان با او ارتباطی موثر و واقعی داشت، از پس زندگی بربیاید. اصل اعتقادی من اصلی ساده است و الاهیات اندکی در آن تعبیه شده. عیسی مسیح در نظر من جلوه عالی عشق و از این رو جلوه عالی خداست. زندگی او منبع الهامی است که نشان می‌دهد زندگی انسان از حیث نوع، اگر نه از حیث درجه، چگونه می‌تواند باشد. مری.یی وولی

فکر می‌کنم خدا در درون من است، امری ناشناختنی و وصف‌ناپذیر. این باعث می‌شود اعتقاد داشته باشم چیزی بیشتر از یک حیوان هستم، و اینکه زندگی این جهان نمی‌تواند پایان طبیعت معنوی ما باشد. آدولف آکس

من خویشتن‌داری و نه تن‌پروری را سرچشمه واقعی خوشبختی می‌دانم. سر آخر اینکه، پیروزی بر خویشتن بزرگ‌تر از فتح تمام جهان است. سی. وی. رامان

" هیچ کس حق ندارد اعتقاد بورزد مگر آنکه شاگردی شک را کرده باشد "

هیچ کس حق ندارد اعتقاد بورزد مگر آنکه شاگردیِ شک را کرده باشد.

" اگر کسی معنی زندگی را پیدا نکرده، هیچ کس هم ثابت نکرده که زندگی معنایی ندارد."